Ze hebben het toch maar weer mooi voor elkaar gespeeld, enkele toonaangevende Belgische art house bioscopen waaronder Cinema Cartoon’s in Antwerpen: On the rocks van Sofia Coppola een Belgische bioscooprelease bezorgen. Eerder deden ze dat deze zomer, bij gebrek aan voldoende interessante titels ook met onder andere The Lighthouse en The Last Black Man in San Francisco. Films die blijkbaar in ons land geen filmdistribiteur vonden om deze prenten in de zalen te brengen. De art house zalen die nu zelf naar interessante content vissen draaien dus de rollen voor een keer om en met het verdwijnen van kaskrakers als James Bond van de affiches dit najaar ziet het ernaar uit dat ze nog een tijd creatief zullen moeten zijn in het samenstellen van een programmatie. Om maar te zeggen in wat voor gekke coronatijden we leven. Maar het resultaat mag er zijn. Toen wij gingen kijken in Cinema Cartoon’s was zaal 1 uitverkocht voor On the rocks. Terecht.

De coolste animatiefilm die pleit voor diversiteit, dat moet wellicht Trolls Wereldtour zijn die dit najaar in de bioscoop te zien is. Ooit waren er verschillende trollenstammen die vredig samenleefden maar muzikale smaak dreef hen uit elkaar. Zo is er koning Poppy, de koningin van de poptrollen, en haar beste vriend die zo verschilt van haar Knoest, koning Quincy en koningin Essentie van de funktrollen, Delta Dawn, de leider van de countrytrollen, Trollzart die de trollen die houden van klassieke muziek dirigeert, koning Trollex die regeert over de technotrollen en tenslotte is er ook koningin Barb en de voormalige koning Trash (die hulp nodig heeft om een duivelsteken te maken in zijn rolstoel) van de hard rock trollen. Barb is aan een wereldtour bezig. Haar doel: de zes magische snaren – elke stam heeft er eentje – in haar bezit krijgen om het ultieme power akkoord te spelen zodat rock de wereld zal overheersen. Poppy denkt aanvankelijk dat Barb alle trollen zoals vroeger opnieuw wil verenigen maar zal na een tijd doorhebben dat ze naïef was. Barb wil vernietigen. Later zal ze doorhebben dat de poptrollen ook voor wrevel gezorgd hebben, niet in het minst bij de funktrollen, omdat de popmuziek hun grooves en samples gepikt hebben. (nu goed, dat kan ook van hiphop en pop gezegd worden wanneer die gingen ‘lenen’ bij de klassieke muziek bv. ) Trolls Wereldtour gaat over dat iedereen anders is, dat muziek elkaar moet samenbrengen en niet verdelen, dat als iedereen er hetzelfde uitziet niemand nog cool is, verschil er moet zijn en echte harmonie verschillende stemmen vraagt.

The Presentation of Self in Everyday Life van socioloog Erving Goffman uit 1956 moet ongetwijfeld de inspiratie gevormd hebben voor Mariano Pensotti’s anderhalf uur durende film El Publico Buenos Aires. De film is eigenlijk een aaneenrijging van kortfilmpjes over toeschouwers die vertellen hoe een imitator van president Fernando de la Rúa op den duur geassocieerd werd met de échte waartegen een opstand kwam in december 2001 omwille van het gevoerde economische beleid en de economische crisis die onder andere leidde tot de corralito waarbij mensen maar 250 dollar per week mochten afhalen van hun rekening, een ingreep om de massale kapitaalvlucht tegen te gaan die uiteindelijk uitmondde in politiek wantrouwen en onrusten. Het stuk heeft op elke toeschouwer een bepaalde invloed en zal ook impact in zekere zin hebben op de keuzes die zij maken. Het repetitieve, op het einde van elk kortje wordt er nl. verwezen naar het stuk, verslapt niet alleen de spanningsboog, je hebt al snel door als kijker dat het allemaal gescript is en er gespeeld wordt met spel in het spel.

Eros en thanatos. De oerinstincten van de mens en zijn wrede en rauwe maar ook zijn empathische en esthetisch mooie kantjes. Dat toont de Tsjechische regisseur Vaclav Marhou in The Painted Bird. De geverfde vogel staat symbool voor hoe het mensen vergaat die anders zijn dan de meerderheid wat aangetoond wordt wanneer Lekh een wild vogeltje vangt en daar likjes verf op doet en dan vrijlaat. De soortgenoten storten zich op het vogeltje in de lucht en gaan het brutaal te lijf tot het levenloos uit de lucht naar beneden valt.  

Het Brits-Amerikaanse kostuumdrama The Personal History of David Copperfield (hierna korten we de titel gemakshalve af tot David Copperfield) van Armando Iannucci baseerde zich op Charles Dickens Victoriaanse roman The Personal History, Adventures, Experience and Observation of David Copperfield the Younger of Blunderstone Rookery (which he never meant to be published on any account). Het is een van Dickens meest autobiografische werken, zo vertelt hij hoe het is om te werken in de fabriek wat hij zelf ook aan de lijve heeft ondervonden. Hoewel de omgeving grauw is en de kloof tussen de verschillende klassen, rijk en arm gigantisch in het negentiende eeuwse Engeland, is de prent erg optimistisch en gaat die over de mogelijkheid om jezelf emotioneel en moreel te ontwikkelen. ‘Don‘t worry. You‘ll make it through. And you‘ll have quite the ride on the way.’ is dan ook de moraal van het verhaal.