Met Gitte bewerkt theater FroeFroe ‘Galgenmeid’ van Jean-Claude van Rijckeghem & Pat Van Beirs uit 2010 naar erg boeiend conceptueel figurentheater. Julie Delrue speelt op grandioze manier een innemende en ontwapenende Gitte die opgevoed werd in het weeshuis en haar ouders nooit gekend heeft. Ze is een kind zonder vader en dus als een vis zonder water. Delrues taal in feilloos, haar Algemeen Nederlands is een ware streling voor het oor. Dát in combinatie met perfect gedoseerde handgebaren en mimiek, zorgt ervoor dat ze deze voorstelling moeiteloos weet te dragen als hoofdrolspeelster.

Er zijn zo van die zalen waar een staande ovatie totaal waardeloos is, zo lijkt het wel. Het Fakkeltheater, de Stadsschouwburg en Theater Elckerlyc zijn maar enkele ervan waar het publiek steevast wel lijkt recht te gaan staan bij het buigen alsof zij de waarde van een staande ovatie niet begrijpt. Rechtstaand applaudisseren, doe je in se enkel voor een concert of podiumvoorstelling die volgens jou uitmuntend was, du jamais vu. Als we na de matineevoorstelling van de Soundmixshow bij enkele toeschouwers aan de vestiaire aftoetsen wat ze ervan vonden, blijkt dat ze Blind Date beter vonden en grappiger. Bart Kaëllfans van hun kant bleven dan weer toch wat op hun honger zitten – Kaëll is gewoon geen goed acteur, presenteert hier wel degelijk maar heeft op een paar ABBA-nummers na samen met de cast niks te zingen. Als je dat allemaal optelt dan is het toch op zijn zachtst gezegd vreemd dat de Soundmixshow een staande ovatie kreeg. De voorstelling heeft in het eerste deel veel weg van wat het Echt Antwaarps Theater al jaren brengt, de regie was dan ook in handen van Sven De Ridder, maar weet helaas geen niveau te houden. Naar het einde van het eerste bedrijf (wanneer de Rudi-scène over is) zakt de voorstelling als een kaartenhuisje in elkaar en het tweede is gewoon bedroevend.

Met Remember the dragons … bewandelt Berlin, Kopergietery en hetPaleis het pad van fake news, het feest van de leugen. Hier voorgesteld door een Chinees drakenfeest waarbij kinderen mogen liegen. Hun eerste leugen wordt volgens een oude Chinees in China gezien als een heuglijk moment, zo laat de voorstelling uitschijnen waar de waarheid zo goed als afwezig is, of is dat schijn? Iedereen kan er tijdens het feest zijn wie die wil zijn. De toeschouwers worden in twee groepen verdeeld. De minderjarigen gaan naar een ruimte waar ze een viertal verhalen te horen krijgen, terwijl de volwassenen in een soort wachtzaal met koffiemachine en tijdschriften (niet) kunnen zien wat er werkelijk gebeurt bij de jongeren. Tussendoor komt er een oude Chinees langs op het tv scherm die weet te raden op welk symbool een toeschouwer finaal beland is, en zien we op een ander scherm een radiostudio waar drie verhalen passeren, dat van de vrouw die door een chromosoomafwijking geen pijn voelt (wat gebaseerd kan zijn op het verhaal van Olivia Farnsworth), dat van de twee meisjes waarvan er eentje afhankelijk van de dag zich een jongen of een meisje voelt (en dus gender fluid is), of dat van de man die een ruimtereis maakte met de Apollo 17 maar de naam van zijn kind in het maanstof vergeten schrijven was. Een schilderij dat gebaseerd is op een echte foto maar waarin wel de naam te lezen is in het maanstof, werd op den duur als waarheid beschouwd. Kortom: een leugen kan de waarheid verdringen en generaties overleven omdat de leugen gewoon een sterker verhaal geworden is op zich dan wat er werkelijk gebeurde.

Goele Derick, die bij het grote publiek ongetwijfeld gekend is als de scherpe secretaresse van Professor T. op Één - wie herinnert zich niet die ene repliek ‘dan ziet gij meer dan ik’ die ze gaf op de stelling ‘zie hier een mens!’ van decaan Walter De Paepe (neergezet door Carry Goossens) – zet de solovoorstelling ‘Dat begint hier al goed’ neer. Tekst en regie van deze voorstelling met ironische titel is van de hand van Hanneke Paauwe en in de video zien we Lukas Smolders en Umi Schram opduiken. Derick zet de fee Canapé neer die in tegenstelling tot andere feeën een rond hoofd heeft met daarop een puntmuts. Alle anderen worden met een perfect punthoofd geboren omdat de dokter de babies met een pomp eruit trekt. Alleen bij haar was de zuigkracht kennelijk niet groot genoeg. Die punthoed is er tegen de kou. Fee Canapé is dus een buitenbeentje. Ze blinkt uit in vallen, kortom een hoogvlieger is ze niet. Op school verandert ze haar nullen in respectievelijk een 6, 8 en een 10 zodat ze ten onrechte als cadeau een toverstaf krijgt van haar ouders die op hun beurt opscheppen met de resultaten van de dochter. Met die staf maakt ze allerlei fouten want die 15.000 toverformules uit het grote toverboek (dat verdacht veel van een behangersboek wegheeft) krijgt ze maar niet van buiten geleerd... Het wat praatzieke ‘Dat begint hier al goed’ gaat over faalangst en de verwachtingen van onze prestatiemaatschappij die steeds een absurder kantje beginnen te krijgen. Het moeilijkst hebben we het met de oplossing die deze voorstelling aanreikt: een leven leiden buiten de maatschappij, er een van zich terugtrekken in je eigen pompoen en een eigen wereldje creëren. Het solitaire leven, dat van de kluizenaar lijkt dus gepromoot. We weigeren dit als dé oplossing te zien voor al wie moeite heeft om aan de verwachtingen van de maatschappij te voldoen of niet meer meekan aan het huidige tempo.

De sfeer van het begin van de twintigste eeuw, die van de stomme film, die van de hijskranen aan de kade die handmatig een last op moesten heffen om zo in het ruim van een boot te krijgen. Die van melancholische tristesse ook. Die roepen acrobaat Dirk Van Boxelaere en muzikante Fien Van Herwegen op in Sol Bémol, een circusvoorstelling die erg geschikt is voor de allerkleinsten.