Kalf van Zaam met en van Dimitri Leue, Anastassya Savitsky en Wouter Konings/Uruz is een behoorlijk rauwe kindervoorstelling geworden. Een aanklacht tegen de vleesindustrie, de beenhouwers en de boeren die koeien fokken om melk te produceren of stieren voor het vlees. Het enige wat nog aan de voorstelling ontbrak was een label ‘goedgekeurd door Gaia’ of zo. De kinderen in de zaal – voor 6-plussers was de thematiek toch iets hard en te veel in your face, laat staan dat ze de vegetarische boodschap begrepen hadden – hielden niet altijd de aandacht bij Kalf. En wanneer ze dat wél deden, was dat eigenlijk tegen de bedoeling van de muziektheatervoorstelling in. Zo zagen we dat de kinderen erg genoten van de volgens Leue ‘saaie’ spelscène tussen Savitsky en hem. Beiden beelden elk een rund uit met petje en afgezaagde hoorns op om zo het het erg repetitieve leventje dat ze moesten leiden in een stal te tonen achter een dranghekje. Maar net die scène, vol taalhumor, konden de jongsten wel smaken.

Het verhaal van de bekendste wees uit de Engelse literatuur was terug te zien op de Antwerpse planken. Dit keer niet in een groots opgezette musicalversie, maar in een veel kleinschaliger toneelstuk van Loge 10 Theaterproducties in de Rode Zaal van het Fakkelteater. Mil Sinaeve mocht in de huid van Oliver Twist kruipen. Maar het was toch vooral Aron Wade die als Fagin, de leider van de boevenbende, de show mocht stelen. Aron portretteerde hem als een aardige, angstige, oude vrek met gevoel voor humor en een hele dosis vaderliefde voor de bende schoffies die voor hem gingen stelen. Auteur en regisseur Bruno Van Heystraeten had Fagin voorzien van enkele leuke opmerkingen en oneliners, maar algemeen genomen lag het niveau van de dialogen niet erg hoog. Er was duidelijk bewust gekozen om er een ontspannen avondje uit van te maken voor het hele gezin en in dat opzet was men geslaagd. Oliver Twist was een pretentieloze familievoorstelling, maar ook niet meer dan dat.

Wat een indrukwekkende Carry Goossens zien we aan het werk in ‘Vergeet mij niet’, een stuk over dementie van Manu Jacobs in een regie van Rikkert Van Dijck. Goossens, die vooral populair werd door laten we eerlijk zijn, weinig uitdagende rollen als Oscar in F.C. De Kampioenen of Jef in Lilli en Marleen, laat staan dat ze enige artistieke relevantie zouden hebben, blijkt een verdomd goed acteur te zijn. Dat zagen we al in de recentste tv producties waar hij voor tekende: als decaan in Professor T. en Robert in Cordon. Maar met ‘Vergeet mij niet’ zet ie als 64-jarige misschien wel een van zijn strafste acteerprestaties neer uit zijn ganse carrière.

Lazarus brengt dezer dagen hun trilogie ‘Oblomow’, ‘Idioot’ en ‘Karamazow’ opnieuw op de planken. In mei doet het gezelschap drie dagen na elkaar Brussel (KVS), Gent (NTGent) en Antwerpen (Monty) aan. ‘Oblomow’ is een tekst van I.A. Gontsjarow en handelt over een man van adel (gespeeld door Koen de Graeve) die geconfronteerd wordt met twee lastige kwesties. In een brief wordt hem gemeld dat de oogst mislukt is door het ongunstige weer. De man wordt daarnaast ook verzocht zijn appartement te verlaten en een nieuwe plek te vinden in de stad om zich te vestigen. Oblomow blijkt angstig, durft geen keuzes maken en gaat voor het status quo door hele dagen te niksen en in zijn bed te blijven liggen. Op personeel (Zachar) en een paar enkelingen (zoals Andrej Stolz) na die hem komen bezoeken, beleeft ie niets. Oblomow hunkert naar het gekende, lijkt zorgeloos maar is dat niet, is manipulatief en creëert problemen door de interpretatie van ‘de andere’. De vrouw van zijn leven Olga (neergezet door een verrukkelijke Charlotte Vandermeersch) kan hem even uit zijn routineuze leven halen. Maar al snel vervalt ie terug in oude gewoontes. Oblomow gaat dus over je traag laten meeslepen naar de afgrond, lusteloosheid, en passiviteit die je gijzelt. Maar even goed is het een cynisch werk over de buitenwereld die erg oppervlakkig is (en te mijden valt), en niet in het minst over de liefde (of hoe uitgehold een zin als ‘I love you’ dezer dagen wel is).

Een verstikkend ‘De meiden’ zet Toneelgroep Amsterdam neer in en regie van de Britse Katie Mitchell. Het stuk van Jean Genet mag dan al 70 zijn, het dateert uit 1947, het is anno 2017 nog steeds een voorstelling die je als toeschouwer een ongemakkelijk, benauwd gevoel doet krijgen. Net zoals de situatie tussen twee zussen Solange (Chris Nietvelt) en Claire (Marieke Heebink) is. Zij zijn de meiden van Mevrouw (Thomas Cammaert in een drag queen rol) die de twee Poolse dienstmeiden dagelijks kleineert en slaagt. Omdat hun wereld zich enkel afspeelt binnen de muren van het appartement van Mevrouw, zijn de twee vrouwen ook geïsoleerd van de buitenwereld (op de telefoon na) waardoor hun leefwereld erg verengd is en zij veroordeeld zijn tot hun onderdanige rol. Maar wanneer Mevrouw weg is, spelen zij een spel waarbij de ene zich opmaakt als Mevrouw en de ander de meid is. Het scenario dat hun verlangen uitwerkte om hun werkgever te vermoorden, proberen ze uit. Maar wanneer god er bij gehaald wordt of de privé situatie van de meiden zich mengt met hun spel, draait het uit op een einde dat zowel bitter als zoet tegelijkertijd proeft.