‘We hebben een klein brandje gehad in het atelier’ luidt het bij Studio Orka voor ze het publiek binnenlaten bij ‘De Spreeuw’. Buiten aan de toegangsdeur stond al een brandweerwagen, wat verbrand en gesmolten materiaal, inclusief een paar oude theaterstoelen. Een branddoek hangt wat desolaat over de trappen, links en rechts liggen er brandslangen op de vloer en alle ingangen naar de zaal zijn afgesloten met afbakenlint. Een brandweervrouw loopt haastig op en af, medewerkers van hetPaleis dragen een veiligheidshelm en een fluo geel hesje. En er hangt een penetrante brandgeur in de foyer en boven. Via een alternatieve route die de brandweer kon vrijmaken, wordt het publiek in de zaal geloodst waar de lichten aan en uit flikkeren. Een mens zou denken dat het advies voor we de trappen op gestuurd worden, volgen om naar huis te gaan of een kijkje bij de buren te nemen – helaas stond er alweer niets geprogrammeerd in de Stadsschouwburg dat van enige betekenis zou kunnen zijn – een betere optie was geweest. Niet dus.

Christophe Neyts mocht in zijn interview de spits afbijten met het omschrijven van zijn Borgerhout. Vermits hijzelf blind is, ging het vooral over het ervaren in klank van een straat als de Turnhoutsebaan. Hij wist ook nagels met koppen te slaan toen hij de erg herkenbare reactie omschreef die anderen wel eens hebben als je vertelt dat je in Borgerhout woont. Hun “Ik hoop dat je daar gelukkig bent.” klinkt inderdaad vaak als een “Gelukkig moet ik daar niet wonen.” En juist om iets aan dit negatieve imago te doen, had Pieter Embrechts deze voorstelling op poten gezet. Hijzelf woont nu al ongeveer 15 jaar terug in de wijk waar ook zijn ouders en grootouders opgegroeid waren en hij heeft zo stilaan een soort van liefdesverhouding opgebouwd met de drukke baan die Borgerhout doormidden snijdt: de Turnhoutsebaan. Zijn eerste nummer bezong die liefde nog niet echt, niet zoals zijn nummer “Hier in Borgerhout”, maar had het in een blues-setting vooral over het samenkomen van culturen en mensen: “Ze zijn van overal gekomen, maar zijn nu samen hier.” De band stond op tape, maar Pieter speelde live gitaar en zong ook live. En terwijl hij zong over de diversiteit van deze wijk, verscheen er achter zijn rug een mooie montage met beelden van feestende Borgerhoutenaren van allerlei slag tijdens de Reuzenfeesten en Borgerrio.

‘Show’ van Bronks toont verliefd worden, vervolgens het ontstaan van een koppel en ontluikende seksualiteit aan de hand van een goochelshow. Gytha Parmentier komt als danseres auditie doen bij de goochelshow van Dries Notelteirs (Mr. Magic) die – letterlijk – in de knoop zit met zichzelf na een mislukte truc. Een mooi beeld tussen letterlijk en figuurlijk in de knoop zitten, is dat. Beiden proberen indruk op elkaar te maken, en sloven zich danig uit. Zij zet zich in het zweet door flik flaks te doen, intensief te staan dansen en shaken (inclusief het bovenlichaam) en te twerken. Hij is net als zij onzeker, en gaat voor de pose. Hij weet niet goed wat te antwoorden wanneer zij hem vraagt wat hij ervan vond.

Wie Bart Van Loo al aan het werk had gehoord, wist al dat het een begenadigd verteller was die zonder enige moeite zijn publiek kon boeien met verhalen over en fragmenten van het Franse chanson. Maar een voorstelling rond de historische figuur van de Franse keizer Napoleon, dat is toch ander koek. Als we terugdachten aan onze lessen geschiedenis over Napoleon Bonaparte, moeten we toegeven dat we daar vaak moesten vechten tegen de slaap. Kan je zoiets boeiend brengen? In “Napoleon, de schaduw van de revolutie” bewees Bart eens te meer dat het kon. In zijn heerlijke, gepassioneerde vertelstijl, met een ongelofelijk beeldig en rijk taalgebruik en een schat aan anekdotes en faits divers nam hij zijn publiek geboeid mee op een zoektocht naar de man onder of achter de stapel boeken die over hem geschreven zijn. De zoektocht naar het antwoord op de vraag “Wie was Napoleon nu echt?” bracht ons langs het Hôtel des Invalides, het kontje en het hondje van Joséphine de Beauharnais, de wereldreis van de piemel van de keizer, Napoleons blaasontsteking en aambeien en … een roedel konijnen. Barts verhaal nam ons mee op  veldtocht naar Rusland terwijl Geert Hellings ons op die reis muzikaal begeleidde. En hoewel we ons bewust waren van het feit dat we gewoon in De Roma in Borgerhout zaten, leek het toch alsof we er fysiek bij waren in de sneeuw en de barre strijd. De kunstwerken van Koen Broucke zorgden voor de juiste visuele toonzetting.

Voor de tweede en tevens laatste keer vindt een verhaal rond hoofdinspecteur Van In plaats op de planken. Pieter Aspe, Peter Römer en Frank Van Laecke (die laatste deed tevens de regie) schreven samen ‘Aspe 2: Het dodelijk jubileum’. Deze keer draait alles rond de 35^ste jubileum van de hoofdinspecteur die plaatsvindt in de zaal terwijl hij nergens van af weet. Hoofd van de politieschool Vera Lootens (Katelijne Verbeke) organiseert het ganse gebeuren. Inspecteur De Swaef (Jelle Cleymans) spreekt alle genodigden als eerste toe, drinkt van een glaasje water en stuikt dan in elkaar. Wie probeerde De Swaef te vergiftigen met GBL en waarom? De zoektocht kan beginnen voor Van In op zijn eigen jubileum. Om te feesten is er geen tijd meer.