Op het eerste zicht lijkt Bangerik van hetPaleis en Abattoir Fermé een griezelstuk. Maar dat is vooral schijn. Het is in eerste instantie een komedie geworden die van familieleden, zoals ze zich gedragen op familiefeestjes, een karikatuur maakt (inclusief bomma’s die hangtieten aan hun buik hebben). Wanneer ook nog eens de draak gestoken wordt met allerlei genres – denken we maar aan de openingsact waar ballet in het belachelijke wordt getrokken, de scène waarin gelachen wordt met moderne dans (choreografie van Rosas op een stoel), playback optredens (de acteurs lippen terwijl we de stem van de verteller horen in het begin) en opera (hoofdkussen op het hoofd en tak om mee te waaien op het bed) door de mangel gehaald wordt – hebben we niet alleen een ‘been there, seen that, done that’-gevoel, in deze productie komt het er vooral allemaal erg bijgesleurd over.

Een voorstelling die het midden houdt tussen een lezing/presentatie, een les en een dialoog zoals bij een zelfhulpwerkgroep. Dat schotelt Julie Cafmeyer voor in Bombastische Liefdesverklaring waarbij ze aan de hand van smsjes, dagboekfragmenten, foto’s van haar ex-liefjes, amateurvideo’s, tektsfragmenten zoals ‘I love Dick’ van Chris Kraus, ‘Ode aan de Liefde’ van Alain Badiou en ‘Medea’ door Tom Lanoye en inspiratiebronnen zoals het voormalig artistieke duo Marina Abramovic en Ulay door een deel van haar (mogelijks fictief) liefdesleven gaat. Opvallend is daarbij dat ze vooral inzoomt op twee mannen terwijl anderen (zoals Ilja) slechts zeer fragmentarisch (al dan niet door tijdsgebrek) aan bod komen. Eindigen doet ze met een sms tussen haar en een van haar liefjes: ‘Is this porn?’ waarbij het antwoord ‘No this is love.’ is, wat meteen de deur op een kier zet voor een vervolg maar dan over het einde als koppel.

Een kat vindt er zijn jongen niet in terug, in Haroun, de recentste voorstelling van Nieuwstedelijk naar Salman Rushdies roman in een regie van Sara Vertongen. Bij deze productie worden kinderen en ouders van elkaar gescheiden. De kinderen zien alles vanuit het standpunt van de zoon Haroun (Khalid Koujili) die zijn fantasiewereld op hen loslaat, de ouders vanuit dat van de vader Rashid (Jorre Vandenbussche). Wij zagen de versie voor volwassenen die zeer fragmentarisch is en vooral in de psyche laat kijken van een man die bezeten is door het veiligheidsvraagstuk, zijn zoon een smartwatch laat dragen zodat ie altijd weet waar hij uithangt, alerts kan sturen zodat hij nooit met het excuus kan afkomen iets te zijn vergeten, enz. Een man die leeft voor zijn werk ook in het weekend, er dus zelden is voor zijn zoon en in een trance/schemerzone beland is (‘Ik heb overuren gemaakt. Beloning naar verdienste. Want ik ben het waard.’). Een man die geestelijk niet helemaal in orde is en heel wat tegenslagen moest verwerken. Hij verloor zijn job én vrouw Soraya. In Haroun krijgen de volwassenen dus een state of mind-stuk voorgeschoteld.

Saint Amour 2018, de jaarlijkse afspraak met de liefde in de letteren, stond dit jaar in het teken van de echtscheiding tussen het Verenigd Koninkrijk en het Europese vasteland. Althans dat is wat de aankondiging ons liet uitschijnen. Uiteindelijk bleek er totaal geen link met de brexit en was er zelfs geen enkele Britse auteur te bespeuren in het programma. Neen, centraal stond ook nu weer de liefde, verlangen én verlies. Seksuele aantrekking ook tot in het hilarische. Saint Amour nam haar tijd en ging niet voor een vluggertje. De avond klokte in de Bourla op drie uur af inclusief pauze, een uur langer dan aangekondigd.

Met ‘Oogst van de wrok’ bewerkte regisseur Luk Perceval ‘The grapes of wrath’ uit 1939 van de Amerikaanse auteur John Steinbeck naar het theater. Een verhaal dat over migratie gaat over de boerenfamilie Joad die na de crash van Wall Street in 1929 en nadat het jaren aan een stuk niet meer geregend heeft in Oklahoma, beslist om hun geluk in Californië op te zoeken in de hoop daar misschien werk te vinden in de fruitpluk. Maar daarvoor moeten ze wel een lange tocht ondernemen op de Route 66.Uithouding en waardigheid (o.a. de doden eervol begraven met een brief in een fles aan de kant van de weg) staan centraal in dit werk. Op toneel zorgt het helaas voor een erg vervelende en langdradige voorstelling waarbij Perceval een internationale cast laat opdraven die zich bedienen van een mengtaal tussen Nederlands, Vlaams, Duits en Engels. Zeker, dat is herkenbaar voor vluchtelingen die communiceren met een mengeling van talen om zich zo verstaanbaar mogelijk te maken. Maar hier is het toch vreemd omdat we in eerste instantie een familie op de vlucht zien samen met predikant Jim Casy die aan zijn geloof twijfelt en de zwangere Rose. In principe zouden die toch in dezelfde taal communiceren, denk je dan. Wat al helemaal ongeloofwaardig is, is dat de acteurs sommige erg simpele woorden niet uitgesproken krijgen in dezelfde taal zodat we zinnen horen als: ‘We write on a briefke.’ en ‘That is what I just gezegd heb.’ Het maakt dat de voorstelling een erg traag ritme kent, bewust stroef en repetitief (tussen elke scène wordt er wat bijkomende rook op het lege toneel geblazen) gemaakt is ook zeer bizar. Alsof het gepast is om een absurd, eerder misplaatst komisch element toe te voegen met die mengtaal. Kortom: we kunnen de 4 toeschouwers die na 40 minuten en de 2 die na vijftig minuten de Bourla verlieten, geen ongelijk geven. “The sooner we leave, the sooner we get there” moeten zij wellicht gedacht hebben. Hopelijk hebben zij dan ook sneller hun bestemming bereikt.