Anderstaligen een kans bieden op het podium. Op zich is dat een nobel idee. Helaas is het echter geen al te beste zet om hen dat in het Nederlands te laten doen. Ook al kan de cast die een deeltijdse theateropleiding volgt bij de kunstZacademie zich verstaanbaar uitdrukken in het Nederlands, toch is theater meer dan dat alleen. Inleving, toon, klankkleur, emotie, expressie … het zijn maar enkele zaken die naast taal op zich essentieel zijn. Op dat vlak stelde ‘Bruiloft’ dan ook erg teleur omdat de spelers te veel bezig waren met hun tekst zo goed mogelijk op te zeggen. Tot echte goede geloofwaardige dialogen kwam het zelden. En ook in de inleving en het toneelspel was men te geremd. Als de Bruid te horen krijgt dat haar beloofde bruidegom, de Zoon, niet komt, legt die eerder de opgestapelde stoelen neer dan dat ze ze omver kegelt of gooit. Ook de woede en/of ontgoocheling is bijna niet aanwezig dan. Dat een handvol toeschouwers het tijdens deze productie voor bekeken houdt, ligt dus niet alleen aan de technische mankementen (micro’s die kraken of het even niet doen) maar vooral bij de keuze om de cast niet in de moedertaal te laten acteren.

Acht jaar geleden zette Ivo Van Hove met Romeinse Tragedies zich definitief op de internationale kaart als regisseur. Nog steeds wordt die marathonvoorstelling die gebaseerd is op Shakespeare als een van de absolute hoogtepunten uit zijn carrière beschouwd. Niet meer dan terecht overigens. In juni 2018 vindt de dernière plaats van de tour in Carré Amsterdam. Acht jaar later bewerkte ie de koningsdrama’s Henry V, Henry VI en Richard III tot de maar liefst vier uur en half durende voorstelling Kings of War die in de Stadsschouwburg van Amsterdam kon rekenen op een staande ovatie achteraf. Twee families staan er recht tegen over elkaar als het gaat over de macht, de clan Lancaster (Henry V en Henry VI) aan de ene kant die het gevoel hebben hun functie onrechtmatig uit te oefenen en die van York aan de andere kant die ambitieus zijn en eerherstel wensen om te bekomen wat hen toekomt volgens hen. Terwijl Romeinse Tragedies je vanaf de allereerste seconde bij het nekvel pakt en je in de voorstelling trekt, is dat in mindere mate het geval bij Kings of War dat een mooi voorbeeld is van een productie die geleidelijk aan je in zijn macht begint te krijgen. Vorig jaar kreeg Hans Kesting voor zijn rol als de getormenteerde Richard III die zich wentelt in een slachtofferrol omdat ie ‘een misbaksel’ is en aan het moorden slaat om de macht te veroveren de Louis D’Or toneelprijs. Wij waren echter het meest onder de indruk van Bart Slegers als York op het einde van het eerste deel. Daarin grijpt ie de macht wanneer ie een leger krijgt om een antwoord te bieden op de rebellie in Ierland. Met dat versterkte leger eist ie na verloop van tijd de troon op van de zwakke Henry VI (Eelco Smits) die de Franse veroveringen van diens vader ziet verloren gaan. Het resultaat van het blindelings volgen van slecht politiek advies via Suffolk (Robert De Hoog) die er tevens een relatie op nahield met Henry VI’s vrouw Margareta (Janni Goslinga).

In hun bejubeld stuk ‘Beckett Boulevard’ zocht de Koe nog het midden op, in ‘Hellogoodbye’ naar het nummer van The Beatles probeert ze dat net te ontlopen. Mensen die aankomen vertrekken en mensen die vertrekken komen aan. Wanneer zit je nog in de begroetingsfase, wanneer in de afscheidsfase? Daarmee speelt dit absurd theaterstuk dat de geestige (en kleine) kantjes van het menselijk gedrag te kijk zet. Wie heeft er immers nog nooit op een feestje meegemaakt dat iemand afscheid neemt maar uiteindelijk toch blijft hangen? De Koe ontwijkt het midden, het nieuwe centrum en laat Natali Broods, Sien Eggers, Ans Van den Eede, Tanya Zabarylo, Willem De Wolf, Peter Van den Eede, Michael Vergauwen en Mats Vandroogenbroeck 35 personages spelen. De meeste mag Sien Eggers – ook in deze productie blinkt ze alweer uit – voor haar rekening nemen.

Met King Lear brengt regisseur Simon De Vos na ‘Romeo en Julia’ opnieuw een adaptatie van Shakespeare naar het jeugdtheater. Geen letterlijke tekstlezing is het dus geworden, De Vos plaatst het drama in de hedendaagse tijd. King Lear (Jan Hammenecker) lijdt aan kanker en organiseert een referendum in de hoop dat die bij de bevolking de eenheid van het Rijk zal onderschrijven, een rijk dat ie aan zijn jongste dochter Cordelia zou willen overlaten. Maar dat is erg naïef gedacht van hem. Zij weigert en het cynische zwijgende volk zal tegen stemmen, tot zijn verbazing, maar niet die van zijn dochters. Edmund is verliefd op Cordelia (een uitmuntende Scarlet Tummers, ook in een dansende rol als geest) maar wordt door hem afgewezen. Al snel zal zij zijn eerste, maar lang niet laatste slachtoffer worden.

Met ‘Here we are now’ volgt ruim twee jaar na ‘Het Hamiltoncomplex’ van Lies Pauwels ein-de-lijk een antwoord van de jongens op deze uitsluitend door meisjes gebrachte voorstelling. ‘Here we are now’ verwijst naar de tekst van ‘Smells like teen spirit’ van Nirvana, een zoektocht naar identiteit tussen het kind zijn en volwassen worden: van jongen naar man. De geur kunt ook letterlijk nemen, met chemische douches (deo) die soms de voorkeur genieten op een echte douche in die jonge jaren. 14 tieners tussen 13 en 17 werden door het al vaak bekroonde amateurgezelschap compagnie Schmaltz gacast. Samen met hen creëerde het vanuit improvisatie en aangereikte ideeën deze voorstelling die de leefwereld van de tiener door de jaren heen toont. Die van de ultieme vrijheidsstrijd om los te komen van (al te betuttelende) ouders. Een strijd die elke generatie voert. Rebellie dus. Al toont ‘Here we are now’ naar ons gevoel rebellie iets te veel met de handrem op. Er mocht vooral niets of nauwelijks wat sneuvelen, en da’s jammer. In werkelijkheid gaat het er naar ons gevoel scherper en harder aan toe.