Voor de allerlaatste keer kroop Bruno Vanden Broecke in de huid van Socrates in de Arenberg. Een naar eigen zeggen associatieve, meanderende, niet altijd coherente monoloog bracht ie waarbij hij vooral aantoonde geen retorische trucs – “een beetje naïef misschien” - te moeten bovenhalen om aan te tonen dat ie gelijk had. Met zijn betoog waarom het onrechtvaardig was dat ie ter dood was veroordeeld door een meerderheid van Atheners wist ie alvast een volle Arenberg, onversterkt, aan zijn lippen te houden. Ook al omdat ie bij de start al meteen in de rol van de underdog, het slachtoffer, kroop en bleek blij te zijn dat zo veel mensen naar hem kwamen luisteren “ondanks zijn reputatie”. Socrates ging over waarheid, waarachtigheid, de sterfelijke mens, over rechtvaardigheid, onrechtvaardigheid en de gevaren die in een democratie de kop op steken.

Rond het leven en werk van Albert Camus die op zijn zesenveertigste overleed in een auto ongeval en de kloof met Sartre die ontstond, heeft Lazarus de voorstelling ‘Camus’ gecreëerd. Op de bühne de vertrouwde gezichten van Günther Lesage, Pieter Genard, Koen De Graeve, Ryszard Turbiasz en Joris Van den Brande. Voor de gelegenheid wordt het gezelschap aangevuld met Lien Thys die haar stage doet. Niets wijst er echter op dat ze nog steeds een studente aan het Rits is. Integendeel, ze kreeg een volwaardige rol en moet niet onderdoen voor de andere acteurs die veel meer ervaring op de teller hebben. Zo mag ze haar talent rijkelijk etaleren door te spelen op het klein klokkenspel (mogelijks toch een subtiele knipoog voor het publiek vermits het instrument vaak gelinkt wordt aan kinderspeelgoed?), de paso doble – ‘Sartre keek doble. Camus danste doble’- dansen, en een belangrijke rol te spelen in twee scènes die we erg wisten te smaken, die van de onderbroek van Camus tonen (waarop sporen aangetroffen waren van 48 vrouwen en twee mannen: Camus en Pieter Genard die het dan maar mocht komen uitleggen waarna ie stelde dat ie met Camus onderbroek aan ‘De vreemdeling’ uit 1942 in één ruk wist uit te lezen.) en brengt ook de prachtige monoloog ‘Het raam’ – vanuit het standpunt van het raam – over het lot van Francine (Camus vrouw), de gebroken vrouw die na haar val uit een raam nog wat meer gebroken werd. Het levert mooie poëzie op: ‘Een briesje streelt over mijn kozijnen.’ wat al even fraai klinkt als de muziek van Nils Frahm in deze voorstelling.

Met ‘Belgian Rules Belgium Rules’ verklaart Jan Fabre zijn liefde op een kritische manier ten opzichte van ons land. Dat op zich is uiteraard een interessante tegenstelling (liefde vs. kritiek), want Fabre is in de bijna vier uur durende voorstelling niet mals en laat zich ook van zijn meest humoristische kant zien. Niet zelden is er ironie te horen: ‘Waar de minister van Cultuur gul is.’, uit ie scherpe kritiek op de kunst van het compromis (jury’s allerhande gaan vaak voor ‘brave’ kunst waardoor het hele kunstgebeuren vooral een ‘ons kent ons’-verhaal is meer dan dat echt talent en vernieuwers in de schijnwerpers gezet worden nvdr.), of wijst ie ons op onze vreemde constructies van fermette tot koterij (voor alles wat niet aanwezig is in de fermette) om vervolgens een tweede koterij – een duiventil – op het dak te plaatsen waarbij Fabres performers als Giovanni Arnolfini en zijn vrouw uit het portret dat Van Eyck schilderde hun toekomstplannen uitvouwen met een verwijzing naar het 11de eeuwse ‘Hebban olla vogala’ dat lange tijd aanzien werd als de oudste bekende zin in het Oudnederlands. In de titel van de voorstelling refereert Jan Fabre ook naar de van de pot gerukte GAS-boetes die soms wel erg ironisch op zich zijn: zo is het verboden om wild te plassen tenzij je het nationale symbool van België bent: Manneke Pis ... ‘Belgian Rules Belgium Rules’ is zo typisch Belgisch dat je de inhoud van zo’n voorstelling niet of nauwelijks kan uitleggen aan een niet-Belg. Dat het absurdisme gewoon in ons bloed zit bijvoorbeeld en het totale spagaat waar we soms in leven pijnlijk duidelijk wordt tussen sportduiven die we aan miljoenen verkopen aan het buitenland terwijl we de wilde exemplaren in de stad wegjagen. Het levert een prachtige monoloog op van Gustav Koenigs als Duif. Fabre toont hier ook weinig of niets te voelen voor katten die in de geschiedenis hun nut nog niet bewezen hebben volgens hem. Duiven daarentegen zijn belangrijk geweest in oorlogen om boodschappen over te brengen bijvoorbeeld. Een aantal keer zien we pluche katten bengelen onder de nok van het theater, wat een vette knipoog van de theatermaker is naar het incident van 5 jaar geleden waarbij een Franse filmploeg met katten gooide op de trappen van het Antwerpse stadhuis wat tevens politieke reacties opleverde.

De Amerikaanse auteur David Foster Wallace tekende zijn ervaringen tijdens zijn verblijf op een cruisechip in 1995 op in het essay ‘Superleuk maar voortaan zonder mij’ dat twintig jaar geleden verscheen. De Rotterdamse acteursgroep Wunderbaum trad in zijn voetsporen en ging aan de slag op de AIDA PRIMA, een Noordzeecruise van een Duitse rederij. Daar animeerden Walter Bart, Wine Dierickx, Matijs Jansen, Maartje Remmers het publiek respectievelijk als Amerikaanse goochelaar, een zeezieke bruid, Angela Merkel en een vogel voor de kinderen. Op 9 maart 2017 traden ze op in de cabaretclub ‘The Nightfly’ op dek 6 om tien uur ‘s avonds voor 300 Duitsers. De helft van de bezoekers haakte al tijdens de eerste twintig minuten af omdat de voorstelling te filosofisch en wellicht ook te confronterend was. De voorstelling die ze uit het boek en de eigen ervaringen destilleerden is scherp en bijtend grappig door de fundamentele eenzaamheid van mensen te tonen (een Valentijnsboodschap krijgen we te horen terwijl we een beeld zien op het schip van een eenzame man) en de leegheid van hun bestaan aan boord.

Hoe omgaan met geld en de liefde? Het is het thema dat Molière aansnijdt in zowel ‘L’Avare’ als ‘Le Bourgeois gentilhomme’. De ene (Harpagon) wil zijn geld niet uitgeven en is gierig, de ander (Meneer Jourdain) overschat zich, laat zich rollen door de graaf Dorante om zo boven zijn stand te gaan leven. In een heerlijke double bill zetten Kuno Bakker, Els Dottermans, Willy Thomas, Stijn Van Opstal, Jolente De Keersmaeker, Damiaan De Schrijver en Frank Vercruyssen een komedie neer met beperkte middelen. Toch weten ze door het gigantische snelle ritme, de scherpe humor en de relativering van het medium theater en bij uitbreiding de kunsten met Poquelin II een voorstelling af te leveren die garant staat voor twee uur en half theater – letterlijk en figuurlijk – van de bovenste plank.