In oktober 1993 opende Metropolis (sinds 2011 hernoemd naar Kinepolis Antwerpen). Eén van de eerste films die wij toen in het gloednieuwe complex zagen was Jurassic Park. We waren toen 13 en zouden de film kort daarna nog een keer zien omdat we zo overweldigd waren door the ultimate cinema experience. De dinomania was een feit en iedereen probeerde daar wel een graantje van mee te pikken. Paninistickers, verzamelkaarten, het boek van Michael Crichton waarop de film gebaseerd is, het filmboekje, het programmaboek met stills, de nog steeds fantastische soundtrack van John Williams, de merchandise (potloden, slijpers, gommen, petten, t shirts, drinkbussen, heuptasjes, pins, knuffelbeesten, speelgoed  … ) het waren maar enkele dingen die ook wij absoluut wilden verzamelen. 27 jaar later trokken we met datzelfde jeugdig enthousiasme van toen naar Kinepolis Antwerpen om de 4DX-versie te zien. Onze conclusie: wat een goeie smaak hadden we al in 1993. Jurassic Park van Steven Spielberg is en blijft dan ook een klassieker die als een huis overeind blijft staan en waar je als veertiger plots dingen in ontdekt die je als tiener ontgingen.

Het zeer actuele thema ecologie snijdt de Belgische avontuurlijke animatieprent Bigfoot Family aan. Maar dat niet alleen, zo komen de allerjongsten te weten waarom het belangrijk is om een gordel te dragen in de wagen én krijgen ze op jonge leeftijd te maken met – terechte – mediakritiek. Zo zien we de journalistieke integriteit van een nieuwsitem in vraag gesteld worden als het bedrijf dat in opspraak gebracht wordt, hier het oliebedrijf X-tract waarvan de CEO Connor Mandrake (stem van Dieter Troubleyn) stelt op een ecologisch verantwoorde manier olie te ontginnen in Alaska, een promopraatje mag doen tijdens de uitzending en ook nog eens zendtijd gekocht blijkt te hebben in het reclameblok. Hij stelt dus in propere energie te handelen en olie te winnen zonder nevenschade voor het milieu. Het tegenovergestelde blijkt het geval, en de man blijkt dus aan greenwashing te doen.

De complexe psyche van een vrouw die moet leren leven dat ze haar zesjarig zoontje verloor nadat ie vermist geraakte op een strand in Frankrijk. Dat zien we in de prachtige psychologische dramafilm Madre die Isabel Peña schreef en Rodrigo Sorogoyen regisseerde. De cinematografie is van de hand van Alejandro de Pablo. Let daarbij op het duale karakter van de zee die neemt en geeft, die hoofdpersonage Elena beangstigt maar tegelijkertijd ook rust geeft.

Neen, Ava heeft nu eens niets te maken met een winkel waar je papierwaren kan kopen. De actiethriller die Matthew Newton schreef en Tate Taylor regisseerde valt niet helemaal in de plooi op het einde dat wellicht niet elke filmfan zal kunnen bekoren. Ava is een typische jojo-film. Één met pittige en snelle actiescènes dus die soms zo wreed zijn, dat de prent terecht het 16+ label kreeg. Maar tussendoor kabbelt het nogal lang en te vaak in een poging om de psychologie van het niet zo complexe hoofdpersonage Ava (Jessica Chastain) verder te tonen. Als een kat probeert ze haar familie te beschermen (o.a. haar zwangere zus Judy gespeeld door Jess Weixler en haar vriend, tevens Ava’s ex Michael, een rol voor Common) wanneer er een machtsspel aan de top van de geheime dienst waar ze voor werkt tussen Simon (Colin Farrell) en Duke (John Malkovich) aan de gang is. Wat blijkt? Simon heeft Ava bewust in de val proberen te lokken tijdens een opdracht. Hij wou haar uitschakelen. Alleen heeft ie haar een beetje onderschat ...

Drie keer keken we op onze klok tijdens het 117 minuten durende Burden van Andrew Heckler. Dat is minstens twee keer te veel en toont aan dat het vertelritme van de dramafilm voor zestienplussers te traag is en de spanningsboog te slap. Jammer is dat vooral omdat het thema racisme recent opnieuw onder de aandacht kwam in de VS via Black Lives Matter en het ook een betere prent verdient.