Bobbejaan Schoepen was één van Vlaanderens eerste vedetten en schreef in zijn carrière heel wat bekende liedjes bijeen waaronder het onsterfelijke “De lichtjes van de Schelde”. Daarom vonden Jan De Smet, Guido Belcanto en Barbara Dex dat het hoog tijd werd om zijn liedjes van onder het stof te halen en eer te bewijzen aan deze legendarische cowboy uit de Kempen. En hoewel “Je me suis souvent demandé”, “What a wonderful day” en “Le temps des cerises” best heel mooi en bij de tijd klonken, was “Ode aan Bobbejaan” toch vooral een voorstelling waarin mensen van de derde leeftijd hun jeugdherinneringen nog eens mochten bovenhalen.

Met Radiohead wist Lollapalooza Berlijn de ultieme afsluiter van zijn tweede editie te strikken. De Britse band die tijdens de first leg van zijn tour opmerkelijk België links liet liggen,  bracht zowel nieuw materiaal uit het recente ‘A Moon Shaped Pool’als hits  naar het Treptower Park in de hoofdstad van Duitsland. Enkel ‘Tinker Tailor Soldier Sailor Rich Man Poor Man Beggar Man Thief’, ‘Glass eyes’ en ‘True Love Waits’ van de nieuwe plaat haalden het optreden niet. Muzikaal viel er niets af te dingen op dit concert dat artistiek zeer breed ging maar vooral ook koos voor intense verstilde momenten die wonderwel werkten op dit unieke en eenmalige festivalterrein. ‘No surprises’ speelden de Britten erg klein, zacht op onder andere klokkenspel en flirtte met de tijd die de groep wel leek stil te zetten.  

Het was niet de eerste keer dan Nathalie Meskens zich als zangeres op het podium van De Roma begaf, maar dit keer had ze de lat toch wel erg hoog gelegd: ze zou een avondvullend programma brengen met hits uit een van de meest legendarische platenlabels ooit. We stelden ons voor aanvang van de voorstelling dan ook de vraag of ze de muziek van grootheden als Diana Ross, Stevie Wonder, Michael Jackson en Marvin Gaye wel eer aan zou doen. Het antwoord op deze vraag kwam al vrij vroeg in de voorstelling: absoluut. Wat een geweldige show. “Meskens in Motown” wist de sfeer en de klank van Motown weer tot leven te brengen door een combinatie van heerlijke hits, een meer dan behoorlijke zangprestatie van Nathalie, een geweldige achtkoppige live-band en twee formidabele backing vocals.

De foyer van De Roma in Borgerhout was alles behalve afgeladen vol voor de doortocht van deze rasechte Amerikaanse band. Maar wie er wel was, beleefde een geweldige avond in het gezelschap van de Ben Miller Band. Het optreden verliep in een uiterst ontspannen sfeer en je kon voelen dat iedereen er gewoonweg zin in had.  Ben Miller, Scott Leeper, Smilin’ Bob Lewis en Rachel Ammons namen hun publiek mee op een muzikale reis die ons bracht van stevige rock over de klanken van New Orléans tot op een boerenbruiloft ergens op een ranch in Texas waarbij ze eigen nummers afwisselden met bijzondere covers van onder andere: “House of the rising sun”, “Rocks and gravel”, “Black Betty” en traditionals als “Sowing on the mountain”. En de opkomst was dan misschien eerder beperkt, het feestje was er niet minder om.

Zielloos. Kleurloos. Ronduit saai. Het zijn maar enkele adjectieven die de passage van K3 op Maanrock 2016 beschrijven. Hanne, Klaasje en Marthe kwamen met een set van een half uur opdraven waarbij ze tien nummers brachten. Die werden in zo’n snel tempo afgehaspeld, met zeer vaak hetzelfde trucje ‘laat jullie horen!’, ‘zwaai maar mee!’ en het laatste refrein van 3 nummers (‘Alle kleuren’, ‘Heyah Mama’ en ’10 000 Luchtballonnen’) dat ze overlieten aan de toeschouwers, dat het mini-optreden in sneltempo in maxi verveling resulteerde. Wanneer je na elf minuten en vervolgens na zeventien minuten stevige inkakmomenten op een festival als Maanrock vaststelt bij het publiek, zit je als producent met een probleem en lang niet een.