The Last Black Man in San Francisco, het regiedebuut van Joe Talbot, is een mooie ode aan loslaten, afscheid nemen, leren omgaan met verlies. In de prent die gebaseerd is op het waargebeurde verhaal van zijn jeugdvriend Jimmie Fails (neergezet door Jimmie Fails zelf) zien we dat het ouderlijk huis van Jimmie het onderwerp zal worden van een erfeniskwestie. Een al wat ouder blank koppel moet er dus uittrekken waardoor het leeg komt te staan. Eerder kreeg ie het al aan de stok met de vrouw toen ie ongevraagd het statige Victoriaanse huis wat begon op te knappen door het hier en daar een likje verf te geven. Jimmie droomt ervan om het huis terug te winnen voor zichzelf maar ook voor zijn familie die blijkbaar verarmd is geraakt. Hij wil er zijn leven hard voor werken om het te kunnen kopen. Maar zowel de makelaar als de bank weigeren. En dat heeft niets met zijn afkomst te maken, wat hij hen aanvankelijk nog verwijt, maar zuiver omdat het pand zich in een prijsklasse te hoog bevindt.

Een heerlijke onderhoudende humoristische en avontuurlijke misdaadfilm die ook nog eens drama- en historische elementen bevat. Dat is La odisea de los giles van Sebastián Borensztein die zich baseerde op het boek ‘La noche de la Usina’ van de Argentijnse schrijver Eduardo Sacheri.

Wat een fantastische acteerprestatie zet Albrecht Schuch neer in Berlin Alexanderplatz in een regie van Burhan Qurbani. De prent is gebaseerd op de roman van Alfred Döblin (1929) en blijkt, weliswaar in een modern jasje gestoken, nog steeds erg actueel. Schuch speelt de gevaarlijke psychopaat Reinhold die illegalen die in slechte omstandigheden samenhokken in Berlijn een betere toekomst belooft, want ze zijn meer waard dan een bed, brood en wat boter erop. Hij houdt hen een eigen appartement, een auto en een vriendinnetje voor als lokmiddel. Op die manier bouwt hij zijn drugsnetwerk verder uit. Boven hem staat Pums (Joachim Król) die Reinholds autoriteit in vraag stelt.

Een lijzige, trage, slepende, saaie niet-lineaire homoprent. Dat is Fin de Siglo van Lucio Castro die daarmee zijn filmregie tekent. Dat het zijn eerste prent is, is eraan te merken. Het verhaal is een niemendalletje, de scènes zijn erg scherp van elkaar afgesneden (de film trekt het omgevingsgeluid van Barcelona binnen, en wanneer ie beroep doet op muziek onderbreekt hij dat abrupt door plots over te gaan naar een andere scène). Ruwe, hard cuts zien we dus.

Cruise Control van regisseur Rudi Van Den Bossche is een onnozele bloemkool waar het niveau totaal zoek is. Het moet zowat het dieptepunt zijn van de Vlaamse cinema terwijl er behoorlijk wat bekende namen tekenden voor deze prent: Gène Bervoets, Elke Van Mello, Lucas Van den Eynde, Charlotte Anne Bongaerts,Hilde Heynen, Herbert Flack, Frank Focketyn, Francesca Vanthielen … zijn er maar enkele. Een zwak script, waar er op de openingsscène na met een pompje van een stoel waar iets mis mee is zodat Van den Eyndes personage steeds wat dieper zakt in het beeld van de tv uitzending, wat uiteindelijk leest als een aankondiging van hoe het de ganse film zal vergaan, en ondermaatse, sterker nog: tenenkrullende acteerprestaties kunnen dit schip, of beter: deze boot niet drijvend houden. Waarom dan toch nog 1 ster? Voor de aardige poging om de film toch nog ergens over te laten gaan door het MeToo-thema te integreren (Flacks personage en zijn doen en laten wordt stevig aan de tand gevoeld door een interviewster), de grap met de orka die plots verschijnt op het einde, maar vooral ook door de geweldige prestatie van Sofie Joan Wouters. Op de planken (o.a. De Botanische Tuinen Van Antarctica, Handhaven en De primitieven) zien we haar al jaren graag bezig, en in deze film is ze – euh – gewoon prikkelend in de rol van Gitte. Extra prikkelend voor Gènes personage overigens die last heeft van premature ejaculatie. Ook zij mag even een man op zijn plaats zetten, in dit geval het personage dat Peter Bulckaen neerzet, door te stellen dat ze geen assistente is, maar een presentatrice.