Het Nationaal Orkest van België, het volwassenenkoor van Fine Fleur en het Borgerhoutse kinderkoor Waelrant brachten een uitmuntend filmconcert van Lord of the Rings The Two Towers. Zo’n concert om het met een torenhoog cliché te benoemen dat je door een ringetje kon halen. Toen co-organisator Jan Vereecke voor de voorstelling startte aankondigde dat ook het derde en laatste luik ‘The Return of the King’ te zien zal zijn in het Sportpaleis, op 30 december 2016 werd dat – niet meer dan terecht overigens – op luid applaus onthaald.

“Snarky” uit de bandnaam Snarky Puppy valt niet zo gemakkelijk te vertalen naar het Nederlands. Je kan het positief opvatten als “snedig” of  “gevat”, maar het kan net zo goed “sarcastisch” of “brutaal” betekenen. Het is een moeilijk te definiëren adjectief, en dus perfect gekozen voor de band die in de Ancienne Belgique stond.

Voor de tweede keer in hun carrière stonden Rodrigo y Gabriela op het podium van Gent Jazz. Dit keer zonder een setlist onder de arm en slechts met hun tweetjes terwijl ze de vorige keer nog een Cubaans orkest mee hadden. Het Mexicaanse duo liet het optreden dus deels aan het publiek over dat verzoekjes mocht uitroepen. Maar er moest ook een plaat gepromoot “9 dead alive” en dus bracht het duo een mix van nieuw en oud materiaal. Met twee wordt een optreden al snel eentonig ook al halen ze alles uit de gitaarkast dat er uit te halen valt. Toen Rodrigo naar het einde toe zang toevoegde, was dat een welgekomen afwisseling. Alleen bleek de man niet erg toonvast.

In de Muziekodroom kon het nieuwsgierige publiek het debuutalbum Alarm! van de experimentele muziekgroep Nordmann vanop de eerste rij meemaken. De vierkoppige band bewijst met zijn voorstelling jazz en rock op een aparte manier te combineren, die kan rekenen op heel wat goedkeurend gejoel. De ongewone combinatie van progressieve jazz en rock komt nu en dan twijfelachtig over, maar geef Nordmann de kans en ze sleuren je moeiteloos mee in hun unieke kijk op muziek.

Meer dan 10 000 man dat in het Sportpaleis komt kijken naar Lord of the Rings in Concert. Dat is op zijn zachtst gezegd een prestatie om “u” tegen te zeggen. De filmmuziek van de hand van de Canadese componist Howard Shore mag dan wel al dertien jaar in het collectief geheugen gegrift staan, toch is het opmerkelijk dat een klassiek concert – want laat ons wel wezen, dat is het eigenlijk - zo veel volk weet te lokken en ook erg veel jonge mensen naar het Sportpaleis lokt. Jonge mensen die doorgaans passen voor concerten gebracht door een symfonisch orkest. De score wordt live gespeeld, simultaan met de film die vertoond wordt. Op zich is dat een huzarenstukje voor de Zwitserse dirigent David Reitz om orkest en koor perfect getimed te laten spelen en toch voldoende vrijheid te geven op vlak van frasering. De rijke score, met wisselende tempi en klankkleuren is eten en drinken voor elke muzikant.