Een staande ovatie en een dansend publiek. Daarvoor trad de European Philharmonia o.l.v. Walter Proost op in het Koninklijk Circus. Het orkest deed beroep op arrangeur Roberto Molinelli die onder andere werkte met Bocelli en Pavarotti om de classics van Michael Jackson in een symfonisch jasje te steken. Eric Melaerts was dan weer de leider van de elektrische band en mocht meermaals soleren op elektrische gitaar. Ook de saxofoon kwam trouwens niet zelden op de voorgrond. Als ‘Michael Jackson in symphony’ al een ding bewees, dan is het wel dat de Amerikaanse artiest die ondertussen bijnna 8 jaar geleden gestorven is, over een sterk repertoire beschikt dat erg moeilijk om zingen is.

Heb jij je ooit afgevraagd wat er met die kindjes gebeurt die enkele minuten dat je ze even ziet verdwijnen in het ballenbad van die bekende Zweedse winkelketen? Heb je ook het vermoeden dat er een product in hun balletjes wordt gedraaid om je geest te beïnvloeden? Stel je je wel eens de vraag hoe het toch komt dat je na enkele jaren bijna automatisch een onweerstaanbare drang krijgt om een nieuw servies te kopen bij diezelfde Zweedse familiewinkel? Ella Leyers had er in ieder geval zo haar bedenkingen en vooral een erg uitgebreide complottheorie over. Ze was duidelijk niet helemaal helder in haar hoofd. Maar Inge Paulussen was er, jammer genoeg voor haar, nog veel erger aan toe. Zij hoorde stemmen in haar hoofd en meer bepaald die van Ella Leyers, Eva De Roovere en Tine Reymer. Een mens zou voor minder de pedalen verliezen en in een psychose terecht komen. Eva en Tine braken dan weer af en toe spontaan uit in zang. Als we de tekst van hun rap-liedje “Een paling in een emmer witte wijn” mochten geloven, moet er voor elk van deze vier “Nerveuze vrouwen” wel een pil bestaan die hun psychologisch probleem op kan lossen. En voor u ons zou beschuldigen van onverschilligheid tegenover mensen met psychosen, het opzet van deze voorstelling was juist om het taboe rond geestelijke gezondheidszorg te doorbreken en het thema bespreekbaar te maken. In dat opzet waren de vier vrouwen, bijgestaan door de heren van De Laatste Showband, in ieder geval geslaagd.

Bob Dylan bracht een literaire avond waar muziek in zat. Letterlijk en figuurlijk dan in Antwerpen. De winnaar van de Nobelprijs Literatuur trad voor een volle Lotto Arena op, sprak als vanouds geen woord tegen het publiek en werd opzettelijk onderbelicht door grote en minder grote filmspots die warm goudkleurig licht op hem lieten schijnen. Dylan, die een witte zomers hoed op had, een zwarte broek met witte boord aan de zijkanten en een zwarte vest met lappen witte stof in, zette een optreden neer waar hij – ook zoals gebruikelijk – parlando combineerde met zang. Net die keuze zorgde ervoor dat zijn teksten het best uit de verf kwamen. Buiten de muzikanten en hun instrumenten had de 75-jarige auteur slechts twee rekwisieten bij: een buste van de Griekse godin Pallas Athena, die onder andere godin van de kunst is en links daarnaast een award, mogelijks een replica van zijn Oscar voor Beste originele nummer ‘Things have changed’ dat ie net na de eeuwwisseling ontving. Kwestie van toch een beetje kitsch in de voorstelling te steken, moet ie gedacht hebben. Het was trouwens ook aan dat tafeltje waar de Amerikaanse singer-songwriter even kwam drinken alsof hij zich daar letterlijk en figuurlijk kwam laven.

Austra, een Canadese electroband rond zangeres Katie Stelmanis eindigde zijn tour die zes weken geduurd heeft in de Ancienne Belgique. Naar de AB Box waren op paaszondag indie hipsters gekomen. Niet zelden waren het jongetjes die vergezeld waren van hun hipster homovriendje met baardje, haar in een zijstreep, een vrouwelijke bril of op zijn minst een bril die uit een tijdperk dateert dat ze nooit hebben meegemaakt en een katoenen tas rond de schouder uiteraard om de vrouwelijke factor extra te accentueren. Ook de lesbo’s waren overigens van de partij, niet zelden blondines, die hun haar snel snel bij elkaar geknoopt hadden tot iets wat fashionably nonchalant moest overkomen, en verder hadden ze een trendy trainingsjasje en sportschoentjes aan. Uiteindelijk is het een optreden en heb je daar best makkelijke schoenen voor aan. Austra heeft sinds begin dit jaar hun recentste plaat ‘Future politics’ uit, hun derde ondertussen. Slechts heel even had de groep de AB Box in de ban, maar zag de publieksaandacht daarna inzakken.

14 was Wim Opbrouck in 1983. Bang voor de bom, was hij. Voor het moment dat er een nucleaire oorlog zou starten. Een dienstweigeraar was ie, een gewetensbezwaarde die zich tegen de oorlog keerde. Hij deed dus mee aan de antirakettenbetoging in Brussel in dat jaar. In de hoop dat beschaving het zou winnen van de barbarij. Met als enige wapen: zingen. In zijn recentste voorstelling ‘We shall overcome’, vernoemd naar een nummer van Pete Seeger, die een mix is van concert en gesproken woord, verzamelde Opbrouck (synths, accordeon, melodica, mondharmonica, beatring en zang) samen met Ron Reuman (drums), Axl Peleman ((contra)bas, zang en synths) en Roeland Vandemoortele ((elektrische) gitaar en zang) protestliederen tegen oorlog voeren en vredesliederen. Vreemde eend in de bijt was ‘Catch the Wind’ van de Schotse singer-songwriter Donovan dat een liefdeslied is. Peleman verklaarde dat een liefdeslied betekent dat je geen ruzie aan het maken bent, waardoor het volgens hem op die manier best wel paste in de set die de perfecte balans vond tussen ernst en (volkse) meezingmomenten. Opbrouck moest toegeven dat zijn publiek in Merksem een aardig potje kon zingen wanneer ie de zang exclusief over liet aan de toeschouwers. Het werd dus een straffe avond in CC Merksem – ‘met twee flanken en een middenblok eigenlijk zoals het Sportpaleis’ aldus de man uit Bavikhove  – en de productie kreeg dan ook een staande ovatie achteraf.