3 nominaties heeft Winter break weten scoren voor de komende Golden Globes. De prent die in het VK uitgebracht werd onder naam The Holdovers is er genomineerd als beste film in de categorie musical/comedy, beste acteur (Paul Giamatti) en beste vrouwelijke bijrol (Da‘Vine Joy Randolph). Hoewel de acteerprestaties verdienstelijk zijn, zien we de film niet meteen een award in de wacht slepen. De prent die Alexander Payne regisseerde lijkt namelijk wel in de vorige eeuw gemaakt te zijn. Met dat verschil dat ze hem toen nooit twee uur en dertien minuten zouden laten duren. Er mocht wat ons betreft dus makkelijk een half uur geschrapt worden.

Een licht teleurstellende familiefilm net voor Kerstmis. Dat is Wonka van regisseur Paul King die Roald Dahls universum van Sjakie en de Chocoladefabriek oproept, het is te zeggen, hoe de magiër/chocolatier Willy Wonka met zijn magische chocolade alle concurrentie het nakijken liet. Maar om die plek te verdienen en in de harten gesloten te worden van de Londenaars, moest ie wel hard knokken.

Op de valreep, net voor het einde van het jaar is er eindelijk een animatiefilm uitgebracht die pure perfectie uitademt en die omwille van zijn intrinsieke kwaliteit moeiteloos aanspraak kan maken op de prijs van beste animatiefilm (en eigenlijk in die categorie wat ons betreft ook geen concurrentie heeft). Voor Chicken run: dawn of the nugget mag het wat ons betreft gerust een keertje geen popcorn regenen maar prijzen.

J’aime la vie is een slepende film over een slepende ziekte. In die zin dat de debuutprent van Mathias Sercu pas vanaf de tweede helft boeit (rond de veertigste minuut keken we zelfs voor de eerste keer al naar onze klok tijdens deze 99 minuten durende prent). Wanneer ie het thema rond Mira (Janne Desmet), een verpleegster palliatieve zorgen die zelf geconfronteerd wordt met een uitgezaaide kanker, opentrekt en focust op de jeugdtrauma’s die zij, haar oudere broer Rocco (Jurgen Delnaet) en Mario (Bert Dobbelaere) hebben opgelopen omdat hun moeder Christianne (magistraal neergezet door Els Olaerts) meer op café zat dan haar kinderen opvoedde waardoor haar twee jongste kinderen geplaatst werden, behalve Rocco, die was dan al 18 – hij kwam er plots alleen voor te staan en mocht vanaf dan proberen te overleven -, wist ie ons wel te boeien.

Met Vogelvlucht presenteert Illumination haar jongste animatiefilm in de bios. Het feit dat enkel de Vlaamse versie te zien is bij ons, doet al vermoeden dat er vooral op de kinderen en hun ouders gemikt wordt en in mindere mate op andere doelgroepen die het filmgenre wel genegen zouden zijn. Punt is dat Vogelvlucht gewoon te klassiek is qua story telling en nauwelijks grappig of spannend is wegens behoorlijk voorspelbaar. Het is daarnaast uiteraard ook geen cadeau voor deze prent om na Mooned, een buitenaards sterke kortfilm met Minions, te komen die Vogelvlucht vooraf gaat.