Meerdere staande ovaties kreeg Herman Van Veen die met zijn Tour 2017 de Arenberg meerdere malen deze maand laat vollopen. De schouwburg is zowat zijn tweede thuis ondertussen. Van Veen speelde op zijn Antwerpse première overigens niet alleen voor de televisiecamera’s van VRT die een reportage kwamen draaien voor het laatavondjournaal, ook zijn vrouw was speciaal afgezakt naar Antwerpen om de voorstelling te kunnen zien. Net als Lize Feryn overigens die samen met de dochter van Edith Leerkes, al 25 jaar gitariste van Van Veen, in het publiek zat. Veel schoon volk dus én ook die hardfans die de Nederlandse cabaretier bleven verzoeken om toegiften. Het spel dat op het einde gespeeld wordt tussen publiek en artiest is geniaal. De backdrop van het theater gaat naar boven en vanaf dan kiest Herman met zijn muzikanten welke richting het nog verder uitgaat. Van Veen speelde maar liefst een uur voor de pauze en vervolgens nog eens anderhalf uur inclusief toegiften. Terwijl hij backstage naar de tv reportage keek, brachten violiste Jannemien Cnossens en gitariste Edith Leerkes ‘Until’ van Sting.

Het optreden van TaxiWars in De Roma was kunstzinnig en vernieuwend, maar tegelijkertijd langdradig en ontzettend vermoeiend. Wie is het gewoon om bijna twee uur lang te luisteren naar gejaagde jazzmuziek waarbij honderd noten per minuut je brein tormenteren? Jazzmuzikanten, die kunnen dat. Maar voor de overige toeschouwers was het echt wel een beproeving. De drie muzikanten Robin Verheyen (saxofoon), Nicolas Thys (bas) en Antoine Pierre (drums) deden dan wel hun ding samen met Tom Barman , toch hadden naar het einde van de show toe heel wat mensen de zaal al verlaten om een luchtje te scheppen of gewoon in de gang op een bankje te gaan zitten. Het was namelijk gewoon te veel en te lang. Drie tot vier keer hoorden we een nummer waarvan we konden zeggen dat het op een song leek. De andere nummers waren wilde improvisaties zonder structuur of boodschap. Maar die enkele songs die we erin hoorden zoals ‘Bridges‘ en ‘Deathride‘ zijn dan weer zó goed en apart dat je toch probeert vat te krijgen op de muziek: een onmogelijke opgave, zo blijkt. De hyperkinetische, gestoorde muziek is heel indrukwekkend om te aanschouwen, maar pijnlijk om uit te houden. Jammer dus dat de show zo uitgemolken werd. Soms leek het ook alsof de band meer voor zichzelf speelde dan voor de luisteraars. Er was bovendien weinig interactie met het publiek dat wel probeerde, maar er niet echt in slaagde om de avond ook plezierig te maken.

Nick Waterhouse bracht een uitgerekte show met bijna twintig nummers in de AB Box. Met een zeskoppige band speelde hij anderhalf uur lang zijn bluesachtige fifties muziek zonder te stoppen. De songs sloegen wel aan, maar leken te veel op elkaar waardoor het soms wat afgezaagd werd. Toch is het moeilijk om stil te blijven staan op de swingende muziek van deze Amerikaan met zijn rauwe, hese stem. Een baslijn die rechtdoor gaat, een keyboard met een vettige orgelklank en een zuivere jazz-gitaar zorgen voor muziek die gaat als een trein. De zwoele saxofoonsolo’s daarbij zijn een streling voor het oor. Al had Waterhouse meer mogen doen om het publiek erbij te betrekken. Hij bracht een voorstelling waarbij van begin tot einde de vlam in de pan zat. Blues op een bord zonder franjes, maar ook zonder saus.

We bleven achter met een dubbel gevoel na het optreden van Tout Va Bien, die zijn nieuwe EP ‘Curious Encounter‘ voorstelde in de AB Box. De breekbare stem van Jan Wouter Van Gestel vulde probleemloos een tot achteraan volgepakte zaal. Ook hoe Steven Van Gelder (drums) en David Thomaere (keyboards) erin slaagden om met hun tweeën zo’n volle sound te creëren, blijft ons een raadsel. Maar toch miste het optreden wat energie. Dat komt enerzijds omdat er weinig interactie was met het publiek, op een sporadisch “Komaan AB!“ en enkele pogingen om de handen op elkaar te krijgen na. Anderzijds zijn de tragere dance nummers van Tout Va Bien nu éénmaal niet zo dansbaar, al zegt hij zelf in het begin van de show “Ik hoop dat jullie gekomen zijn om te dansen want we hebben de set wat sneller gemaakt.“ Daar merkten we alleszins weinig van. Hoogtepunten waren voor ons de nieuwe nummers zoals ‘Default‘ en ‘Lucy‘, die origineel en apart klinken. De refreinen lijken combinaties van new wave geluiden uit de jaren tachtig met een zware, moderne dub feel.

Meestal kan je aan het publiek al zien wat voor muziek de avond zal brengen. Niet bij het optreden van Joseph in de AB Club. Naast twee tienermeisjes in geruiten hemdjes staat een langharige man met een t-shirt van Motörhead en daarachter een koppel van goed in de zestig. De harmonieuze samenzang en luchtige folkpop van de drie zussen Natalie, Allison en Meegan Closner brengt mensen van verschillende leeftijden en stijlen samen op deze gezellige avond. Met hun eerste tournee door Europa schuimen de zussen muziekclubs af om hun nieuwe plaat ‘I’m alone, no you‘re not‘ die vorige zomer uitkwam te brengen. Met slechts één gitaar, een stompbox, een tamboerijn en meerstemmige zanglijnen, stralen ze een bescheiden eerlijkheid op het podium af. Ook al klinken sommige liedjes wat klef zoals het nieuwe ‘SOS (overboard)‘, is het bijna onmogelijk om niet voor de charme van deze jonge vrouwen te vallen. Live klinkt alles ook veel echter dan op de cd die, laat ons eerlijk zijn, té opgekuist is. Joseph speelt goed in op het publiek en laat ons geloven dat we deel uitmaken van de muzikale ervaring.