Een theatervoorstelling maken voor tieners waarin existentiële thema’s zijn verwerkt en duidelijk filosofische redeneringen worden opgebouwd, is zeker niet evident; toch zeker niet als je daarbij in de eerste plaats goed theater wil maken. Toch is dit waar De Nwe Tijd in samenwerking met HetPaleis in geslaagd waren. Heeft het leven wel zin of is er niets om voor te leven? Is alles maar een illusie om het grote niets niet onder ogen te moeten zien? Wanneer wordt niets iets en wat geeft het dan betekenis? Tim David, Harald Austbø, Elena Peeters, Judith de Joode en Laura Mentink kropen uiteindelijk in de huid van enkele jongeren uit het boek “Niets” van Janne Teller om het gruwelijke verhaal te vertellen van hoe de zoektocht naar betekenis uiteindelijk verwerd tot een spel van wraak, groepsdruk en sadisme. Waar “Niets” eerst nog wat flauw, kaal en rustig begon, groeide het gaandeweg uit tot een voorstelling die onder de huid kroop en zowel qua spel als qua verhaal behoorlijk beklijvend werd. We vroegen ons alleen af of het label 11+ niet een beetje te laag was ingeschat. Persoonlijk vonden we het stuk pas geschikt vanaf het secundair onderwijs.

Theater FroeFroe brengt met ‘Helena’ opnieuw – na ‘Labyrint’ – Griekse mythologie naar het theater. Was ‘Labyrint’ nog een dijk van een voorstelling waar alles volgens ons als gegoten zat, dan blijkt ‘Helena’ helaas niet hetzelfde niveau te halen. Vaak lijkt FroeFroe zijn mosterd te halen bij eerder werk, maar vooral: de voorstelling duurt veel te lang, het einde wordt afgehaspeld, er wordt te weinig geknipt in het verhaal dat toch wel eerder op de doelgroep 14+ mikt dan op 10+ volgens ons en de focus ligt soms verkeerd.  Helena gaat dus net niet kopje onder, al scheelde het niet veel.

‘Toen waren er nog nul’ is de theatervoorstelling naar ‘Tien kleine negertjes’, het best verkochte boek van Agatha Christie dat in 1939 werd uitgegeven. 7 jaar na zijn première programmeert Loge 10 Theaterproducties de voorstelling opnieuw in het Fakkeltheater. Kennelijk is er nog steeds een publiek voor deze whodunit die weliswaar een product uit zijn tijd is (toen er geen gsm’s en dergelijke waren). 10 Mensen worden uitgenodigd op een eiland door een verre kennis. De gastheer en gastvrouw Mr. And Mrs. N.I. Manth laten echter op zich wachten. Alle tien doen ze zich beter voor dan ze eigenlijk zijn. Dat blijkt wanneer plots een stem te horen is van een grammofoonplaat. Die gaat elke gast een voor een af en meldt wat die op zijn of haar kerfstok heeft. Want wat ze allemaal gemeen hebben, is een duister verleden. Iedereen blijkt minstens een dood op zijn geweten te hebben. Wanneer de ene na de andere gast vermoord wordt op het eiland, komen de aanwezigen tot de conclusie dat een van hen de moordenaar moet zijn, en dat N.I. Manth wellicht staat voor ‘niemand’.

Voor zijn jongste voorstelling ‘Democracy in America’ inspireerde Romeo Castellucci zich op het traktaat van Alexis De Tocqueville uit 1835. Openen doet de voorstelling met een hele brok tekst, theater gespeeld door twee actrices in het Italiaans met Nederlandstalige en Franstalige boventiteling. Twee puriteinse, Joodse, landbouwers zien we wiens aardappeloogst al 6 jaar mislukt in het begin van de 20^e eeuw. Verder zijn er op het einde van de voorstelling twee indianen (of native Americans als je wil) die vaststellen dat hun land afgenomen wordt. Ze leren Engelse woorden zoals ‘rock’ en ‘stone’. Finaal vervellen ze tot Amerikanen (de acteurs doen hun verkleedkledij uit). Castellucci kaart subtiel de hypocrisie (o.a. van het geloof aan) wanneer Elisabeth gestraft wordt (een grote stam wordt tegen haar geduwd als een soort stormram) omdat ze ijzer (een werktuig) en zaaigoed gestolen heeft. Punt is dat Amerika ontstaan is door immigratie en de oorspronkelijke bevolking verdreven dan wel deels uitgeroeid werd. ‘Ze stelen ons land’ stelt de Indiase op het einde treffend. Kan daarvoor ook even iemand terechtgesteld worden?

Compagnie Schmaltz slaagt er met ‘Het kouwe kind’ van Marius von Mayenburg (uit 2001) opnieuw in om de lat voor amateurtheater een stukje hoger te leggen. De zwarte komedie is sowieso al geen hapklare brok qua tekst. En timing is in het humorsegment sowieso cruciaal. ‘Het kouwe kind’, hier in een regie van Tom Slosse, houdt het publiek – ook letterlijk overigens – een spiegel voor en toont de kleine kantjes van ons bestaan. Teleurstellingen, mislukkingen, leegte, jaloezie,  verveling ook, … zit in het leven van de acht personages. Om te ontsnappen uit hun wereldje vol verlangens die maar niet bevredigd worden, vluchten ze in een fantasiewereld. Maar de impasse blijft. Plaats van het gebeuren: Polygam een café aan het Sint-Jansplein.  Een verwijzing naar polygamie is dat, of het idee dat je niet gelukkig kan zijn in een relatie met slechts een exclusieve (seks)partner. Compagnie Schmaltz kiest als locatie de volkse zaal Bart in Merksem, die perfect bij het stuk past.