My robot is a lover, is op zijn zachtst gezegd een interessante jeugdvoorstelling. Er was deze week veel te doen rond de seksuele voorlichting die Ketnet gaat geven in de Dokter Bea-show. Wat we echter niet te weten kwamen, is of Eva Van der Gucht ook seks met robots gaat bespreken. Want over dat thema lazen we de laatste maanden wel vaker iets in de media. Het stijgend aantal singles in ons land, de behoefte aan genegenheid in een drukke prestatiemaatschappij waarbij vrienden soms ook aan seksuele dienstverlening doen (friends with benefits) … toont aan dat er heel wat veranderingen op stapel staan hoe we ons privéleven straks gaan organiseren. Dat een robot meer zal kunnen doen dan bijhouden of je frigo nog goed is aangevuld, staat buiten kijf.

Met ‘Het kleine meisje van meneer Linh’ zet acteur Koen De Sutter een geweldige prestatie neer in het Toneelhuis. Zeker als je weet dat de voorstelling op een goeie week tijd helemaal omgegooid is nadat Gene Bervoets, die de rol van meneer Linh voor zijn rekening ging nemen en dus de grootste lap tekst had, verstek moest geven. De Sutter moest zich in korte tijd dus heel wat bijkomende tekst eigen maken, en bewees vooral een begenadigd verteller te zijn. Zeker, de acteur had op de première nog wat houvast nodig links en rechts door de tekst op papier erbij te nemen en vervolgens op het podium te gooien, maar door het rijke beschrijvend en gedetailleerd beeldend taalgebruik dat moeiteloos de juiste sfeer weet op te roepen in Philippe Claudels tekst, stoorde dat zelden. We zijn er dan ook van overtuigd dat verderop de voorstellingenreeks deze productie er helemaal zal staan. Een van de betere Guy Cassiersregies in jaren overigens.

Je hoeft niet altijd naar de grote, gevestigde cultuurhuizen te gaan om ”grote cultuur” te beleven. Getuige hiervan was “Adela en Helena” in de Rode Zaal van het Fakkelteater te Antwerpen. Het was een theaterstuk waarbij Chris Lomme, Katelijne Verbeke en Simone Milsdochter het verhaal brachten van drie vrouwen die elk op hun manier moesten rondtrekken in het Europa van het begin van de vorige eeuw om elkaar uiteindelijk in Antwerpen tegen te komen en daar hun levensverhaal te vertellen. Kris Van Steenberge tekende voor het scenario waarin hij zich rijkelijk bediende van een beeldige taal en zich uitvoerig liet inspireren door de levensverhalen van de moeders van Jean Kluger en Hans Kusters. Ignace Cornelissen had terecht gekozen voor een erg sobere regie waardoor het verhaal ten volle zijn werk kon doen en het geheel uitmondde in een intieme, maar sterke voorstelling.

Het Paleis opent zijn nieuwe seizoen met Virginity in samenwerking met Fabuleus. Een voorstelling over je seksuele identiteit vinden als jongere. Op een klein uur tijd zien we vier bandleden in een repetitieruimte zoeken naar een sound maar ook naar zichzelf. Marieke Dermul is het meisje dat alles aankan in haar eigen kamertje voor de videocamera. Ze heeft ‘een leeuw in haar broek die klaar is om te brullen’ en hoopt bij Boris Van Severen te kunnen scoren met de openingszin ‘Ik was negen. Mijn moeder was verslaafd aan alcohol. Ik vond haar in haar eigen urine.’ om zo medelijden te wekken en hem voor haar te winnen. Maar in real life verstijft ze en komt er bijna geen woord uit hoewel haar seksuele verlangens groot zijn. Choreografe Natascha Pire vraagt Lennert Coorevits op de man af of hij een homo is, wat hem aan het twijfelen brengt. ‘Ik moet tegen mezelf zeggen dat ik niet mag kijken.’ luidt het wanneer ie in de kleedkamer bij L.O. zich aangetrokken voelt tot Cesar Willems. En Boris, die blijkt zich dan weer een meisje te voelen in een mannenlichaam. Uiteindelijk kussen Boris en Lennert elkaar lang op de mond. Maar de aanloop daartoe voelt al even geforceerd aan als de ganse voorstelling. Om kort te zijn: in Ghost Rockers in concert zit méér verhaal, betere uitgewerkte personages én sterkere songs dan in deze Virginity die vis noch vlees is.

Vijftien jaar na zijn première herneemt Bronks zijn jeugdtheatervoorstelling Ola Pola Potloodgat dankzij het Theaterfestival. Voor het eerst wordt een golden oldie vanonder het stof gehaald, en links en rechts geüpdatet, met onder andere de grappige zin: ‘Staat dat ook op tsjoeptsjoep?’ (Youtube nvdr.) of ‘Je ogen doen me denken aan bambi of neen Dana Winner’ die Piranha zegt tegen de olifant Petroesj. Het resultaat is een wervelende absurde voorstelling die de fantasie van kinderen én hun ouders prikkelt. De voorstelling is zeer eclectisch, bevat naast theater, ook dans, een verwijzing naar opera en integreert video. Ook in 2017 knetter het spelplezier eraf tussen Pascale Platel en Randi De Vlieghe. Al wil die laatste – niet geheel ten onrechte overigens – op het einde een andere rol spelen, die van het hoofdpersonage.