Voor de tweede keer in hun carrière stonden Rodrigo y Gabriela op het podium van Gent Jazz. Dit keer zonder een setlist onder de arm en slechts met hun tweetjes terwijl ze de vorige keer nog een Cubaans orkest mee hadden. Het Mexicaanse duo liet het optreden dus deels aan het publiek over dat verzoekjes mocht uitroepen. Maar er moest ook een plaat gepromoot “9 dead alive” en dus bracht het duo een mix van nieuw en oud materiaal. Met twee wordt een optreden al snel eentonig ook al halen ze alles uit de gitaarkast dat er uit te halen valt. Toen Rodrigo naar het einde toe zang toevoegde, was dat een welgekomen afwisseling. Alleen bleek de man niet erg toonvast.

In de Muziekodroom kon het nieuwsgierige publiek het debuutalbum Alarm! van de experimentele muziekgroep Nordmann vanop de eerste rij meemaken. De vierkoppige band bewijst met zijn voorstelling jazz en rock op een aparte manier te combineren, die kan rekenen op heel wat goedkeurend gejoel. De ongewone combinatie van progressieve jazz en rock komt nu en dan twijfelachtig over, maar geef Nordmann de kans en ze sleuren je moeiteloos mee in hun unieke kijk op muziek.

Meer dan 10 000 man dat in het Sportpaleis komt kijken naar Lord of the Rings in Concert. Dat is op zijn zachtst gezegd een prestatie om “u” tegen te zeggen. De filmmuziek van de hand van de Canadese componist Howard Shore mag dan wel al dertien jaar in het collectief geheugen gegrift staan, toch is het opmerkelijk dat een klassiek concert – want laat ons wel wezen, dat is het eigenlijk - zo veel volk weet te lokken en ook erg veel jonge mensen naar het Sportpaleis lokt. Jonge mensen die doorgaans passen voor concerten gebracht door een symfonisch orkest. De score wordt live gespeeld, simultaan met de film die vertoond wordt. Op zich is dat een huzarenstukje voor de Zwitserse dirigent David Reitz om orkest en koor perfect getimed te laten spelen en toch voldoende vrijheid te geven op vlak van frasering. De rijke score, met wisselende tempi en klankkleuren is eten en drinken voor elke muzikant.

Dat beeld en muziek samen een niveau kunnen bereiken dat ze los van elkaar met geen mogelijkheid kunnen evenaren, is al lang bekend. Zo kreeg de live-uitvoering van Gladiator in Concert een paar maanden geleden nog 3 sterren van collega Bert Hertogs. Het was een totale ervaring waarin zowel beeld als geluid de ruimte kreeg om het publiek te overspoelen en mee te nemen op een audiovisueel avontuur. Firebird beschikte over diezelfde kracht om te imponeren, maar deed dat op een verassende, nog niet algemeen bekende manier.

Japan, een land met prachtige tempels en rijke tradities. Eén van deze tradities was te gast in onze Koekenstad: de Japanse slagwerkkunst. Oedo Sukeroku Taïko bracht in de Stadschouwburg een show waarin het bespelen van de taiko centraal stond. Kobayashi Seïdo  had zich naar verluid voor zijn composities laten inspireren door klassieke Japanse melodieën en de natuur. En inderdaad, in sommige stukken konden we het tikken van de regen of het tsjirpen van de krekels herkennen in het tromgeroffel. Op een ander moment hoorden we het geluid van de trom de donder die het onweer voorafgaat, maar dan gespeeld met een echo die het geluid van links naar rechts liet bewegen. En ook al waren niet alle stukken in de voorstelling even boeiend, wat Oedo Sukeroku Taïko met de show “De  Tamboers van Tokyo” op het podium wist te zetten, was bij momenten erg indrukwekkend.