Het grootste feest ooit, dat beloofde Aaron Blommaert op het Bollekesfeest. Ei zo na bracht ie dat ook op het beste gratis stadsfestival in de graafste stad van ons land: Antwerpen in een decor (de Grote Markt) waar zelfs de main stage van Tomorrowland helemaal niet aan kan tippen. Blommaert bewees ook tijdens zijn optreden dat vrouwen als baas de betere keuze kunnen zijn. Want damn, wat hield die Ardooise twintiger Hélène Deklerck die achter de drums zat, de vaart erin en de set lekker strak! Ze blies ons kortom uit onze sokken.

Volgens Metejoor waren ze met 11.000. Bart Peeters telde er 15.000? En de organisatie van Suikerrock? Die hield de lippen stijf op elkaar hoeveel toeschouwers er naar het Bietenplein waren afgezakt op zondag, die traditioneel in het teken stond van Vlaamse muziek en families. Voor het team van Walter Kestens is niet zo zeer het aantal mensen dat er opdaagt belangrijk, wél dat iedereen tevreden het festivalterrein verlaat. Op dat laatste komen we nog terug op het einde van dit artikel.

Het blijft bizar. Als blijkt dat zelfstandigen hun job niet naar behoren uitvoeren dan kunnen ze hun licentie verliezen in verschillende sectoren en mogen ze opkrassen. Iets anders zoeken waar ze misschien wél het talent voor hebben. In de (Vlaamse) muzieksector bestaat dat vooralsnog niet. Jammer vinden we dat. Want als je de valse noten optelt die Camille het Bietenplein van Suikerrock liet horen, en dat vergelijkt met constructiefouten in de bouw door een of andere ingenieur die een verkeerde berekening maakte, dan zou de Wevelgemse al lang niet meer aan de bak komen. Hoog tijd dus dat die Camille-fever stopt (die straks misschien letterlijk tot Camillekoorts leidt vermits de allerjongsten meer dan een uur in de kou de regen moesten trotseren en we enkelen doorweekt zagen waardoor ze het ook behoorlijk koud kregen). Wij kijken nu al uit naar de dag dat we rustig een kamillethee kunnen drinken op een herfstdag in de zomer zonder daarbij aan een hysterisch krijsende in fluo roze gehulde blondine te denken die in dit drankje voorlopig nog geen commerciële opportuniteit ziet.

Wanneer John Roan even a capella ‘What a beautiful day’ zingt van Levellers tijdens zijn set op Beach Festival, dan weet je het wel. Dat de weersvoorspellingen – gelukkig – niet uitgekomen zijn. Geen sprake van regen dus in Nieuwpoort. Welkom blauwe hemel en zon! Heerlijk weer dus op de eerste dag van het gemoedelijkste gezinsfestival van Vlaanderen dat zo’n 7.500 toeschouwers wist te trekken.

Of we wisten wat voor een speciale avond Lollapalooza Parijs voor haar was, vroeg Rosalía aan haar publiek. ‘Euh, nee?’, dachten we. Tot ze zei dat het haar laatste concert van de festivalversie van haar Momotami wereldtour was die genoemd is naar haar tweede plaat. Toen we dat hoorden maakte - om Kristel Verbeke te citeren - ons hart een sprongetje. Rosalía stond de voorbije maanden namelijk al een tijdje hoog in ons lijstje van artiesten die we live aan het werk wilden zien. Een laatste optreden van een tour kan dan twee kanten uitgaan, ofwel zitten de artieste en haar dansers er helemaal door van de vermoeidheid door het touren en schiet er nog weinig over van de oorspronkelijke show en het niveau, ofwel wordt het een onvergetelijke avond omdat ze nog eens alles willen geven en meer. Zo gaat het vaak. Maar blijkbaar kan ons eindoordeel toch ook ergens tussenin vallen bij een dernière. Bij dit Spaanse multi-talent is dat namelijk het geval.