Toneelgroep Amsterdam laat het heerlijk knetteren in ‘Husbands and Wives’, naar het filmscenario van Woody Allen uit 1992 in deSingel. Rik van den Bos stond in voor de vertaling van het werk terwijl de Australiër Simon Stone de regie voor zijn rekening nam. Dat zorgt voor een meer dan twee uur durend werk waar de acteurs een ongelooflijk sterke naturel weten neer te zetten alsof ze niet aan het spelen zijn, maar gewoon zijn wie ze zijn. Dat is geen ongeringe verdienste.  ‘Husbands and Wives’ vliegt er al meteen in van bij de start, kent een stevig tempo en ook de keuze om de personages tussendoor voor te stellen die commentaar geven op een scène die al gespeeld is werkt op het podium. Sterker nog: het zorgt voor hilarische momenten wanneer de ex-man de seks becommentarieert tussen zijn ex-vrouw en haar nieuwe vriendje. Net als ‘De rozenoorlog’ dat ook geen al te fraai beeld van een koppel en relaties toont en ook volle zalen weet te trekken in Vlaanderen, druipt het cynisme en sarcasme er af bij ‘Husbands and wives’.

Moquette production, dat ontstaan is uit Boîte à clous, een Brussels kunstenaarscollectief, brengt in de kleine zaal van hetPaleis een duister sprookje: ‘Eet je stekels op’. Een voorstelling die met dank aan het huis voor jeugdtheater in Antwerpen nu ook een Nederlandstalige versie kent. Virginie Gardin en Théodora Ramaekers staan in voor de animatie via 3 overhead projectors en verschillende transparanten die voor de achtergrond en de bewegende figuurtjes zorgen. Jean-Luc Millot tekent voor de muziek (speelgoedsynths en ukulele) alsook de bruitage, dat gaat van het nadoen van peper en zout dat gestrooid wordt in de soep, over het geluid van pruttelende soep, afscheidkusjes en veel meer. Behalve dat scheutje liefde dat mémé aan de soep toevoegt… Liefde kent blijkbaar geen geluid.

Tevreden zijn met wie je bent en wat je hebt. Daarover gaat ‘Wat ik graag zou zijn als ik niet was wat ik ben’ naar een tekst van César Bruto en Daniil Charms. Orlando Verde stond in voor de vertaling van de tekst die Willy Thomas en Benjamin Verdonck op het toneel brengen. Eenvoudig en directe taal krijgen we te horen, wat naïef ook waarbij dromen geuit worden. Dromen die Benjamin Verdonck dan weer doorprikt door live collages te maken aan de hand van beauty magazines, te spelen met verschillende contexten of gezichten te veranderen. Dat contrast snijdt niet zelden. Wanneer Thomas bijvoorbeeld zijn kinderwens wat idealistisch voorstelt, toont Verdonck niet veel later een foto van een papa in conflictgebied met een dood dochtertje vol bloed op zijn schoot. Idealen en dromen zijn bedrog. De realiteit sneeuwt ze – ook letterlijk – onder.

Met ‘Zwanemans’ serveren regisseur Guy Joosten en Koen De Graeve (tekst) hun muziektheaterversie van ‘Lohengrin’. Een voorstelling over een man – voormalig ridder van de Ronde Tafel – die zijn naam niet wil kenbaar maken omdat ie een geheim met zich meedraagt. Wanneer Elsa (neergezet door de verrukkelijke Charlotte Vandermeersch) verliefd wordt op Lohengrin (gespeeld door De Graeve), is het maar een klein kunstje voor Ortrud (hier ‘Oertrut’, gespeeld door Ariane van Vliet) om haar nieuwsgierigheid te prikkelen en achterdocht aan te wakkeren tijdens de song ‘Wat is zijn naam? Gaat zijn faam tot in Dar es Salaam?’ op een bedje van electronica door De Post. Elsa draagt met zich namelijk een geheim mee dat ze niet kan oplossen, waar haar broer Godfried is, die vermist is. Er is maar plaats voor één geheim bij haar.

‘It’s a very sad day today’. Dat mag u ironisch nemen als het van Peeping Tom afhangt. Met ‘Moeder’ heeft het gezelschap na ‘Vader’ en voor ‘Kinderen’ zijn tweede voorstelling uit het drieluik, dat volgens sommige bronnen garant staat voor de hoeksteen van de samenleving en samen het – weliswaar traditionele – gezin vormt, klaar. De regie is van de hand van Gabriela Carrizo die de handeling laat afspelen in een ruimte die zowel museum, materniteit, rouwkamer, als opnamestudio is.