Is The Invisible Man een state of mind-film, thriller, horrorfilm of sci-fi film? Het is de vraag die we ons de ganse tijd stellen wanneer we naar de prent die geschreven en geregisseerd is door Leigh Whannell (een van de oorspronkelijke bedenkers van de Saw-franchise) kijken in IMAX Antwerpen. Echt veel meerwaarde, op een paar straffe geluidseffecten na (golven van de zee die woest tegen de rotsen botsen, diepe bassen om extra spanning toe te voegen …) bezorgt de IMAX-ervaring ons echter niet. Dat komt ook omdat de film enkel in 2D uitgebracht is. Finaal doet de film die gebaseerd is op de roman van H.G. Wells en een herwerking is van een bestaande film uit 1933 ons bitter weinig. Dat komt omdat de opbouw van de personages – net zoals bij horrorfilms – wat vluchtig gebeurt en we nauwelijks wat van hun psyche meekrijgen. Lees: we geraken niet in hun gevoelswereld in waardoor we met enige afstandelijkheid de ganse prent uitzitten.

Wat was dit! Met die gedachten verlieten we Cinema Cartoon’s nadat we daar de dramatische komedie The Barefoot Emperor zagen. Het is ons niet geheel duidelijk waarom regisseurs Peter Brosens en Jessica Woodworth kozen voor het medium film voor de sequel op ‘King of the Belgians’. Er gebeurt net zoals in het gemiddelde kuuroord meer dan de helft van de tijd namelijk geen hol, laat staan dat het verhaal cinematografisch een meerwaarde biedt. Kortom: het zou even goed, of nog beter tot zijn recht komen als podiumvoorstelling. Daarnaast kent de bizarre film een verteltempo dat erg traag is, net als het leven in een sanatorium op het Kroatisch eiland Veli Brioni dat ooit een beroemde zomerresidentie van Tito was waar hij vorsten, presidenten en filmsterren ontving.

De nieuwste van Pixar: Onward brengt een moderne ridderfilm (waar helaas geen jonkvrouw in te bespeuren valt) in een fantasy-jasje. Een film die leest als een coming of age-verhaal waarbij op je eigen benen leren staan en aan zelfvertrouwen winnen centraal staan. Verder is de animatieprent behoorlijk nostalgisch over de tijd dat er nog magie en avontuur was in het dagelijkse leven. Zaken die we ingeruild hebben of verloren door technologische, wetenschappelijke vooruitgang. Het is zelfs zo ver gekomen dat een centaur (een mythisch wezen dat half paard half mens is), die vroeger makkelijk topsnelheden tot 110 kilometer per uur kon halen, zoals de politieagent Colt Bronco gewoon de wagen neemt in plaats van de poten. Of hoe we gewend zijn geworden aan luxe en toch ook wel wat afgestompt het ons toch o zo makkelijk maken, deels uit luiheid.

Dark Waters, de prent van Todd Haynes, die gebaseerd is op waargebeurde feiten, start al even traag op als Windows 2000. De film die de mosterd ging halen bij het artikel ‘The Lawyer Who Became DuPont‘s Worst Nightmare’ van Nathaniel Rich dat in The New York Times Magazine op 10 januari 2016 verscheen en een milieuschandaal aan het licht bracht waarbij het chemiebedrijf DuPont verantwoordelijk werd gesteld voor het schaden van de gezondheid van zijn eigen werknemers, het milieu en de consumenten, sleept net zoals de rechtsgang en de medische analyse (een medisch panel deed er maar liefst 7 jaar over om 69.000 bloedstalen te analyseren van inwoners van West-Virginia in dat dossier). Maar de thematiek is uiteraard wel ontzettend boeiend en brandend actueel.

Een overdosis. Dat bezorgt Guy Ritchie’s nieuwste gangsterfilm The Gentlemen ons. Ritchie speelt niet alleen met verschillende filmstijlen (zo zien we even een videoclipachtige montage, een rapfilmpje dat ingeblikt wordt door lokale boefjes of de suggestie hoe Big Dave, de redacteur van een tabloid seks heeft met een varken …), het is ook nog eens een film in de film waarbij we de verteller Fletcher (Hugh Grant) die een privé-detective speelt, een scenario voor een film zien pitchen bij Ray (Charlie Hunnam) over zijn baas Mickey Pearson (Matthew McConaughey) die op een dag beslist om uit het drugsmilieu te stappen zodat ie zich kan focussen op zijn relatie met Rosalind (Michelle Dockery). Al van jongsaf leverde Pearson drugs op school aan rijkelui. Van daaruit heeft ie zijn netwerk ondergrondse geheime wietplantages opgericht waar niet zelden aristocraten zoals Lord Pressfield (Samuel West), landeigenaars van kastelen bv. bij betrokken zijn. Het kost nu eenmaal erg veel geld om dergelijke kastelen en landerijen te onderhouden.