In een tijd waar negativiteit en doemdenken wel eens de bovenhand dreigden te halen, was een dosis puur en eerlijk positivisme het uitgelezen medicijn. De medicijnman van dienst was Stef Bos. Tijdens de show “Wereldwijd” nam hij het publiek in De Roma mee op een reis doorheen de tijd en over de verschillende continenten. Via fragmenten uit brieven aan zijn moeder kregen we de verhalen achter enkele van zijn liedjes, aangevuld met de wijsheden van ma Bos. En al ging het in de brieven ook wel eens over gevoelens van gemis, onbegrip, twijfel en angst, steeds weerklonk er een citaat van zijn moeder dat nieuwe moed en nieuwe hoop gaf. Het was het herwaarderen van mooie, oude wijsheden in een tijd dat de wijsheid soms ver weg lijkt. Stef Bos toonde zich daarbij, zoals we het konden verwachten, een volleerd en begenadigd verteller die telkens weer met woorden en een vleugje humor het decor wist te schilderen voor de liedjes die gingen komen.

Met Metallica in Symphony bracht de European Philharmonia onder leiding van Walter Proost een in your face crossover concert in het Koninklijk Circus. De Italiaan Roberto Molinelli tekende voor de arrangementen, behield de power van Metallica en verrijkte de elektrische sound met die van een klassiek orkest: in dit geval een stevige percussiesectie (pauken en xylofoon), koperblazers (die stevig mochten doorklinken in het tweede deel), en strijkers. Onder de eerste violisten zaten een paar dames die we 50+ schatten wat hen ongezien cool maakte en bewees dat muziek, ongeacht het genre, van alle leeftijden kan zijn. Hun strijkstokken kregen het hard te verduren. Geoffrey Vanderhaegen en Patsy Verfaille namen de vocals voor hun rekening. Opvallend dicht bij de orginele stem van James Hetfield kwam Vanderhaegen overigens. Hij kreeg dan ook een groter applaus dan zijn vrouwelijke collega die ofwel te vlak zong (‘Fade to black’) ofwel te braaf, klassiek (‘Nothing else matters’). Maar met een stevig ‘Battery’ en publiekslieveling ‘Enter sandman’ won ze het kritische metalpubliek toch voor zich. De fans wilden meer en kregen dat ook na een staande ovatie.

De tour van ‘Pappie loop toch niet zo snel’ loopt op zijn laatste benen voor Jonas Van Geel, Jelle Cleymans, Gert Verhulst en Maggie MacNeal. In een uitverkocht en warm Cultuurcentrum van Merksem speelden de vier alsof het hun laatste optreden was. Met grapjes en plaagstootjes die de zangers elkaar toebedeelden bijvoorbeeld. Zo liet Jonas Van Geel Gert Verhulst wel erg lang wachten in ‘Hé Monique’ toen de telefoon ging en hij - in de rol van de kleine Monique - moest opnemen. Van Geel zag zijn kans schoon om van de gelegenheid gebruik te maken om de telefoon backstage te zoeken, kwam met een XXL-exemplaar af, en verwees daarmee heel kort naar de sketch van Joske Vermeulen die wijlen Gaston Berghmans, Merksemnaar overigens, die een jaar geleden stierf, groot maakte. Daarmee scoor je punten bij een stroboer. Van Geel bleek niet alleen de grappigste maar was vocaal ook de strafste van het gezelschap. 

Bart Peeters trok al geruime tijd zonder plan door het Vlaamse land en dat bracht hem op het einde van zijn tour ook in De Roma in Borgerhout. Vier avonden na elkaar mocht hij daar solo aantreden voor een volle zaal om wat nieuwe nummers uit te proberen, wat te vertellen, grapjes te maken, erotische poëzie te brengen en tussendoor ook bekender werk in een uitgeklede versie op het publiek los te laten. “Ik ga mij vanavond volledig geven in een voorstelling in twee delen: een voordeel en … een nadeel.”, kondigde Bart bij de start aan. Maar wat ons betreft had het nadeel meer voordelen dan het voordeel. De eerste helft viel tegen. De verhaaltjes waren een beetje aan de lange kant, de nieuwe liedjes niet altijd van een beduidende kwaliteit en de zang was bij de hoge noten niet altijd even vlot. Het leek bij momenten meer op de “Heil Natalia en Stan Van Samang Show”. We hadden er meer van verwacht. Gelukkig was het tweede deel beter. Er kwamen herkenbare nummers en de versterking van zijn trouwe metgezel Piet Van den Heuvel. Die vocale ondersteuning zorgde voor een vollere klank en ook het samenspel tussen de twee heren leverde net dat beetje extra op waar we op zaten te wachten.

Elekronische muziek koppelen aan het vertellen van verhalen. Dat doet Wende, die vanaf volgend jaar huisartiest is bij Muziektheater Transparant, in haar recentste voorstelling ‘Mens‘ die ze in de Bourla tijdens het theaterfestival Antwerpse Kleppers bracht. Een Antwerpse is ze dan wel niet, maar met Dimitri Verhulst in haar schrijversteam heeft ze een klinkende naam weten te strikken voor haar project. Ook de Brit Simon Stephens en de inmiddels overleden Nederlandse schrijver Joost Zwagerman schreven mee aan enkele van haar nummers. Voor de compositie stond ze zelf in samen met Yan en ludoWic. Wat ze brengt, is een onwaarschijnlijk straffe mix waar ze haar veelzijdigheid als artieste toont. Wende kan gewoon alles aan: in een nummer rappen en het laten overgaan in chanson bijvoorbeeld, knipogen naar musical, de furie in zich losmaken ondersteund door elektrobeats en grote trom, om vervolgens een prachtig klassiek geschoold liefdesnummer als ‘Vrij me‘, op een tekst van Verhulst, alleen aan de vleugel te brengen waarbij de huilende elektro en de vibrafoon halfweg invallen.