Na het zeer goede Shoplifters brengt de Japanse regisseur Hirokazu Kore-Eda La Vérité naar de bioscoop. De prent gaat over de dingen verbloemen, leugens verkondigen of essentiële zaken gewoon verzwijgen om een zeker imago uit te blijven stralen en te versterken. Het is niet anders zo bij Fabienne Dangeville (een weergaloze Catherine Deneuve), een met een César gevierde filmactrice die haar memoires uitbrengt. Lumir (Juliette Binoche) die scenario’s schrijft en in de VS woont met haar aan alcohol verslaafde man Hank (Ethan Hawke) en dochter komen speciaal overgevlogen. Ze dacht dat de afspraak was dat ze het boek eerst mocht lezen voor het in druk ging. Groot is haar verbazing dan ook dat de exemplaren er al zijn en haar moeder al interviews doet met de pers.

Intrigerend maar tegelijkertijd ook verwarrend dat is Ema, de jongste prent van de Chileense regisseur Pablo Larraín waarin Mariana di Girolamo schittert als Ema. Zij en Gastón (Gael García Bernal), die choreograaf is, hebben hun 7-jarige adoptiezoon Polo (Cristián Suárez) afgestaan omdat hij iets zwaar mispeuterd zou hebben. Ema worstelt met het moederschap, wil terugvechten en haar zoon opnieuw terugwinnen. Ema leest dan ook in zekere zin als een coming of age verhaal waarin de chaos in het hoofd van het hoofdpersonage uiteindelijk – knap te zien ook in de cinematografie en vertelstijl van de film – structuur krijgt. Loop je zeker in het begin nog wat verloren in de gevoelswereld van Ema, wat ook ondersteund wordt door de hak op de tak montage met losse fragmenten die op het eerste zicht onsamenhangend ogen, dan zie je op den duur het verhaal een duidelijkere lijn krijgen. Finaal gaat Ema over de zoektocht naar zichzelf en seksualiteit wat zich ook uit in reggaeton, het zich afzetten tegen de anderen en de maatschappij als je wil en de zoektocht naar vrijheid.

De perfecte film die er op het juiste moment komt, dat is I still believe van Erwin Brothers. Net na de lockdown en na een periode waarbij vele families veel vroeger dan ze hadden kunnen denken afscheid moesten nemen van een geliefde die bezweek aan de gevolgen van corona, is het de ideale gelegenheid om een film die zingeving en geloof als hoofdthema heeft in de zalen te tonen. Een prent die gebaseerd is op waargebeurde feiten in dit geval. Op zijn tweeëntwintigste trouwde de Amerikaanse Christelijke singer-songwriter Jeremy Camp (K.J. Apa) met Melissa (Britt Robertson). Zij werd zijn muze en vrouw. Het noodlot slaat bij haar toe: eierstokkanker waardoor ze nooit kinderen op de wereld zou kunnen zetten. Beider geloof wordt op de proef gesteld. De waarom-vraag beantwoorden op het eerste zicht onmogelijk.

Compleet van de pot gerukt, dat is The Hunt van regisseur Craig Zobel. Een satirische prent die zowel leest als een actie- en horrorfilm (splattergenre), (psychologische) thriller als een komedie. Te veel van het goede dus als u het ons vraagt. Door die mix aan stijlen verslapt de spanningsboog van het verhaal ook. Dat de prent soms ook vervalt in overbodige details (waarom gruyère de beste kaas is voor een croque monsieur? Omdat die zo lekker makkelijk smelt … ) haalt de vaart er al helemaal uit en versterkt alleen maar het bevreemdend gevoel wanneer je ernaar kijkt.

Ingvar Sigurdsson ontving terecht tijdens de Semaine de la Critique in Cannes de prijs voor beste acteur voor zijn vertolking in de Ijslandse film A white, white day. In de film die Hlynur Palmason schreef en regisseerde zien we Ingimundur samen met de erg innemende Ida Mekkin Hlynsdottir die zijn kleindochter Salka speelt, op zoek gaan naar een nieuw evenwicht nu zijn vrouw gestorven is na een auto-ongeval waar de film mee opent. Ingimundur, die een ex-politieagent is, concentreert zich de ganse tijd op de renovatiewerken van zijn afgelegen woonst. Werken die hij zelf uitvoert. Vaak moet ie ook op Salka passen en het moet gezegd: het lijkt wel alsof Ida Mekkin Hlynsdottir en Ingvar Sigurdsson in het echt kleinkind en opa zijn: zo oprecht en authentiek is hun spel met elkaar. Knap is de boog die zijn personage dan ook mag maken van een lieve grootvader naar een gevaarlijke bijna dierlijke man wiens stoppen lijken doorgeslagen wanneer ie ontdekt dat zijn vrouw (Sara Dogg Asgeirsdottir) er een affaire op nahield met Olgeir (Hilmir Snær Gudnason).