Als we de bookmakers mogen geloven wordt het wellicht een afgang voor Hooverphonic en in het beste geval een dubbeltje op zijn kant om door te stoten naar de finale van het Eurovisiesongfestival. In hun pool zit namelijk topfavoriet van dit moment Malta met ‘Je me casse’ door Destiny. Voordeel dat Malta ook heeft, is dat het helemaal als laatste tijdens die eerste halve finale mag aantreden. Hoe later op de avond, hoe meer kijkers. België komt als elfde aan bod, na Kroatië en voor Israël.

Vijf vrienden (Ash, Ritchie, Roscoe, Colin en Jill) die samenhokken tijdens hun studententijd en begin van hun loopbaan tussen 1981 en 1991 in Londen, de periode dat het aidsvirus uitbreekt en er vooral in het begin nog weinig over geweten is behalve dat homoseksuele mannen eraan sterven. Daarover gaat It’s a sin, de vijfdelige miniserie van  Russell T. Davies. Toegegeven, de afleveringen die elk zo’n drie kwartier duren slepen zeker in het begin wat. Dat komt omdat de dialogen niet altijd bijdragen tot het verhaal of de uitdieping van de personages maar we eerder catalogeren onder Brits gelul dat de zaken wat rekt, eigen aan series overigens, ook in ons land trouwens, waardoor de spanningsboog verslapt. Maar dan krijg je de kers op de taart: een waanzinnig straffe vijfde en laatste aflevering waarin Keeley Hawes en Lydia West de pannen van het dak spelen wanneer hun personages Valerie en Jill de confrontatie met elkaar aangaan. Deze twee actrices spelen gewoon genadeloos de cast die voornamelijk uit mannen bestaat vakkundig naar huis.

Een emotioneel heftige trip naar het verleden om wat gebeurd is, te veranderen. Dat is de zesdelige reeks Déjà vu van regisseur Raf Reyntjens naar het origineel scenario Plan B van Jean-François Asselin en Jacques Drolet dat ie samen met Bjorn Van den Eynde aanpaste. Net zoals het tweede seizoen van Beau Séjour gaat Déjà vu over zelfopoffering voor het gezin. Met dat verschil dat op het einde van Beau Séjour die traditie – één zond niet voor niets de finale symbolisch uit met Pasen – doorbroken wordt. In Déjà vu komt hoofdpersonage Flo (Natali Broods) tot de conclusie dat ze eigenlijk niets weet van haar vijftienjarige  dochter Lou (waanzinnig sterk neergezet door Xenia Borremans, dochter van kunstschilder Michaël Borremans die zowel een heftig rebellerende puber als een lieve meegaande en bezorgde zelfbewuste tiener mag spelen, al moet ook gezegd dat de kindversie van datzelfde personage dat Juliette Metten speelt van minstens even sterk niveau is). Flo komt ook tot de vaststelling dat ze de belangrijkste momenten van haar gezin en kinderen gemist heeft en eigenlijk zijzelf het is die de weg kwijt is.

Een actievolle misdaaddramaserie over het prostitutiemilieu die tegelijkertijd een #Metoo-standpunt inneemt, mannen oproept om niet meer te betalen voor seks en dus niet langer naar sekswerkers te gaan zodat op die manier mensenhandel en de kooi, beter: gevangenis waarin deze meisjes terecht komen gesloten kan worden: dat is chique. De vrouwen becommentariëren hun klanten ook en zetten mannen en het gewelddadige milieu vol alfamannetjes fijntjes op hun plaats. Sterk.

Hoe vergaat het Jules Vaughn en Rue Bennett? Dat is de vraag waarmee de achtdelige HBO-reeks Euphoria van Sam Levinson de kijkers op het einde van het eerste seizoen naar bed mee stuurde. Ondertussen zijn er twee specials bijgekomen die elk apart inzoomen op een van de hoofdpersonages. Wat opvalt, is dat de twee elkaar zeer goed aanvullen ook al is het contact verwaterd. Rue die al van kindsbeen een dwangstoornis (tellen) heeft en bipolair ‘the highs are high and the lows are low’ is, is hervallen en gebruikt opnieuw drugs die haar ervan weerhouden om zelfmoord te plegen. Jules is een transmeisje, ze heeft een penis, teelballen en borsten. Zij omarmt het leven, is heel positief ingesteld, maar wil geen hormonenremmers meer innemen. Ze wil haar transverhaal terugdraaien omdat ze vindt dat ze om de verkeerde reden een vrouw ging worden.