Je kon een speld horen vallen toen de aftiteling van All of us begon in Cinema Cartoon’s. De tragikomedie van Willem Wallyn die ook instond voor het verhaal, weet dan ook de gevoelige snaar te raken naar het einde toe. Toegegeven, ook wij hielden het niet droog.

Gemengde gevoelens noteren we bij enkele toeschouwers nadat ze 1917 zagen in cinema Cartoon’s. Terecht, want de met twee Golden Globes bekroonde film voor beste regie en beste drama, mag dan wel verbluffend zijn qua soundtrack (in het begin via een lange toon die de spanning lekker opbouwt terwijl het muisstil wordt wanneer de dood heeft toegeslagen) en op visueel vlak, de personages daarentegen zijn psychologisch onvoldoende uitgewerkt en de plot is al even dun als Cats. Sterk is het camerawerk van Roger Deakins die een digitale wendbare camera gebruikte waardoor je meer dan een passieve kijker wordt maar de film beleeft vanuit het standpunt van de twee hoofdrolspelers alsof je midden in de actie zit. Je krijgt er ook het gevoel door dat de film slechts in een drietal takes werd opgenomen.

Een onderhoudende actiethriller levert Brian Kirk af met 21 Bridges. Op een avond breken de voormalige oorlogsveteranen en kleine criminelen Michael Trujillo (Stephan James) en Ray Jackson (Taylor Kitsch) in een wijnhandel binnen. Hun doel: 30 kilo cocaïne stelen. Groot is hun verbazing dat ze geen 30 maar 300 kilo oversneden spul aantreffen. Zo komen ze plots terecht in de wereld van de zware criminaliteit die ze niet kennen. Wanneer ze nog bij de handelaar zijn, staan er plots al enkele politiewagens voor de deur. Enkele politieagenten kiezen om langs de achterzijde binnen te vallen, de anderen kiezen voor de voordeur. En de wijnhandelaar die pakt een mes en ziet zijn kans om zich te verdedigen ...

Een erg trage maar best wel mooie film is Ghost Tropic van Bas Devos. Wat de prent zo speciaal maakt is dat er bijna consequent gekozen wordt om de camera stil te houden tijdens het registreren. Op een paar scènes na waarin die naar achter beweegt en we zo actrice Saadia Bentaïeb van close up naar groot plan zien gaan, beweegt de camera niet. Het is meestal dus een personage, een wagen, of iets anders dat in beeld en uit beeld verschijnt. Dat het tempo laag is, zien we al bij de start van de film wanneer Bentaïebs personage het over haar woonkamer heeft die voor haar een geschiedenis in zich draagt in elke laag terwijl een bezoeker dat wellicht anders ziet. We zien de camera haar tv, salon en salontafel lang in beeld nemen terwijl het steeds donkerder wordt. Op het einde van de film zien we de zon opkomen, het ochtend en middag worden via dat beeld. Ghost Tropic volgt het nachtelijk onderweg zijn van een poetsvrouw die van haar werk komt maar in slaap valt in het metrostel. Vermits het de laatste tram was, moet ze op eigen houtje van eindhalte Hermann-Debroux naar haar thuis op de grens tussen Molenbeek en Anderlecht stappen tijdens een koude nacht.

Terwijl zowat de ganse internationale journaille moord en brand schreeuwt over Cats en meldt dat er mensen de zaal uitvluchten, hebben we dat deze week niet meegemaakt in zaal 24 van Kinepolis Antwerpen maar wel in zaal 11 waar Yummy speelt. Ook al heeft de prent het 16+-label, blijkbaar is deze Vlaamse komische splatterfilm van Lars Damoiseaux die hij met Eveline Hagenbeek schreef – we hebben diep proberen te graven in ons geheugen, maar komen niet meteen op een recente film die de vergelijking met dit pareltje doorstaat – ook voor sommige volwassenen totaal ongeschikt. We zagen tussen de vijf en tien toeschouwers de zaal immers verlaten. Het toont aan dat het KNT-label inderdaad hopeloos verouderd is en er beter met icoontjes gewerkt wordt. Er kan bijvoorbeeld zoals bij een pretparkattractie met een vermelding gewerkt worden: niet voor gevoelige zielen, magen en/of zwangere vrouwen. Als u dus een hongertje zou hebben en dorst voor u Yummy wil zien, één goede raad van ons: hou het licht. Geloof ons, de film met zijn heerlijke ongenuanceerde on-Vlaamse rechttoe rechtaan-stijl komt stevig binnen. En dan hebben we het nog niet gehad over het moordende – hé, een woordspeling! – ritme die die erop nahoudt.