De liefde om een ‘femme fatale’ – in dit geval Nastasja Filippowna (gespeeld door Charlotte Vandermeersch) -  daar draait het om in de Idioot van Dostojewski. De Rus schreef de roman in 1868-1869 die op het einde erg Shakespeariaans aanvoelt. Nastasja is opgegroeid door haar pleegvader Totski (Ryszard Turbiasz) die haar ook seksueel misbruikte. Maar ze blijft bij hem wonen omdat hij haar onderhoudt zodat ze uitgehuwelijkt kan worden voor een welstellend man. Totski schat dat ze minstens 75.000 roebel kan opbrengen zodat ie zelf op zoek kan naar een andere vrouw. Hij heeft dan ook een afspraak met Ganja (Pieter Genard) die het bedrag wil ophoesten voor zijn pleegdochter. Maar dan komt Rogozjin (Koen De Graeve) op de proppen met 100.000 roebel én blijkt Prins Mysjkin (Günther Lesage) ook iets te voelen voor Nastasja die zich afvraagt ‘Wie zal mij nog willen zoals ik ben?’. Het antwoord blijkt de prins te zijn. Maar wanneer zelfs blijkt dat die recht heeft op een aanzienlijke erfenis, kiest Nastasja toch voor Rogozjin maar niet zonder Totski en Ganja eerst te vernederen. De 100.000 roebel moet Rogozjin namelijk voor hun ogen in de fik steken. Nastasja is dus een vrijgevochten vrouw.

Met Grensgeval brengen regisseur Guy Cassiers en choreografe Maud Le Pladec ‘Die Schutzbefohlenen’ van Elfriede Jelinek naar het theater. Het werk van de Nobelprijswinnares dateert van 2013 wat ze op haar website blijft aanvullen met materiaal. Toen al hield ze de vinger aan de pols voor wat uiteindelijk zou uitmonden in een vluchtelingencrisis in Europa. Cassiers geeft de onmacht een stem, en zet vooral een gitzwarte voorstelling neer waar zowel religie als beleidsmakers niet gespaard blijven. Maar zijn voorstelling komt ook eigenlijk anderhalf jaar te laat. Het thema leeft nog nauwelijks en komt nog zelden in de actualiteit waardoor ‘Grensgeval’ zijn sense of urgency kwijt is. Cassiers levert geen antwoorden, enkel een sprankel hoop, visueel te zien in het goudkleurige licht dat door de muur van het vluchtelingencentrum breekt waar een danser naar reikt. ‘Grensgeval’ komt als geheel helaas veel te prekerig over en de voorgestelde inclusie tussen Katelijne Damen die als oudste actrice op het toneel gaat meedansen met de jongeren van de afdeling dans van het Koninklijk Conservatorium Antwerpen is gewoon potsierlijk. Als dit dé vorm van inclusie is die Cassiers en co wil belijden dat zevenvijftigjarige vrouwen de hipster moeten uithangen, de oudere generatie die de jongere (letterlijk) knuffelt, mogen we daar dan even hartelijk om lachen?

“Lieverd, als je een dier was, liet ik je inslapen.” Misschien vindt u het niet bepaald het liefste complimentje dat je je echtgenote kan geven, maar in “Wie is er bang voor Virginia Woolf?” was het echt een van de minder zware beledigingen die tussen Martha en George werden uitgewisseld. Auteur Edward Albee schetste dan ook niet bepaald een idyllisch beeld van het huwelijk. Op de avond dat dit stuk zich afspeelt, heeft het meer iets van een open oorlog waarbij de gasten de onschuldige slachtoffers of de nevenschade waren. “Wie is er bang voor Virginia Woolf?” was scherp, cynisch, grappig en tegelijkertijd gaf het een eerlijke, onverbloemde inkijk in het donkere kantje van relaties. Warre Borgmans en Carine Crutzen leverden een heerlijke prestatie als het koppel dat mekaar zo diep is gaan haten … omdat ze elkaar zo graag zien. Carine en Warre moesten dan ook permanent schakelen tussen euforisch verliefd en zwaar verbitterd, tussen goedlachs en cynisch en tussen woedend en diep ontroerd. “Wie is er bang voor Virginia Woolf?” nam ons gezellig mee op de emotionele rollercoaster van een dronken after-party waarbij je je als publiek mocht laten gaan in leedvermaak.

‘Redde Wie Zich Redden Kan, geen slechte titel’  is het tweede deel uit de trilogie van TG Stan naar het werk van Thomas Bernhard. 12 jaar na zijn ontstaan, voelt de voorstelling die gebaseerd is op de ‘Dramolette’ nog steeds erg wrang aan. 5 mini drama’s naar ‘Freispruch’, ‘Eis’, ‘Maiandacht’, ‘Match’ en ‘A doda’ en een fragment uit de novelle  ‘Gehen’ zien we. Vol racistische uitspraken – weliswaar slim en onschuldig verpakt bij momenten – is dit deel nog scherper over het onverwerkte naziverleden van Oostenrijk en Duitsland dan ‘Alles is rustig’ waar de onverdraagzaamheid subtieler aanwezig is. Van het minimaliseren van de Holocaust in ‘In Buchenwald (waar een concentratiekamp van de Nazi’s was nvdr.) was het niet zo erg.’ tot openlijk het gedachtegoed van fascisten en racisten verdedigen: ‘De Turken pakken ons alles af. Kinderen kunnen ze wel maken. Maar werken? Die wassen zich nooit, hé. Vergassen moeten ze ze!’

‘Über Allen Gipfeln Ist Ruh’ van Thomas Bernhard vormde in 1999 de inspiratie voor de voorstelling ‘Alles is rustig’ van TG Stan. Het werd de start van een drieluik. Die trilogie, met ook ‘Redde wie zich redden kan’ geen slechte titel (naar ‘Dramoletten’) uit 2005 en ‘Eind goed, al goed’ (naar ‘Am Ziel’) uit 2013, herneemt het theatercollectief dat voluit ‘Stop Thinking About Names’ heet nu in de theaters.