Keuzestress. Daarover heeft Pleun van Engelen het in Liefs, Achilles: haar monoloog rond de sterkste, dapperste en knapste Griekse held die ze in de Griekse mythologie terugvond. ‘Maar was hij wel zo dapper?’, vraagt ze zich na een tijdje af in haar tekst. Want bleef ie niet een half boek lang gewoon in zijn tent zitten, rouwend om de dood van Penthesilea (‘Misschien is ie huilend in slaap gevallen’)? Maar mogelijks ook vrezend voor zijn eigen einde. De actrice somt daarbij even op hoe verschillende Griekse helden om het leven kwamen, met gevoel voor humor ook dat ze hier en daar in de tragiek steekt. Neen, een held zijn en weten dat je zal sterven, is geen pretje. Zo trekt ze op den duur ook de existentialistische filosofische kaart: ‘Wat doe ik hier? Wat als ik voor iets anders had gekozen en Griekse vazenschilder was geworden?’ en hekelt ze de zinloosheid van geweld en bij uitbreiding oorlogsvoering.

7 jaar na Driften staat petri dish op Zomer van Antwerpen met Talweg opnieuw garant voor een voorstelling die zowel esthetisch, absurd als intrigerend is. Een die circus, dans, theater en beeldende kunst laat samenkomen in een voorstelling, hier een horrorsprookje gebaseerd op de Griekse mythologie met barokke elementen. Net zoals in hun vorige voorstelling mengt het gezelschap het menselijke met het niet-menselijke (hier zien we in het begin monsters als Titanen voorgesteld) in een wereld die op de rand staan van de afgrond. Gaandeweg zien we de personages terug menselijkere trekken aannemen.

Soms loont het om even een stap terug te zetten en met een frisse blik naar een klassiek meesterwerk te kijken. En dat is exact wat regisseur Emma Rice deed met het wereldberoemde boek ‘Wuthering Heights’ van Emily Brontë. Ze deed de roze bril af en zag niet in de eerste plaats de onmogelijke romantiek tussen Catherine en Heathcliff, maar ze las een verhaal van wraak, eerzucht en heerszucht die allesvernietigend is. De romance maakt als uitgangspunt plaats voor de tragedie van de wreedheid. Dit nieuwe accent wordt vervolgens ingebed in de typische beeldtaal van de Engelse pantomime en passend gecombineerd met poppenspel en muziektheater. Het resultaat is een fenomenaal sterke uitvoering van ‘Wuthering Heights’ die je probleemloos kan zien als actuele  maatschappijkritiek met een hoog entertainmentgehalte.

Iets minder dan een jaar na Zeemaal, haar eerste voorstelling uit een trilogie, ging Sien Vanmaele op het nomadische podiumfestival Blok-Bloc dat jaarlijks zijn tenten neerzet in een van de Antwerpse wijken, in première met Landmaal. Haar publiek vroeg ze om oud brood mee te nemen. Brood dat voor alle duidelijkheid niet geconsumeerd zal worden tijdens de voorstelling die ze meemaken. Het zijn namelijk de toeschouwers van morgen die het onze voorgeschoteld krijgen. Het is best een leuke gedachte dat collega Els Van Steenberghe van Knack Focus die op vrijdag de voorstelling zal bijwonen ons oud brood van de dag ervoor dus tussen haar kiezen zal steken. En wij? Wij aten dat van de toeschouwers van de avant-première als pizzadeeg.

“Ach eur gere zie en z’is et, dan wet et.” Het werd de lijfspreuk van ene Jef Walschaerts toen hij in 1961 zijn Christiane tegen het lijf liep. Dit beweren althans de gebroeders Raf en Mich Walschaerts in hun show ‘Grind’. In hun nieuwste cabaretvoorstelling brengt Kommil Foo een bij momenten erg intieme hommage aan de liefde van hun ouders. Het geheel is doorspekt met zelfspot, taalhumor, visuele gags en liedjes en wordt gebracht met een ongelooflijk gevoel voor timing. Ze nemen hun publiek mee op een ontdekkingstocht naar ware liefde en laveren probleemloos van het verleden naar het heden. De verhalen van de ouders, de grootouders en de twee broers vloeien naadloos in elkaar over. En voor je het goed en wel beseft, is de cirkel weer rond en heb je weer wat bijgeleerd over de Ptilonorhynchus.