Neen, een juweeltje is Richard Jewell van regisseur Clint Eastwood, niet geworden. Daarvoor is de biografische dramafilm iets te klassiek geregisseerd, gemonteerd en verfilmd (hoewel het kleurgebruik inclusief de kledij, props en decors wel zeer goed de tijdsgeest van de nineties uitademen). Maar het neemt niet weg dat deze prent erg degelijk is. Paul Walter Hauser (I, Tonya, BlacKkKlansman) zet op overtuigende manier een wat babbelzieke doodeerlijke brave man neer die het goed voorheeft met iedereen. Dat zien we al bij het begin van de film wanneer Jewell een kantoorhulpje is bij een klein advocatenkantoor. Hij leert er de advocaat Watson Bryant (Sam Rockwell) kennen, zorgt ervoor dat ie niet zonder kleefband of snoeprepen komt te zitten, en zal er tijdens de lunchpauze een schietspel mee spelen waarin ie erg goed blijkt. Jewell droomt ervan om op een dag de veiligheid van het land mee te kunnen bewaken. In 1996 wordt ie veiligheidsagent bij de Olympische Spelen in Atlanta. Op 27 juli ontdekt hij tijdens het optreden van Jack Mack and the Heart Attack (we horen onder andere ‘I‘ll Take You There’ en ‘I Walked Alone’ in de soundtrack passeren) in het Centennial Olympic Park een achtergelaten rugzak. Hij verwittigt de GBI (Georgia Bureau of Investigation). Een expert in explosieven onderzoekt de rugzak die onder een bankje aan de toren van licht en geluid staat en wordt lijkbleek. Jewell, andere veiligheids- en politieagenten laten het concert doorgaan. Ze proberen een perimeter van 30 meter rond de toren te creëren zonder afbakenlint. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Heel wat toeschouwers die al dan niet al wat in the mood zijn, willen niet luisteren. Aangenomen wordt dat dankzij Jewells reflex heel wat mensenlevens gespaard bleven. Ook enkele zatte jongeren waar hij het mee aan de stok kreeg, hebben ervoor gezorgd dat de schade al met al meeviel. Omdat ze de zak draaiden, ontplofte de tas met spijkerbommen in de hoogte en niet in de breedte waardoor er minder schade veroorzaakt werd. De schade die de FBI en de massamedia echter veroorzaakten door van Jewell in plaats van een held na verloop van tijd een nepheld te maken en te suggereren dat ie mogelijks de dader was, volgens de FBI kon ie passen binnen het profiel van de lone bomber, was immens.

Muidhond dat de publieksprijs van de Haven van Gent op Film Fest Gent won, is Patrice Toyes vierde film. ‘Rosie‘, ‘(N)iemand‘ en ‘Little Black Spiders‘ gingen deze prent voor. Toye koos ervoor om het boek van Inge Schilperoord te verfilmen. Die gaat over Jonathan, een twintiger die zich aangetrokken voelt tot jonge meisjes. Hij is net vrijgesproken in een zaak rond het meisje Vera en probeert de draad van het leven terug op te pikken bij zijn moeder. Het grootste probleem met deze erg trage film, waar je nauwelijks de (erotische) spanning voelt tussen lichaam en geest die twee tegenstrijdige signalen uitsturen, is dat die erg fatalistisch kijkt naar de mens. Volgens Muidhond is de mens niet maakbaar of kan die niet veranderen, net als zijn omgeving. En een tweede kans krijgen, lijkt dus al bij voorbaat een verloren zaak. Het staat haaks op hoe wij naar de dingen kijken.

Jojo Rabbit is eigenlijk gewoon een coming of age-verhaal waarbij de context van de Tweede Wereldoorlog als metafoor eigenlijk gebruikt wordt om het hoofdpersonage tot inzicht, ja zelfs bevrijding te laten komen. Dat de film de kaart trekt van de satire met een imaginaire Adolf Hitler zoals een tienjarige de Führer zich voorstelt, is vooral een middel om te tonen hoe fantasierijk, jongensachtig en sterk gericht naar jongens Jojo (gespeeld door een guitige Roman Griffin Davis) aanvankelijk is. De boog die we dat personage zien maken, op zijn tiende nog niet in staat om zelf zijn veters te knopen, tot een kereltje dat verantwoordelijkheid opneemt en ziet te overleven, is dan ook erg mooi.

De allereerste Screen X-zaal in België waar er bij momenten ook geprojecteerd wordt op de zijwanden is voor Kinepolis Antwerpen, wat ideaal is voor concertfilms bijvoorbeeld.  De allereerste film die in deze gloednieuwe zaal 17 geprojecteerd wordt: Birds of Prey, een leuk niemendalletje dat qua cinematografie en montage veel weg heeft van een videoclip. De Chinees-Amerikaanse regisseuse Cathy Yan koos voor een hippe beeldvoering en typische hak op de tak storytelling met flash backs zoals een tiener dat ook doet (‘Ow juist, dat was ik nog vergeten vertellen …’), en veel visuals en teksten waarbij die ook de geest van de comics uitademen.

Zo’n film waarbij je meteen op je knieën wil gaan en een huwelijksaanzoek doen voor de vier hoofdrolspeelsters: Saoirse Ronan (Jo), Emma Watson (Meg), Florence Pugh (Amy) en Eliza Scanlen (Beth), dat is Little Women van Greta Gerwig. Zij zet net als in haar vorige prent Lady Bird vrouwen centraal in haar film die een heerlijke warme huiselijkheid uitstraalt. Gerwig hanteert in het verhaal van Louisa May Alcott twee verschillende kleurpaletten. Warm en zonnig staat voor de nostalgische en niet zelden heerlijk dromerige flash backs waarbij de vier zussen terugblikken op hun kindertijd. Killer, afstandelijker en zakelijker gaat het er in het heden aan toe (de kleuren zijn een stuk kouder) wanneer ze een huwelijkspartner moeten kiezen. Zelden op zo’n geloofwaardige, tedere en authentieke manier vier zussen zien spelen die hunkerend uitkijken naar de terugkomst van hun vader (Bob Odenkirk) die opgeroepen is voor de Amerikaanse burgeroorlog. Samen met een huishoudhulp, leven ze met hun moeder Marmee (Laura Dern) onder hetzelfde dak. En hoewel ze er warmpjes in zitten, voelen ze de armoede in de buurt aan den lijve toenemen. Hun goedheid ten opzichte van mensen in nood, wordt niet alleen beloond. Wanneer Mrs. Hummel en haar behoeftige gezin roodvonk heeft, zal pianiste Beth ook ziek worden als ze er hulp is gaan bieden.  Gerwig zet de kijker op het verkeerde been door eerst de droom te tonen en daarna de bittere realiteit, waarbij het verschil in kleurgebruik in de cinematografie duidelijk opvalt. Dat Little Women 6 Oscarnominaties ontving (beste film, beste bewerkt scenario voor Gerwig, beste actrice voor Saoirse Ronan, beste vrouwelijke bijrol voor Florence Pugh, beste muziek voor Alexandre Desplat en beste kostuums voor Jacqueline Durran) is niet meer dan terecht, ook al kon ze enkel die laatste verzilveren.