Acht acteurs willen iets aankaarten in Framed dat Karolien Verlinden regisseerde. Dat ze meer zijn dan hun lichaam. Dat hun lichaam weliswaar mee maakt wie ze zijn (geworden). Maar vooral ook hoe ze zichzelf leerden aanvaarden. Een bijzonder actueel en relevant onderwerp dus, zeker als je weet dat jongeren op sociale mediaplatformen onrealistische schoonheidsidealen voorgeschoteld krijgen. Op dat vlak lijkt er niets te veranderen, wat de covers van de boekskes (mannen- en vrouwenbladen) met generatie X deden, doen nu social media kennelijk met Generatie Alfa en Z. Aanvankelijk valt Framed, waarin 8 acteurs bewegen en dansen terwijl we hun anekdotes op tape horen op een live muzikaal bedje van synths (Hantrax) en trombone (Nabou Claerhout) wat licht uit wegens wel erg oppervlakkig. Gaandeweg boort Framed dan toch enkele thema’s aan zoals fatshaming en racisme. Maar meer dan die aanstippen doet de voorstelling helaas niet. Dat had meer uitgewerkt mogen worden, verdiept zeg maar. Vormelijk zit Framed ironisch genoeg dan weer wat gevangen in het eigen kader.

Tou dou, de jongste voorstelling van Eva Binon, Lieselotte de Keyzer en Tina Heylen voor drieplussers met livemuziek van Ferre Marnef ging in hetpaleis in première. Een feestje van zelfherkenning voor de kleuters vormt deze productie wellicht. Maar waarom ook niet voor de ouders? Want hebberigheid is ook hen wellicht niet vreemd net zoals uitpakken tegenover een ander. Dat je de langste hebt. De grootste. En de sterkste bent bijvoorbeeld.

Met Paris was a woman zetten Bibi van Lieshout en Khalid Koujili El Yakoubi in een cabaret de queergeschiedenis van de Franse hoofdstad in het spotlicht. Hun eigen verhalen komen aan bod en hoe ze zelf in 2023 kijken naar hoe het is om tot de queergemeenschap te behoren met hun verworven rechten in het Westen die lang niet/niet langer evident blijken te zijn elders. Het mag duidelijk zijn, de vrijheden die men bekwam, blijken nog steeds fragiel.

Een bijzonder boeiende exploratie van het lichaam. Dat brengt Charlotte Goesaert in de dansvoorstelling Whatchamacallit. Goesaert liet zich inspireren door de negentiende eeuwse freakshows die mensen te kijk zetten omdat ze afweken van de norm. Omdat ze veel kleiner, groter, dikker, of weet ik wat, kortom anders waren dan de rest. In deze voorstelling kaart ze dat objectiveren van lichamen aan, door ze voor alle duidelijkheid te tonen. Met als boodschap: iedereen mag gezien worden, of je nu iemand met een fysieke beperking bent, een oudere man die zich al voorstelt hoe zijn oude dag er zal uitzien, een man van kleur of een vrouw bent met een bijzonder strak lichaam.

Een hartverscheurende voorstelling over het leven zoals het is in de jeugdinstelling. Die levert Verona Verbakel af met haar jongste monoloog Voyeur. Uit de originele tekst die voor een ander medium geschreven is, een boek van meer dan 600 bladzijden, puurde ze samen met Lies Pauwels een voorstelling van een uur waarin een hoofdpersonage haar liefdeloze kinderjaren een plaats probeert te geven in haar leven, door zowel de rationele als de emotionele kaart te trekken. Het resultaat is een verpletterende monoloog die je als kijker niet onberoerd laat. Zelden hebben we zo veel gesnotter gehoord als tijdens dat uurtje dat haar bijzonder aangrijpende voorstelling duurt. En of Voyeur dus binnen komt. In die mate zelfs dat we hopen dat het bronmateriaal ooit in boekvorm mag verschijnen.