Wachtend op haar trein wordt de zestienjarige Milla (Eliza Scanlen) op het perron plots omver gestoten door Moses. De twee raken aan de praat, Milla’s neus begint te bloeden die hij al snel stelpt met zijn stinkende t shirt. Moses (Toby Wallace, goed voor de award voor beste nieuwkomer op het filmfestival van Venetië vorig jaar) is recent uit huis gegooid en zijn moeder is niet van plan om hem terug binnen te halen. Hij vraagt 50 euro aan Milla zodat hij even verder kan. Zij geeft die hem maar wil wel iets in ruil. Hij sluipt zijn ouderlijk huis met haar binnen en scheert het haar van Milla in een kortere wat rebelsere coupe. Oorspronkelijk was zijn plan om haar ook een rattenstaart te geven. Wanneer zijn moeder vroeger dan verwacht thuiskomt moeten ze snel weg zien te geraken maar hij wordt ontdekt. Moses’ ma belt de politie om een inbraak aan te geven.

Seks, drugs en rock ’n roll – of beter: techno en daarbovenop nog een scheut geweld, dat is te zien in de puike Poolse prent Corpus Christi van Jan Komasa. De twintigjarige Daniel (overtuigend neergezet door Bartosz Bielenia) zit in een gesloten jeugdinstelling omdat ie een moord op z’n geweten heeft. Daar wordt ie misdienaar van pastoor Tomasz (Lukasz Simlat) en ziet hij het licht. Hij wil graag priester worden maar Tomasz fnuikt alvast zijn ambities. Iemand met een strafblad als Daniel zal nooit tot het priesterambt toegelaten worden, weet hij. Daniel wordt naar een houtverwerkend bedrijf gestuurd waar hij vanaf dan aan de slag kan. Maar hij zal er uiteindelijk nooit beginnen. Met een gestolen zwart hemd en priesterboord belandt hij in een naburig dorp waar de burgemeester de eigenaar is van de houtzagerij. Daniel helpt de lokale priester Wojciech (Zdzislaw Wardejn) die ziek is en gebruikt daarvoor Tomasz’ identiteit. Wojciech blijkt echter alcoholverslaafd te zijn en ziek waardoor ie de volgende ochtend de biecht niet kan afnemen. Daniel zal hem al meteen moeten vervangen, met de smartphone in de hand in de biechtstoel zodat hij de juiste teksten gebruikt.

OMG! After we collided is zo fucking goed! Het komt zelden voor dat sequels beter zijn dan de eerste prent, maar in het geval van deze film is dat absoluut het geval en voelt After uiteindelijk als wat voorspel aan. Meer seks dus, op kantoor, in de hotelkamer, in de douche (waarbij OMG! Tessa op haar knieën gaat voor een naakte Hardin), seks in een studentenkamer tijdens oud op nieuw waarbij tijdens het aftellen op ‘Happy New Year’ meteen het eerste orgasme van het nieuwe jaar volgt … je noemt het maar en je ziet het in dit vervolg. Even dachten we dat er ook wat stevig gerampetampt zou worden in de lift zodat de kabels het ervan zouden begeven bij uitgeverij Vance Publishing Company waar Tessa (neergezet door de verrukkelijke en beeldschone Australische Josephine Langford die je gewoon doet smelten) maar zo ver gaat regisseur Roger Kumble (die we kennen van het heerlijke Cruel Intentions uit 1999 wat zeker gelijkenissen vertoont met de Afterreeks van Anna Todd) niet. Wel trekt ie volop de kaart van de plot twists, houdt ie er een lekker snel vertelritme op na, zet de regie ons soms heerlijk op het verkeerde been en blijft deze film dus van begin tot einde je teasen en pleasen.

Er is een regel in de communicatie die stelt dat je je best beperkt tot één boodschap om je punt te maken. En net dat doet Misbehaviour niet waardoor je als kijker het gevoel hebt dat de vrouwenrechtenbeweging in Londen die in 1970 protesteerde tegen de Miss World verkiezing een stelletje anarchistische oproerkraaiers zijn. Regisseur Philippa Lowthorpe slaagt er dus niet in om ondergetekende, een blanke mannelijke kijker die voor alle duidelijkheid voor gelijkheid tussen man en vrouw is en tegen alle mechanismes die het patriarchaat in stand proberen te houden, te overtuigen waarom die missverkiezingen op de schop moeten. Zeker, die minutenlange scène waarbij de miss-kandidates met hun achterwerk naar de jury en het publiek moeten staan om beoordeeld te worden, voelt zeker aan als een veemarkt. Maar het aantal shots die de regisseuse daartegenover plaatst die het vrouwenlichaam, de uitstraling, ja magie oproepen en doen dromen van de onbereikbare ideale vrouw, zijn vele malen hoger. Komt daar nog eens bij dat in die tijd ook de apartheid in Zuid-Afrika een issue was. Kritische journalisten vonden de missverkiezingen onvoldoende representatief wegens te wit. Twee kandidates zien we backstage dan ook niet in hun kansen geloven, Miss Grenada en Miss Afrika-Zuid. Zij zullen uiteindelijk Miss World en eerste eredame worden. Waarom Miss Grenada wel blij is met haar overwinning? Omdat ze duizenden jonge meisjes zal doen dromen en laten inzien dat ze kansen kunnen krijgen in het leven ongeacht hun huidskleur. Miss Grenada was de allereerste zwarte miss die Miss World werd.  Net dat gegeven, wat toch een voorbeeld is van emancipatie, van een missorganisatie die toen enigszins meeging met haar tijd (maar naar vrouwenrechten wellicht nog niet ver genoeg), doet hier de boodschap van de emancipatie van de vrouw wat ondersneeuwen net omdat een andere beweging snel tot veranderend gedrag zorgde bij de organisatie. Kortom: missverkiezingen zijn volgens ons niet zo zwart-wit als de vrouwenrechtenbeweging ons probeert te doen geloven. Er zijn ook positieve kanten aan, kijk maar naar die overwinning van Miss Grenada.

Jazeker, Lara de Duitse dramafilm van Jan-Ole Gerster sleept wat en is dus wat aan de trage kant. Maar daar is een goede reden voor: het toont aan hoe eenzaam het hoofdpersonage is op haar zestigste verjaardag. Lara Jenkins (Corinna Harfouch) probeert contact op te nemen met haar zoon Viktor (Tom Schilling) wiens carrière als pianist in een stroomversnelling terecht gekomen is. Hij speelt die avond een concert en zal er ook zijn eerste compositie laten horen.