Als een pleidooi voor wat meer hoffelijkheid (in het verkeer) zo leest de psychologische actiethriller Unhinged van regisseur Derrick Borte. Een film die als je wil ook onze dolgedraaide Westerse maatschappij in vraag stelt waar we zo opgefokt als wat achter het stuur kruipen omdat onze dag propvol zit en elke seconde vertraging we oplopen er één te veel is. Een prent ook die volwassenheid aan de dag leggen, promoot en dus niet zo maar de schuld in een andermans schoenen schuiven of het aan externe factoren wijten als je zelf boter op je hoofd hebt.

We waren het bijna vergeten wat een lummelend bestaan je als tiener leidt. Het Zuid-Koreaanse House of Hummingbird van Bora Kim dat zich in het Seoul van 1994 afspeelt, doet ons daaraan herinneren.  In deze film draait alles rond de gevoelswereld van het tienermeisje Eun-hee. Niet zo zeer wat ze beleeft, een aaneenrijging van losse scènes lijkt het wel, staat hier centraal. Wel de zoektocht naar zichzelf, zichzelf leren aanvaarden en graag te zien ook al haat je jezelf soms. De film gaat dan ook in eerste instantie over fundamentele eenzaamheid bij tieners (‘Van alle mensen die je kent, hoeveel daarvan weten echt wat er in je omgaat?’) die alle moeite hebben om te connecteren met hun omgeving, met leeftijdsgenoten van hetzelfde of het andere geslacht, en met familieleden. Van haar leerkracht Chinese kalligrafie Young- ji (Kim Sae-byuk) krijgt Eun-hee de raad om naar haar handen te kijken en te tintelen met haar vingers als ze zich moe en triest voelt om zo wat mysterie in haar leven te brengen.

Lang geleden dat een film nog zo diep onder onze huid ging als bij dit erg sterke rechtbankdrama, misdaadfilm en thriller in 1: Der Fall Collini. De prent van de Duitse regisseur Marco Kreuzpaintner, die zich baseerde op Ferdinand von Schirahs roman, hakt er dan ook stevig in bij de toeschouwer en Kreuzpaintner doet dat met een minutieuze precisie, knap gedoseerd.

Hopeloos gedateerd en het enige betoverende aan The Secret Garden is de titelsong die Aurora voor haar rekening nam. Dat is onze eindconclusie nadat we Marc Mundens regie van de bekende roman van Frances Hodgson Burnett uit 1911 zagen. Opvallend dat er welgeteld 1 kind in de zaal zat in Kinepolis, alle anderen waren volwassenen die deze vierde filmadaptatie blijkbaar eens wilden checken. Het is pas de tweede in kleur, na de versie van Agnieszka Holland uit 1993 waarin we Kate Maberly een erg innemende titelrol zagen neerzetten. Francis Ford Coppola was destijds uitvoerend producent. Wij herinneren ons uit onze jeugdjaren de magie nog die de prent deed oproepen al ging The Secret Garden, net als A Little Princess waarin we een betoverende Liesel Matthews aan het werk zagen in Alfonso Cuaróns regie en dat overigens ook geschreven werd door Frances Hodgson Burnett, over verdomd verwaande en over verwende meisjes ook die je op den duur aardig begonnen te irriteren.

Pijnlijk realistisch. Dat is The High Note van regisseur Nisha Ganatra. Vooral dan het niet al te flatterend beeld dat opgehangen wordt over de muzieksector die geen risico’s wil nemen en artiesten met een zekere staat van dienst gewoon uitmelkt. Een nieuw album voor Grace Davis (Tracee Ellis Ross, de dochter van Diana Ross in het echte leven) die elf Grammys won in haar carrière? Te riskant, zeker omdat het jongste van jaren terug niet aan de verwachtingen voldeed. Dus gaan ze na een greatest hits album, en een live album voor een greatest hits live album. Om het zich nog wat makkelijker te maken, pusht manager Jack (Ice Cube) zijn artieste om net als Céline Dion op te treden in Las Vegas. Het is Davis assistente Maggie Sherwoode (Dakota Johnson, de dochter van Melanie Griffith en Don Johnson in het echte leven) die haar op eerdere uitspraken in een interview wijst dat ze vooral fris wil blijven terwijl ze in Las Vegas vooral op routine zal draaien. Daarnaast tourt de zangeres gewoon ook graag wat tegen een lang verblijf in eenzelfde zaal pleit. Aan de andere kant weet de artieste ook dat er maar 5 vrouwen, waarvan slechts één zwarte, boven de 40 een nummer 1 hit wisten te scoren. Op het moment dat deze film ingeblikt werd, was dat zo. Nu zijn het er al ietsjes meer. De vijf zijn: Sia, Madonna, Bette Midler, Cher en Tina Turner. Eigenlijk is er een zesde want Aretha Franklin had met George Michael in duet een hit wat het totaal op twee zwarte vrouwelijke 40-plussers brengt. Mariah Carey haalde recent ook een nummer 1. Maar het klopt dus wel dat vrouwen wanneer ze ouder dan 40 zijn nauwelijks een hit scoren.