Een heerlijke hilarische nostalgische trip. Dat levert Back to the future the musical. Je leest het goed, van de film uit 1985 is er nu een musicalversie met muziek van Alan Silvestri en teksten van Glen Ballard. Het boek is van Robert Zemeckis en Bob Gale. De musical ging in 2020 in première in Manchester, en loopt nu al minstens tot 3 juli 2022 in het Adelphi Theatre in Londen. De show is maar liefst voor 7 WhatsOnStage Awards genomineerd waaronder die voor beste musical, beste mannelijke hoofdrol en bijrol, beste lichtontwerp, beste geluidsontwerp, beste video ontwerp en beste decorontwerp. In Londen kan je gerust van een Back to the future revival spreken en die is helemaal terecht. Het is een van de grappigste shows van het moment met een heleboel easter eggs in, straffe video- en lichteffecten én een joekel van een special effect als finale: ‘Where we’re going we don’t need roads.’

Tussen ontzettend toegankelijk en direct, net als Andy Warhols zeefdrukken, en totaal niet (net als diens 5 uur en 20 minuten durende anti-film Sleep uit 1964 met zijn slapende vriendje John Giorno in de hoofdrol: wie wil dat uitzitten?), dat is Trouble van Gus Van Sant dat haar Belgische première kende in deSingel die tevens co-producent is van het werk. Van Sant speelde al begin jaren ’90 met het idee om het leven van popartkunstenaar Andy Warhol te verfilmen. Maar toen zijn hoofdrolspeler River Phoenix overleed, ging het project in de kast. Nu heeft ie toch dat idee op uitnodiging van de Portugese BoCA Biënnale uit de kast gehaald, weliswaar om er geen film, maar een muzikale theatervoorstelling van te maken die musicalachtig overkomt maar toch ook weer niet als musical beschouwd kan worden omdat er gewoon te weinig nummers in steken, redelijk fragmentarisch overkomen en totaal niet in het gehoor blijven hangen.

Slechts een maand nadat The Prince of Egypt in het Dominion Theatre in Londen opende, moest die de deuren sluiten vorig jaar net als de rest van de West End omwille van de coronacrisis. Dit najaar gaan de Londense zalen geleidelijk aan opnieuw open. Op 12 november opent Moulin Rouge, enkele dagen later staat The Book of Mormon opnieuw geprogrammeerd. Gelukkig konden wij onze bekomen accreditatie voor het prachtige The Prince of Egypt met anderhalf jaar uitstellen. Want inderdaad, een week nadat de West End sloot, zouden wij naar Londen gaan.

Dankzij The Singing Factory is Andrew Lloyd Webbers ‘School of Rock’ nu ook te zien op het Europese vasteland. U wist misschien niet eens dat het een musical van sir Andrew was, maar dat nemen we u helemaal niet kwalijk. Het is dan ook niet zijn beste werk. De kans dat u meer vertrouwd bent met de gelijknamige film met in de hoofdrol Jack Black is veel groter. Het mooie van deze productie is dat dankzij de heerlijke prestaties van Jervin Weckx, An Lauwereins, Chaya Van Mol, Lotte Villays, Titus Schrooyen, Thijs Joppen, Jasper Van Hees en Sterre Hannes een eerder middelmatig product naar een veel hoger niveau wordt getild. Het lijkt wel alsof de rol van Dewey Finn speciaal voor Jervin Weckx geschreven is. Hij ademt gewoon anarchie en rock, is één brok energie en zingt daarbij nog goed ook. Maar de nachtegaal van dienst, of meer bepaald ‘Königin der Nacht’, is zonder enige twijfel An Lauwereins. Het gemak waarmee zij de hoge noten uit haar keel laat rollen is ronduit heerlijk om te horen en te zien.

Met de previews van ‘Rent De Musical’ toont Deep Bridge aan dat er in Vlaanderen genoeg jong en aanstormend talent is om de toekomst van de musical te garanderen. Voor één keer geen affiche met daarop dezelfde bekende namen als altijd, maar een cast van acteurs en actrices met minstens evenveel talent, maar voorlopig nog iets minder faam. Stijn Proesmans en Ruben Van Keer zetten met veel overtuiging de rollen van Mark Cohen en Roger Davis neer en bij de vrouwen schitteren Lien Van den Bossche en Lyssa Tejero als Mimi Marquez en Maureen Johnson. Het feit dat men naast een sterke hoofdcast ook nog eens werkt met een uitgebreid ensemble is een absolute meerwaarde voor de voorstelling. Regisseur Stany Crets maakt hiervan handig gebruik om het grote speelvlak mooi te vullen. Een belangrijk puntje van kritiek op de cast is dat hij wel erg wit is. Zeker voor een musical als ‘Rent’ hadden we in de hoofdrollen graag wat meer diversiteit gezien. Tenslotte speelt het verhaal zich af in het multiculturele East Village in New York.