Gitarist Mcmillen Kakacek, drummer Julien Ehrlich, Malcolm Brown aan toetsen, Josiah Marshall op bas en William Miller aan trompet vormen samen de indie rockband ‘Whitney’. Uit Chicago komen de heren . Hun debuut ‘Light upon the lake’ is nog maar enkele maanden uit en dat is alvast goed voor twee keer een uitverkochte AB Club. Ehrlich vroeg tijdens de avondshow wie er die middag (om 15u) ook was komen kijken. Dat bleek 1 iemand te zijn, een potentiële leugenaar ook overigens. Whitney bleek in de AB erg goed qua sound, live zang en musiceerde voorbeeldig. Alleen zit de band nog in zo’n pril stadion, nog in zijn speelvogelsfase zeg maar, dat ze vooral dat er uit moeten halen en wat professioneler leren zijn. Al was het wel een hilarisch zicht toen de barmannen effectief met een shot voor alle muzikanten kwamen opdraven toen Ehrlich een weddenschap met het publiek was aangegaan dat wanneer ze dat zouden krijgen, de bandleden elkaar allemaal op de mond zouden kussen. Whitney hield woord overigens toen het zover was. De mannen gingen in een cirkel staan en begonnen elkaar te kussen om daarna de zaak door te spoelen met een shot. De speelvogelfase van een band dus.

‘Everything Is My Family’ heet het derde album van Crystal Fighters. De Brits-Spaanse electronica/folkband die met Baskische instrumenten, synthesizers en hun stemmen hun karakteristieke snelle dance sound creëren, kwam het schijfje voorstellen in de AB. Recentste single ‘Lay Low‘ is een eerbetoon aan hun drummer Andrea Marongiu die in september 2014 plots overleed. In de AB vroeg zanger Sebastian Pringle tot drie keer om het publiek te laten joelen voor hun overleden bandlid. Met succes. Het leek wel of een of andere studentenclub de AB had afgehuurd om het optreden in de AB dat uitverkocht was, te organiseren. De AB ging volledig uit zijn dak vanaf de allereerste noot en maakte er een te gek feest van, onder andere tijdens eerste toegift ‘You and I’ waarbij de basdrum de handen van het publiek op elkaar kreeg, de lyrics met die ‘oho’ in stevig meegekeeld werden, er snel meegeklapt werd, meegezwaaid en zo waar gecrowdsurft werd. Crystal Fighters is dan ook zo’n band waarvan je je afvraagt hoe het komt dat ze in ons land nog geen arena’s vullen of stadia.

This autumn Placebo has delivered a gift to their fans by releasing the retrospective album ’A Place for Us to Dream’ underElevator Lady Ltd. marking 20 years from the release of their self-titled debut album and now being on a complementary tour ’20 Years of Placebo’.

Veel van hetzelfde, veel midtempo soul en weinig kans dat Lidell (* op drie) ooit de Nobelprijs van de Literatuur in de wacht sleept. Dat is onze conclusie na zijn concert in de AB. Zijn vijfde al ondertussen. Niet uitverkocht was het. En zowel op muzikaal vlak als op vlak van opkomst, konden we ons niet van de indruk ontdoen dat de artiest over zijn momentum is. Dit optreden miste funk, en proefde als gekookte patatten zonder zout. Flets dus.

Het was een gezellige zondagnamiddag in het hartje van Borgerhout; de ideale plek voor Johan Verminnen om zijn publiek kennis te laten maken met zijn nieuwste liedjes uit “Tussen een glimlach en een traan” en zijn vertrouwde klassiekers als “Pauline”, “Mooie dagen” en “Laat me nu toch niet alleen”. Het was niet het meest uitbundige concert dat we al in de Roma zagen, het was wat aan de korte kant, maar het wist zeker in de toegiften toch voor een leuke sfeer te zorgen. Alleen begon het bij de oudere nummers toch nogal op te vallen dat de hogere noten zo stilaan een probleem beginnen worden voor Johan Verminnen.