Met ‘Eind goed al goed’ naar ‘Am Ziel’ eindigt de Bernhardtrilogie van Tg Stan en meteen ook het theaterfestival Antwerpse Kleppers editie 2017 in de Bourla. De grote brok tekst is voor een hilarische Jolente De Keersmaeker die net als tijdens ‘Alles is rustig’ de babbelzieke, hautaine (die heerlijke vibrato en melodie die ze maakt!) vrouw mag spelen die graag lang zelf aan het woord is. Een hypocriete, dominante vrouw die haar dochter (gespeeld door Sara Haeck) letterlijk klein houdt door haar te laten knielen voor haar: ‘Zo heb ik altijd gehouden van je.’ om niet veel later te stellen ‘Sta recht. Ik kan niet verdragen dat je voor me knielt.’ Een vrouw die vol tegenstrijdigheden zit en haar dochter ook emotioneel weet te chanteren: ‘Ik vraag me dikwijls af of je de moeite waard bent om beschermd te worden.’ en ‘Je bent niet levensvatbaar zonder mij.’ Groots is ze dan ook in haar tirade over de krachteloze jeugd die niet in opstand komt. Het is wellicht het toppunt van hypocrisie omdat haar personage zelf de vrijheid niet geeft aan een jongere generatie. Een lage dunk heeft ze dus over jongeren: ‘Op hun twintigste denken ze al aan hun pensioen...’ Dat een maatschappij niet evolueert, of veel te traag, is daar het resultaat van. Omdat je vastzit in de beperkingen die eerdere generaties oplegden.

De Italiaanse regisseur Luchino Visconti bracht in 1943 zijn neorealistische debuutfilm ‘Ossessione’ uit dat zijn mosterd deels ging halen bij de misdaadroman ‘The Postman Always Rings Twice’ van James M Cain. Na eerdere bewerkingen van Visconti’s werk zoals ‘Rocco en zijn broers’, ‘Ludwig II’ en ‘Les Damnés’, bewerkte de Vlaamse gerenommeerde theatermaker Ivo Van Hove deze keer Visconti’s prent uit 1943 voor het theater. In ‘Obsession’ speelt Jude Law de hoofdrol als Gino. Verder zijn er rollen voor Robert de Hoog (als Johnny), Chukwudi Iwudji (als priester/inspecteur), Aysha Kala (als Anita), Halina Reijn (als Hanna) en Gijs Scholten van Aschat (als Joseph). De voorstelling ging op 19 april in première in The Barbican Centre in Londen en speelt nog tot en met 18 juni in een uitverkocht Carré Amsterdam waarna de voorstelling te zien is in Luxemburg. ‘Obsession’, dat eerder focust op puur en direct speltheater en nauwelijks op esthetiek (tenzij dan de esthetiek van het lelijke, de smurrie), is een degelijke Ivo Van Hove. En hoewel de motor letterlijk bij de start sputtert, doet die het figuurlijk verderop omdat Van Hove soms te weinig weet te prikkelen. Toch had het Nederlandse publiek er een gedeeltelijk staande ovatie voor over wat niet geheel ten onrechte is.

 “Het is eigenlijk slechte tekst, maar het is maar muziektheater.” Het was niet onze mening, maar het was wat het hoofdpersonage Figaro uit de gelijknamige productie van Compagnie Marius van zijn eigen liedje vond. Hij parodieerde daarbij “Figaro’s aria” uit Gioacchino Rossini’s “Il barbiere di Siviglia”. Of beter gezegd: ZIJ parodieerde deze bekende aria. De rol van Figaro werd immers gespeeld door Waas Gramser, die samen met Kris Van Trier verantwoordelijk was voor de vertaling van de twee bekendste werken van Pierre-Augustin Caron de Beaumarchais: De barbier van Sevilla (1775) en De bruiloft van Figaro (1784). Het resultaat was een hele lange voorstelling die ons meer dan vier uur vasthield in de Bourlaschouwburg, maar die ons nooit wist te vervelen. De losse speelstijl, de absurde humor, het complot in het complot en het gevoel voor improvisatie maakten de lange zit meer dan de moeite waard.

De Nwe Tijd reist meer dan 4900 km naar Groenland voor hun voorstelling ‘Heimat 2’ en neemt mee: Freek Vielen, Suzanne Grotenhuis, Harald Austbø en Tim David, de bugelspeler die pas later betrokken werd bij de voorstelling. Blijft thuis omdat het uit is tussen haar en Freek: Rebekka De Wit die zo voor de nodige dramaturgie zorgde. Doel van hun expeditie is een Requiem schrijven (Harald heeft negen delen geschreven en is meermaals opnieuw moeten beginnen, eerst omdat het een 5-stemmig werk was, maar door het wegvallen van Rebekka moest het herschreven worden tot een vierstemmig stuk waarbij Grotenhuis nog eens altsax moest leren ook (‘een zeer moeilijk instrument‘ verzekert ze ons), werd zijn laptop gestolen in Amsterdam (laat je ramen nooit openstaan in Amsterdam), en omdat ie geen backup had, opnieuw is moeten beginnen. ‘We hadden evengoed voor een kort nummer kunnen kiezen’ zegt een van de acteurs die de keuze voor zo’n lang requiem - terecht - in vraag stelt. Als er een boodschap in deze voorstelling zit, dan wel deze: ‘maak altijd backups’ laat Grotenhuis weten.

Met ‘De man die zijn haar kort liet knippen’ liet de Koe zich inspireren door de gelijknamige roman van Johan Daisne. Natali Broods speelt de rol van de actrice die zich afvraagt waarom ze het nog allemaal doet. Ze denkt te lijden aan een burnout en stelt vast dat ze uiteindelijk maar een tussenpersoon is voor de emoties van iemand anders, omdat het publiek altijd een voorstelling op zichzelf projecteert en de eigen emoties. Peter Van den Eede is de schrijver, de regisseur. Zij wil dat hij een stuk over hen schrijft maar ziet dat niet zitten. Halfweg de voorstelling zijn we dan, die zo naturel gespeeld is, dat het wel autobiografisch overkomt. De interactie met het publiek, op zoek naar drie rekwisieten (een papieren zakdoek, een muntje en 5 euro in kleingeld) is geniaal.