In Tenet dat Christopher Nolan (o.a. Memento, Inception, Interstellar en Dunkirk) schreef en regisseerde moet een man tegengehouden worden die de ganse wereld wil vernietigen als hij zou sterven. De man in kwestie, Andrei Sator (Kenneth Branagh die voor de tweede keer met Nolan werkt na zijn rol als Commander Bolton in Dunkirk), heeft pancreaskanker. Om daartoe te komen, combineert Nolan de klassieke ingrediënten van een spionagethriller met een dosis sci-fi. In dit geval kijkt hij anders naar tijd. Die is niet zuiver lineair. Neen, die kan gebogen, gedraaid, naast elkaar gezet of omgedraaid worden. Vandaar ook dat de titel van de film een palindroom is.

Toegegeven, het getuigt van ballen aan je lijf hebben als je er net nu er zich tijdens de coronacrisis een economische crisis aandient, voor kiest om een dramedy in de bioscopen te laten spelen dat alles aankaart wat er aan te kaarten valt in onze wat doorgeslagen Westerse consumptiemaatschappij waar alles draait rond geld, bezit, werk en prestige. Effacer l’historique won terecht de speciale zilveren Beer omdat het dit jaar de 70^ste editie van de Berlinale was.

Een bijzonder prachtige tijdloze en universele film. Dat is de Macedonische documentaire Honeyland van Tamara Kotevska en Ljubomir Stefanov. De prent, die op drie jaar werd ingeblikt goed voor 400 uur aan beeldmateriaal dat herleid werd tot 87 minuten, is niet alleen een docu maar tegelijkertijd ook nog een volksverhaal die mensen toont dat je op twee manieren kan omgaan met de natuur, respectvol door een beetje te nemen en een beetje te geven zodat het broze evenwicht van het ecosysteem in balans blijft en de biodiversiteit gegarandeerd blijft. Of je kan hebzuchtig en egoïstisch alleen maar aan jezelf denken en de kapitalist uithangen zodat je de natuur in geen tijd uitput en zij je op den duur niets meer kan bieden. In Honeyland kan je ook twee verschillende manieren van ondernemerschap zien: de duurzame versie die geen al te zware impact wil hebben op de lokale fauna en flora en moeder aarde, die de tijd neemt om beetje bij beetje (bij) te zaaien en wat te oogsten, en op lange termijn denkt, of de versie die voor de quick win gaat, voor het snelle geld (maar de grove fout maakt dat een kwalitatief artisanaal product geen massaconsumptieproduct is).

Het probleem van A girl missing, de zevende film van regisseur Fukada Koji is dat het meisje dat vermist is, dat maar even is (een week om precies te zijn). Koji zoomt dan ook niet in op het personage Saki (Miyu Ozawa), het slachtoffer, maar wel op de thuisverpleegster Ichiko (Mariko Tsutsui). Die probeert angstvallig te verzwijgen dat de dader haar neef Tatsuo Suzuki (Ren Sudo) is. De pers krijgt er lucht van, wijdt een tweebladzijden tellend sappig artikel aan haar, en heeft het in de kop over: ’Is zij de horror verpleegster?’

Een flauwe thriller die pas na een uur een beetje op gang komt, dat is The Rental van Dave Franco. Twee koppels besluiten om een weekendje een sjiek droomhuis met zicht op de oceaan en een jacuzzi op het terras te huren. Mina (Sheila Vand) doet de aanvraag maar die wordt geweigerd. Maar haar baas Charlie (Dan Stevens) slaagt er wel in. Ze vermoedt dan ook dat de verhuurder, Taylor (Toby Huss) en racist is. Verrast dat zij bij het gezelschap hoort, antwoordt hij niet op haar vraag waarom haar aanvraag geweigerd werd. De vijandelijke toon is gezet.