De prachtige zaal van de Bourla was echt ideaal voor het optreden van Emiliana Torrini & The Colorist en die was dan ook afgeladen vol. Bij de start van het concert kwamen eerst de muzikanten van het orkest The Colorist de intro spelen van het nummer “Jungle Drum”. Emiliana verscheen in een kleurrijk kleedje met bijpassende nylon kousen op het podium bij het tweede nummer “Caterpillar”. De zwangere Ijslandse/Italiaanse zangeres klonk prachtig en paste perfect bij de tonen van The Colorist. Ze was wel bij de start van het optreden een beetje zenuwachtig en dat zei ze ook aan het aanwezige publiek.

Eindelijk! Met dank aan Guillaume Van der Stighelen en zijn Grungblavers kunnen we nu luidkeels het legendarische “Bohemian Rhapsody” in het Algemeen Bijgeschaafd Aantwaarps meekelen. Toegegeven: het zal nog even duren voor de tekst er in zit, maar hij is nu op zijn minst beschikbaar voor wie er zin in heeft. Want daar draaide het toch maar weer om bij deze ondertussen al derde show van De Grungblavers: onvergetelijke evergreens meezingen in de taal van Wannes en Rubens. Guillaume Van der Stighelen, Luc Caals, Jan Van Looveren, Erik Goossens, Dirk Cassiers, Gène Bervoets, Jean Bosco Safari, Boogie Boy Paul Ambach en Marc Fransen gingen er ook dit jaar weer helemaal voor en dat leverde opnieuw enkele mooie momenten en een leuke sfeer op. De zang was niet altijd van de opperbeste kwaliteit, maar de heren weten dat zelf ook en het publiek vergeeft hen dat. De meeste mensen kwamen dan ook voor de nostalgie van de liedjes, de teksten en de ambiance… en misschien ook wel voor de spiksplinternieuwe Koningin Elisabethzaal.

De Grote Sinterklaasshow van Studio 100 - goed voor meer dan 60000 toeschouwers op twee dagen tijd - lijkt zich wel heruitgevonden te hebben. Of toch in zekere zin. De show van 2016 kende veel meer vaart dan de voorbije jaren, de Sint blijkt te kunnen videochatten met de hoofdpiet via zijn tablet en de productie stond stil bij wat er allemaal nodig is om een goed feestje te kunnen organiseren. Dat was de opdracht voor de artiesten en de toeschouwers: de ‘to do lijst’ van feestpiet afwerken die helaas ziek in bed lag. Niet meer te zien in deze show: Wickie de viking en stilaan wordt ook Rox naar de exit verwezen. Alleen de auto kwam nog even op het podium gereden. Nemen hun plaats in: Lolly lolbroek (die ons deed denken aan een Pippi Langkous 2.0) en Nachtwacht.  Ook prikkelde de show onze reukzin met bloemengeur tijdens de passage van Maya de bij. Dat is nieuw al kon die nog veel meer doen met onze zintuigen. Nu nog onze smaakzin en onze tastzin stimuleren en we zijn er.

Een opwarmer van formaat en een behoorlijk exclusief gebeuren. Dat is de pre tour van Christophe Maé die in ons land voor La Madeleine koos, een zaal in Brussel met een maximumcapaciteit van zo’n duizend toeschouwers. De zanger die in 2017 maar liefst drie keer een afspraak heeft met zijn fans in Vorst Nationaal op 21 en 22 april én in het najaar op 13 oktober, bracht maar liefst negen nummers uit zijn jongste album ‘L’Attrape-Rêves’ dat 7 weken op nummer 1 stond in de Waalse hitparade. Daarvan bracht hij al bij de start het titelnummer. Een van de redenen waarom een live optreden van Maé meemaken absoluut magisch is, is de symbiose tussen hem en de prachtig meezingende (voornamelijk vrouwelijke) fans onder andere tijdens ‘L’automne’. Op het einde van zijn concert ging hij ook even voor een experiment. Zo vroeg ie tijdens ‘les amis’ aan het publiek om na het stuk tekst ‘Vas-y souri’ de mannequin challenge te accepteren, lange tijd te stolstijf te staan tot ie ‘pour la photo’ zong. Met succes overigens. De ganse zaal op een vrouw na die ‘c’est ridicule’ riep, niet geheel onterecht overigens, het was namelijk een grappig en surrealistisch zicht, deed mee aan de opdracht. Veel mama’s en in mindere mate papa’s waren er net als kinderen. Maé is dan ook een popartiest die in het Franstalig gedeelte van ons land niet alleen erg populair is, hij weet een familiepubliek aan te trekken.

Met een kleine twintig minuten vertraging begon Eros Ramazzotti aan zijn optreden in Vorst Nationaal. Reden was de bommelding in de late namiddag waardoor de deuren van de zaal pas later open konden voor het publiek. De toeschouwers scandeerden dan ook ‘Eros’ al iets na half negen en begonnen in de handen te klappen. De sfeer in de zaal zat erg goed en de Italiaan bespeelde zijn fans ook erg slim. Een kartonnen bordje van een fan even nemen , kussen en teruggeven? Check.  Een Italiaanse vlag op het podium ronddragen? Check. De vleugelpiano even kuisen nadat hij zich zelf solo begeleid had op het instrument voor zijn pianist een volgend nummer kon inzetten? Check. De saxofoon doen huilen zodat hij zelf ook even theatraal kon janken en ‘O sole mio’ integreren en dat voor de smartphones van tientallen fans in de frontstage? Check. Over de zwangere buik van zijn backing vocal wrijven en vervolgens over de buik van een mannelijke muzikant? Check. Kortom: Eros Ramazzotti bracht een erg entertainende show, met sterke visuals, humor én hij bleek nog goed van stem te zijn ook.