In zijn jongste prent About Endlessness kiest de Zweedse regisseur Roy Andersson ervoor om losse korte scènes te tonen die universeel zijn en dus erg herkenbaar overkomen maar ook bevreemdend tegelijkertijd zijn. Omdat menselijk gedrag nu eenmaal soms vreemd is. Andersson levert op die manier stevige maatschappijkritiek, op het eerste gezicht lijkt die mild en humoristisch. Maar na verloop van tijd, als je de film wat laat doorsijpelen, weet je het wel: dat deze prent inhoudelijk veel scherper is dan die op het eerste zicht lijkt. Het minpunt van About Endlessness is dat de spanningsboog redelijk slap is en het verteltempo zeer traag: elke korte scène wordt gevolgd door een black out van enkele seconden. Het maakt dan ook dat we maar liefst twee keer op onze klok keken, na een half uur en na 55 minuten wat te veel van het goede is voor een prent die maar 78 minuten duurt.

Een meesterwerk. Dat is The Lighthouse van regisseur Robert Eggers dat ie samen met zijn broer Max Eggers schreef. De prent die zich eind 19de eeuw situeert, houdt het midden tussen een psychologische thriller, horror-, drama- en fantasyfilm. Al vanaf de eerste seconde is de zwart-wit film hypnotiserend, bezwerend, eng en fascinerend. De cinematografie waarbij Eggers de beelden voor zich laat spreken, het repetitieve van het vuurtorenlicht dat voorbij komt, het repetitieve in het eenzame leven van de vuurtorenwachter en zijn nieuwe assistent … in combinatie met het dreigende industriële geluid dat die vuurtoren veroorzaakt, maakt van deze film die letterlijk en figuurlijk erg donker is waanzinnig sterke cinema. Het vierkant beeldformaat versterkt het isolement van de twee hoofdpersonages Ephraim Winslow/Thomas Howard (Robert Pattinson) en Thomas Wake (Willem Dafoe). Het geeft je als kijker meteen een benauwd, claustrofobisch gevoel zoals het leven op die rots ook is.

Dat Cinema Malfait van Circus Ronaldo slecht gemaakt is, zal u ons niet horen zeggen. Integendeel, de film ‘De Magneet Man’ van Gust Van den Berghe (Lucifer, Blue Bird, En waar de sterre bleef stille staan), een prent die zich anno 1918 situeert, en start in zwart-wit en geleidelijk aan overgaat in kleur, is knap gemaakt. Met als ultieme scène die waarin we Danny Ronaldo als Lucien Vindeveughel in een steegje naar een blond meisje zien wandelen, terwijl er wat lage mist hangt over de kasseien en we rechts een paar verroeste wielen van een kar zien. Daarin toont Van den Berghe zijn groot gevoel voor esthetiek. Net als in een van de slotfases waarbij Ronaldo op een lege mistige vlakte op zoek is.

De beste film die op dit moment in de zalen speelt, nu de bioscopen zo’n tweetal weken opnieuw open zijn na de lockdown door corona? Dat moet ongetwijfeld  het Frans-Belgische Été 85 zijn van François Ozon die zich baseerde op ’La Danse du coucou’, een roman van Aidan Chambers uit 1982. Het boek ligt opnieuw in de winkels en heet in het Nederlands: ‘Je moet dansen op mijn graf‘. Een verhaal over de dood, over liefdesverdriet en rouw. Dat maakt het 16-jarige hoofdpersonage Alex(is) (neergezet door een uitmuntende Félix Lefebvre die ook zijn vrouwelijke kant mag tonen) mee wanneer ie in de zomer van 1985 stapelgek verliefd wordt op de 18-jarige David Gorman (Benjamin Voisin) die hem tijdens een storm op zee van de verdrinkingsdood redt. Alex’ zeilbootje kapseist immers. De twee gaan een kortstondige passionele relatie aan. Maar David verveelt zich al snel en lijkt biseksueel. Hij zal ook de lakens delen met de Engelse au pair Kate (Philippine Velge) die blijkbaar niet alleen haar Frans wat komt bijschaven in het kustdorpje in Normandië.

Traag kabbelen als de Egeïsche Zee aan de kust bij Hydra. Dat doet de documentaire Marianne & Leonard Words of Love van regisseur Nick Broomfield. In de prent, die start met zwart-witfoto’s waar traag op ingezoomd wordt om toch wat bewegend beeld te hebben en geleidelijk over gaat in filmfragmenten in kleur, zien we verteld hoe de Noorse Marianne Ihlen, die zichzelf niet zo knap vond omwille van haar ronde hoofd, op Leonard Cohens pad kwam, zijn muze en vriendin werd. Uit een eerste relatie met de Noorse schrijver Axel Jensen had ze een zoon: Axel Jr.