Nog tot eind augustus kan je in de Waagnatie terecht om een overzichtstentoonstelling te zien met het werk van Steve McCurry. Géén immersive experience deze keer wat doorgaans te zien is op deze locatie, wel een echte, toegegeven zowel vormelijk als inhoudelijk zeer verzorgde retrospectieve met maar liefst meer dan 200 beelden op groot formaat die fraai belicht zijn en omgeven worden door witte doorschijnende tule doeken. The World of Steve McCurry is de grootste en meest uitgebreide tentoonstelling die ooit gewijd is aan de fotograaf. Recent werk, nog nooit eerder gepubliceerde beelden en zijn meest beroemde foto’s zijn er te zien. In de prima audiogids (die weliswaar soms wat traag start en er wordt al eens in herhaling gevallen in de teksten) vertelt de fotograaf zelf het verhaal achter de beelden, hoe ze tot stand zijn gekomen én geeft ie duiding. Ook enkele videofragmenten tonen hoe hij werkt, en wat hij belangrijk vindt. Onder andere wijst hij dat een goed team samenstellen waar je op kan vertrouwen van tel is. De vertalers zijn bijvoorbeeld ook zeer belangrijk omdat elke nuance belangrijk kan zijn, zeker in conflictgebieden als Syrië, Irak en Afghanistan.

Sally Gabori (1924-2015)
Een grote krokodil
Acrylverf op doek
91 x 211 cm
Collection Philippson © Courtesy of the artist  |  foto: Vincent Everarts
inv. SG2

Maar liefst drie expo’s lopen er gelijktijdig in de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België: Aboriginalities, Alechinsky en Thomas Houseago. Hoewel de komst van die laatste, mede omdat Brad Pitt, een vriend van de kunstenaar, naar ons land overgevlogen is toen diens tentoonstelling nog in volle opbouw was, geldt wederom het principe dat niet het meest gemediatiseerde het interessantste is. Aboriginalities steekt immers met kop en schouders boven de andere expo’s uit, Thomas Houseago ontgoochelt.

Andy Warhol liet ooit optekenen: ‘Everything’s plastic, but I love plastic. I want to be plastic.’ ‘Life in plastic, it’s fantastic’ zingt Aqua in Barbie Girl dan weer. En of dat het geval is. In het Design Museum Brussels kan je je in de permanente expo vergapen aan een uitgebreide collectie voorwerpen in plastic die designers ontwierpen tussen de jaren ’50 en nu. Ontwerpen die zeer innovatief waren en hun tijdsgeest vatten van de gouden jaren ’60 waar vrijheid, inclusief seksuele vrijheid, centraal stond. Een nieuwe generatie liet het traditionele dus voor wat het was wilde hun vrijheid dan ook botvieren in het ontwerpen.

Een recensie over het James Ensorhuis in Oostende, waar de artiest werkte en woonde, op concertnews.be? Wat heeft dat nu met muziek te maken, horen we je al denken? Een onterechte vraag zo blijkt. Want wat velen wellicht niet weten is dat de schilder die enerzijds zo gekend is om zijn cartooneske stijl (de satire in de Baden van Oostende bv.) en anderzijds om zijn maskers die je een beklemmend gevoel bezorgen en de doodshoofden die hij afbeeldt, wel degelijk een verhaal heeft waar muziek in zit. Letterlijk en figuurlijk.

Nog tot en met 18 april 2021 kan je in CC Scharpoord in Knokke naar MOØDe, de expo met werk van de Nederlandse portretfotograaf Anton Corbijn die voornamelijk bekende mensen toont, modellen en artiesten. Zeker, we waren best wel in de mood voor MOØDe maar toegegeven, een modderige toegang omdat de klinkers kennelijk hoogdringend met de hogedrukreiniger aangepakt moesten worden, en het bijna constant horen boren terwijl je de expo bezoekt, maakten het verre van een aangename ervaring. Los daarvan ontbreekt het in MOØDe vooral aan goeie storytelling. Vormelijk ziet het er allemaal goed uit, maar deze expo mist een ziel, karakter en een verhaal. Dat er wel enigszins lijkt te zijn in de (veel te prijzige) catalogus.