Men zegt wel eens dat wie met pensioen is een goede hobby moet zoeken om zich jong te houden. Voor Raymond leek het wel alsof zijn oude job die hobby was. We hadden tijdens “Raymond van het Groenewoud solo” continu het gevoel dat hij zich gewoon wat stond te amuseren voor een hele hoop vrienden. Die totaal ontspannen stemming straalde af op zijn muziek, op zijn praatjes en in zijn contact met het publiek. Er was tijd en ruimte om wat te “spelen”, hier en daar lekker scherpe commentaar te geven op zijn teksten en de maatschappij, wat te dollen met muziek en dit alles zonder in te boeten aan kwaliteit. Want laat een ding duidelijk zijn: je moet een oude aap geen smoelen leren trekken. Raymond kent zijn stiel en leverde ondanks de vlotte sfeer een erg uitgebalanceerd en verzorgd concert af waarin hij oude klassiekers als “Je veux de l’amour” en meezingers als “Liefde voor muziek” keurig afwisselde met rustige en ingetogen liedjes als “Goeiemorgen ouwe rotkop” en “Winterochtend“. Het publiek in De Roma was zó mee in de sfeer van het concert dat de toeschouwers het ene moment spontaan uit volle borst  “Maria, Maria, ik hou van jou. Voor jou sta ik uren in de kou.” stonden mee te zingen terwijl je enkele minuten later een speld kon horen vallen omdat ze vol aandacht naar het knappe gitaarspel van Raymond aan het luisteren waren. Raymond kreeg het beleefde publiek van Borgerhout en omstreken zelfs zo ver dat ze op het einde schaamteloos mee een ode aan de opblaaspop zaten te brengen. Als dat maar goed komt.

We hadden er naar uitgekeken: opnieuw een muzikale voorstelling gevuld met liedjes die de gebroeders Walschaerts in de loop der jaren geschreven hadden in functie van hun theatervoorstellingen, maar dan gebracht met extra instrumentale ondersteuning. Het probleem met hoge verwachtingen is dat het voor de artiesten vaak moeilijker wordt om deze waar te maken, maar Kommil Foo wist ze perfect in te lossen … en meer.  Nog nooit hoorden we zo een innemende versie van “Zuster” dan hier in De Roma. Het werd gebracht in haar meest pure vorm met Raf op zijn akoestische gitaar en Mich die gevoelig de zang voor zijn rekening nam. En naar het einde toe kwam er dan een heel klein beetje warmte en diepgang van de driekoppige blazerssectie die net dat kleine beetje extra leverde om het gevoel nog juister te zetten. “Tram 17” kreeg de klank van de blues mee en werd mee gekleurd door de snijdende tonen van de elektrische gitaar. Dit arrangement van Gwen Cresens klonk helemaal anders dan het origineel en wist optimaal gebruik te maken van de achtkoppige live-band die de gebroeders bijstond bij dit muzikale avontuur. Het werd een avond waarin de liedjes van Kommil Foo muzikaal werden vergroot of juist in een nieuw jasje werden gestoken. Soms klonk het allemaal vertrouwd en op andere momenten mochten we de nummers herontdekken. Maar bovenal was het vooral een avond genieten van de pareltjes die Raf en Mich in de voorbije decennia al geschreven hadden.

Theatraal vol drama en show, braaf, stout, eigenwijs, alternatief, commercieel en afgemeten. David Bowie die exact een jaar geleden stierf en mocht ie nog leven 70 zijn geworden, was het allemaal. Ozark Henry, SX, Stef Kamil Carlens, Stijn Meuris, Johannes Verschaeve (van The Van Jets), Noémie Wolfs, Tutu Puoane en Compact Disk Dummies brachten een hommage aan de Britse artiest op de vooravond van de eerste verjaardag van zijn overlijden. Elk op hun manier. Gek genoeg bleven de artiesten erg vaak binnen de lijntjes kleuren van de gekende arrangementen. En als ze hun eigen ding deden met een song, bleek dat zelden het nummer ten goede te komen.

Dertig jaar geleden braken ze door met hun debuutsingle “You Get To Me” en ondertussen zijn ze een beetje de Rolling Stones van Vlaanderen geworden: niet meer van de jongsten, terend op de successen van vroeger, maar nog altijd trekken ze overvolle zalen, spelen ze tijdloze muziek en weten ze hun publiek te geven waar het voor komt. De Roma in Borgerhout was dan ook tot aan de nok gevuld met veertigers en ouder die kwamen genieten van het nostalgische feestje dat Jan Leyers en Paul Michiels voorzien hadden. En ja, de hoge noten wilden niet altijd op exact de juiste toon uit de keel komen, maar dat nam niet weg dat de twee heren van Soulsister een heerlijke show afleverden waarin ze aantoonden dat hun muziek probleemloos de tand des tijds had overleefd. Zelfs in hun meest naakte vorm, bleven hits als “Through before we started” en “Facing love” moeiteloos overeind.

‘Ik vertrouw erop dat die connectie er is.’ zegt Trixie Whitley in de Roma voor ze ‘Closer’ aanvat. ‘Jullie voelen zo ver weg.’ meldt ze nog. Dat geldt ook voor de Gentse uit New York. De vrij recente nieuwe luidsprekers in de Roma plaatsen haar stem steevast achter het ritmische spel op haar elektrische gitaar. Niet zelden klinkt de zangeres ook wat ijl (in ‘Soft spoken words’ bijvoorbeeld), alsof ze ver in een of andere bokaal (zoals in ‘Gradual return’) aan het zingen is. ‘Er staat veel ruimte tussen ons’ weet ze. Zo verwijst ze naar de barriers tussen podium en het publiek. Een frontstage die voor dit optreden speciaal gecreëerd werd. Niet dat de Roma een frontstage standaard heeft tussen podium en publiek namelijk. Voor de afstand werd dus zelf gezorgd door de entourage van Whitley die er nauwelijks in slaagde om connectie te maken met haar publiek. Daarvoor ontdooide ze te laat en bleek vooral de akoestiek van de Roma tegen te werken. Vreemd want met de oude geluidsinstallatie hebben we dat vroeger nooit voorgehad.