Met ‘Deadtown’ programmeert Zomer van Antwerpen een puur Westernverhaal. Mocht Bobbejaanland iets dichter bij de stad Antwerpen gelegen hebben dan had de programmator daar wellicht voor geopteerd. De locatie werd uiteindelijk de terreinen van de scouts in Deurne. Een symbolische plek vermits daar ook behoorlijk wat cowboy en indiaantje (en varianten daarop) gespeeld worden. In tegenstelling tot wat de promotekst echter doet vermoeden, brengt de rondreizende Tsjechische compagnie Forman Brothers Theatre, die geen vaste spelers heeft, geen spannende Western op de planken in hun karakteristieke houten tent die veel folk uitstraalt. Integendeel, Deadtown staat garant voor zuiver entertainment en is even veel theater, cabaret als circus of dans.

“Onze wederzijdse vriend” van Comp.Marius had iets weg van een ware uitputtingsslag. Niet alleen voor de zes spelers die meer dan 4,5 uur tekst moesten onthouden en samen een dertigtal rollen vertolkten, maar ook voor het publiek dat al die tijd op houten bankjes naar de voorstelling zat te kijken. We hadden na de eerste twee delen al behoorlijk last van een pijnlijk achterwerk en dan moesten er nog twee delen komen. We misten in die eerste twee delen een beetje de spitsvondigheid in spel en taal die we van Comp.Marius gewoon zijn. En dat terwijl we ondertussen verzopen in een veelheid van personages en namen. Een zeldzame woordgrap zoals die over de bijen en Maya en enkele visuele gags waaronder de ezel met zijn bewegende oren waren te weinig om delen één en twee te redden. Gelukkig waren de laatste twee delen net iets korter en vooral boeiender om te volgen. De hoofdpersonages waren nu duidelijk ontwikkeld en het leek wel alsof Waas Gramser en Kris Van Trier in hun bewerking hun tweede adem hadden gevonden. Er mocht lekker gespeeld worden zonder dat er 26 personages op tien minuten de revue moesten passeren en de scènes werden veel leuker om naar te kijken en te luisteren. En zo werd onze lange zit toch beloond.

Een onverwerkt trauma. Daar draait het om in de alom geprezen theatervoorstelling Chasse Patate van het Gentse gezelschap Studio Orka. De vijftien voorstellingen in Berendrecht waren in een mum van tijd uitverkocht. Wie het wel en wee van Alice, Daan en Jules te weten wil komen in Antwerpen, kan zijn kans wagen om zich ter plaatse op de wachtlijst te zetten. Wie het zekere voor het onzekere wil nemen kan tussen 31 augustus en 7 september naar het Theaterfestival in Brussel om daar ‘Chasse Patate’ te zien. De voorstelling werd er terecht geselecteerd door een jury als een van de beste producties van het afgelopen seizoen. In Berendrecht komt ze volledig tot haar recht al blijken de zitplaatsen op de tribune bovenaan niet optimaal. De zichtlijnen zijn er namelijk niet top, zeker niet wanneer het gezelschap op de grond vooraan of in het water speelt.

Het Nieuwstedelijk brengt ‘Een ontgoocheling’ uit 1921 van Willem Elsschot in het Atheneum van Antwerpen. De zwart geblakerde en kale muren van de zaal en het brandluchtje dat nog deels te ruiken is, zeker bovenaan de tribune, zijn stille getuigen van de verwoestende brand die er begin 2003 gewoed heeft. ‘Een ontgoocheling’ is een dubbelproject. Enerzijds is er het verteltheater van Adriaan Van Aken, gespeeld door Jurgen Delnaet en muzikaal omlijst door Benjamin Boutreur (Flat Earth Society), Joris Caluwaerts (Stuff.), Lot Vandekeybus (De Kift – ze zingt ook) en Tim Coenen (Admiral Freebee). Anderzijds is er de audio wandeling met getuigenissen van studenten die school lopen in wat ooit het Athénée Royal was.

Het Noord Nederlands Toneel speelt drie weekends in juli Borgen, naar de eerste twee seizoenen van de Deense tv serie, in het Koninklijk Theater te Amsterdam. De theatervoorstelling, eigenlijk is het meer dan een voorstelling, het is net als bijvoorbeeld ‘Romeinse tragedies’ van Ivo Van Hove dat volgend seizoen opnieuw speelt in Carré en ‘Mount Olympus’ van Jan Fabre een event op zich. Een marathonvoorstelling aan de ene kant, die in het geval van Borgen 9 uur duurt (inclusief een eetpauze van een uur, een pauze van een kwartier en enkele hele korte breaks van 5 minuten). Het is meer dan een theatervoorstelling omdat er ook erg sterke live muziek gespeeld wordt en daarin gaat men breed, van Afrikaanse a capella gezang, over krachtige soul (Sarah Janneh blijkt over een dijk van een stem te beschikken), verwijzingen naar opera in ‘Onze stem’ tevens in kopstem gezongen, jazz en wordt muziek ook ingezet om kritiek te uiten op de handelingen. Zo horen we ‘Baby stay with me’ door harp, strijkers en buffetpiano wanneer het gezin Nyborg uit elkaar aan het vallen is. Daarnaast wordt er in interactie gegaan met het publiek (de mensen met allergieën worden bijvoorbeeld afgeroepen en krijgen een aparte maaltijd, of wordt er tijdens een korte pauze met een strandbal op de parterre gespeeld ...), is er de integratie van live video, zien we in de foyers smeuïge webartikels en online video verschijnen van ekspres.nl en breaking news-uitzendingen en spelen de acteurs ook gewoon vooraan het podium (Laura die voor de zoveelste keer alleen moet ontbijten en maar niet voorbij de secretaresse geraakt om haar moeder telefonisch te spreken bijvoorbeeld). Het publiek krijgt ook vijf gerechten voorgeschoteld waaronder het favoriete gerecht van Magnus, de jongste zoon van de politica waar alles om draait in Borgen: Birgitte Nyborg.