Met ‘Fidelio’ brengen Walpurgis en hetPaleis een muziektheaterstuk dat gebaseerd is op de gelijknamige opera van Ludwig van Beethoven. De enige opera die Beethoven ooit schreef trouwens. Judith Vindevogel herleidde het werk tot de essentie. Zo duurt deze voorstelling, voor kinderen vanaf 6 jaar, ongeveer 50 minuten. Even lang of kort als een lesuur dus. Hoewel de programmabrochure humor beloofde, zagen we die niet meteen in het script. En ook op andere vlakken ontbrak er wel wat waardoor de jongste theaterbezoekertjes niet allemaal mee waren. Op muzikaal gebied viel er dan weer nauwelijks wat af te dingen op de live zang van Kurt Gysen (Pizarro en Rocco), Astrid Stockman (Marcelline) en Annelies Van Hijfte (Leonore en Fidelio) en de arrangementen en soundscapes van Jago Moons die de zangers live begeleidde aan de toetsen en knoppen.

Een kleine twee en een half uur zaten we gefascineerd te kijken en te luisteren naar een oud verhaal over de strijd om de Britse kroon. We voelden ons achterwerk bijna vergroeien met het rode velours van de Bourlaschouwburg, maar het was de moeite waard. Olympique Dramatique bracht in samenwerking met het Toneelhuis een vernieuwende en Antwerpse bewerking van een van Shakespeares bekende koningsdrama’s. Peter Van den Begin mocht in de huid kruipen van de kreupele en machtsgeile koning Risjaar Drei en wist het publiek te betoveren. Auteurs en regisseurs Tom Dewispelaere en Stijn Van Opstal hadden Peters personage voorzien van snedige, plastische en volkse monologen in het plat Antwerps. Er zat zowel verheven poëzie als grof gevloek in de teksten. Het contrast in de sfeer symboliseerde perfect de twee gezichten van Risjaar Drei. Peter Van den Begin wist hem zodanig knap gestalte te geven dat we als publiek uiteindelijk toch niet anders konden dan een beetje te gaan houden van deze ongelooflijke tweezak en klootzak.

Duister, mysterieus, tragisch, humoristisch en een tikkeltje vuil... Die adjectieven schieten ons te binnen om dit beklijvend theaterstuk “Hele dagen in de bomen“ te omschrijven. Piet Arfeuille, artistiek leider van Theater Malpertuis, bewerkte hiervoor de roman ‘Des journées entières dans les arbres‘ (1954) van de Franse schrijfster Marguerite Duras. De tekst brengt “la condition humaine” in kaart of in de woorden van Arfeuille: “hoe mensen steeds uitwegen blijven zoeken voor hun problemen en elkaar ondanks alles toch veel liefde te geven hebben.” Het verhaal gaat over een stinkend rijke moeder die haar zoon bezoekt in Parijs na hem vijf jaar niet gezien te hebben. Daar ontmoet ze ook zijn vriendin en met z’n drieën beleven ze een nacht waarin alle illusies eraan moeten geloven. De gedachtenkronkels van elk personage worden uitvergroot neergezet op het podium en op het netvlies van de toeschouwers geprint dankzij een uitstekend decor en dialogen op het scherp van de snee.

Een Ivo Van Hove grand cru. Dat serveert deSingel met ‘Vu du pont’ in de week van Valentijn aan zijn theaterliefhebbers. De Franse tekst naar ‘View from a bridge’ van Arthur Miller, die vertaald werd door Daniel Loayza, blijkt nog steeds erg actueel. Enerzijds is er het thema van de liefde van een oom (Eddie) om zijn nichtje Catherine, die hij maar niet wil loslaten ook al is ze meerderjarig en is ze verliefd op Rodolpho. Anderzijds is er het immigratiethema waarbij een illegaal aan papieren kan geraken wanneer die met een Amerikaanse huwt. Net dat laatste probeert Eddie aan te wenden om achterdocht te zaaien bij Catherine en haar niet te moeten verliezen. Tevergeefs.

Met ‘Mona’ zet de prille tiener Ilja van Zanten een erg straffe prestatie neer in hetPaleis. Griet Op de Beeck schreef deze theatermonoloog naar het personage uit ‘Kom hier dat ik u kus’. Mona toont vooral waar het in onze huidige maatschappij aan ontbreekt. Er is niet of nauwelijks nog plaats voor kritiek, voor sombere gevoelens en (bij)gedachten. Alles moet top en tof zijn, happy feelings dienen te regeren (toch naar de buitenwereld toe) en iedereen wil vooral zijn beste en/of mooiste kant tonen (o.a. op social media) wat niet zelden tot enorm narcistisch gedrag leidt. Uiteraard is het echte leven een heel stuk genuanceerder. Heerlijk fris dus om een prille tiener ‘Je kindertijd is de mooiste. Wat een domme uitspraak!’ te horen zeggen tijdens deze monoloog.