Ook sletjes zijn mensen en hebben gevoelens. Zo zou je de moraal van How to have sex, de debuutfilm van Molly Manning Walker die daar terecht in Cannes de prijs ‘Un Certain Regard‘ mee in de wacht sleepte, kunnen samenvatten. Maar How to have sex gaat niet alleen over tegen welke beperkingen (vooral context dan) toestemming aanschurkt, laat staan of en hoe je bepaalde signalen goed uit en kan interpreteren als je moe en/of onder invloed bent (van alcohol enz.) maar ook dat je als slachtoffer het soms zelf niet goed weet of je nu wel een slachtoffer bent of niet. Doe daar nog eens bovenop dat het knap lastig is om zelfs met je beste vriendinnen het gesprek aan te gaan, en giet dat allemaal in een prent van 88 minuten waarin zo sterk en naturel geacteerd wordt, en je gaat als kijker met een ongemakkelijk gevoel naar huis. Ook omdat de regisseuse slechts heel fragmentarisch toont wat er gebeurd is.

Wish, de 62ste animatiefilm van Disney, verzuipt in de easter eggs en referenties naar vorige films. In die mate dat wanneer je daarnaar begint te zoeken, het klassieke, flinterdunne en wat voorspelbare verhaal naar de achtergrond verdwijnt. Langs alle kanten voel je ook dat het de intentie was van Disney om terug te keren naar een traditionele prent in 2D maar ze tijdens het ontwikkelingsproces uiteindelijk toch de kaart zijn gaan trekken van de computergeanimeerde film. Dat het eindresultaat dan ook wat tussen twee stoelen valt, hoeft niet te verbazen.

Een van de meest teleurstellende films van het jaar. Dat is Napoleon, het historische drama van Ridley Scott. David Scarpa baseerde zich op het verhaal van Bonaparte, de brieven die ie schreef aan Joséphine en de antwoorden die ie terugkreeg. Maar hij zoomt uitsluitend op de veldslagen en deze romance die geen troonopvolger opbracht waardoor de keizer uiteindelijk niet anders kon dan van haar te scheiden in 1810.

Holly, de vijfde langspeelfilm van Fien Troch, is een tergend trage prent. Maar het is wel het soort film dat je met andere ogen naar de wereld doet kijken wanneer je hem gezien hebt. Centraal staat dat je zelfbeeld niet altijd overeenstemt met hoe anderen je zien en dat je soms in zo’n rol en situatie geduwd wordt door de maatschappij, dat je geen weg uit kunt op den duur. En wanneer je dan uiteindelijk de gelegenheid ziet om de waarheid te vertellen, men daar geen oren (meer) naar heeft omdat de gecreëerde perceptie door de buitenwereld het overgenomen heeft van de realiteit.

‘Dees overleef ik niet.’ Het zijn de woorden van ons buurmeisje in de 4DX-zaal van Kinepolis Antwerpen nog voor de Amerikaanse dystopische actiefilm The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes in een regie van Francis Lawrence begint. Net daarvoor heeft deze bioscoopervaring alvast een groot deel van haar troeven uitgespeeld tijdens en heftige trailer van Aquaman. Qua special effects valt The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes wat licht uit. Eerst en vooral is er geen 3D-versie te zien, wat de pret behoorlijk drukt. Daarnaast zijn er lange passages waar er nauwelijks wat gebeurt, op de wind die sporadisch door de zaal blaast en wat gespetter na.