Opvallend hoe divers het publiek is dat naar de recentste Charlie’s Angels gaat, waar we Elizabeth Banks (die tevens ook de rol van Rebekah Bosley neerzet) een nieuwe generatie Angels zien regisseren. We hadden het dus goed fout dat dit een film van en voor vrouwen is. Wel is het zo dat deze prent een en al feminisme uitstraalt. Ralph (David Schütter) die zal omkomen wordt als ‘nevenschade’ geklasseerd terwijl Helena – terecht - het gevoel heeft dat ze hem heeft vermoord. Het ontbreekt ‘m dus wel een beetje aan menselijkheid, aan voldoende gewetenswroeging in deze film. Verder is ook hét thema van het jaar aanwezig in de prent: duurzame groene energie. Maar net daar wringt het schoentje.

Toegegeven, toen we te horen kregen dat Cats, de succesmusical van Andrew Lloyd Webber, verfilmd zou worden, sprongen we een gat in de lucht. Niet zo zeer omwille van de titel, iedereen weet ondertussen dat Cats lang niet Webbers beste of langstlopende productie is, dat is Phantom of the Opera waar deze film ook naar verwijst wanneer we in een voormalig theater een kroonluchter op de vloer zien liggen. Cats is immers tamelijk zwak op narratief vlak en is niet meer of niet minder dan een aaneenrijging van personages die voorgesteld worden. Wat ons dan wel enorm aantrok? Die ongezien straffe cast. 

Erg positieve mond-aan-mondreclame van liefhebbers van podiumkunsten waar we wel eens een praatje mee slaan voor of na een voorstelling, lokten ons naar Cleo het regiedebuut van de Gentse Eva Cools. Toegegeven, de prent stond op onze to do-lijst van november maar het is er omwille van andere prioriteiten maar niet van gekomen tot nu. Groot was dan ook onze verbazing dat de film die nochtans gelauwerd werd in Rome, in niet zo gek veel Vlaamse zalen meer speelt hoewel die pas op 27 november uitkwam. Op Alice Nella Città won Cleo de Alice My Movies Award in de categorie ‘Best First Feature’. En of dat nog niet genoeg was, won hoofdrolspeelster Anna Franziska Jäger, de dochter van Anne Teresa De Keersmaeker – geheel terecht - de Do Rising Star Award. De 23-jarige Jäger die de rol van Cleo speelt, draagt de ganse film op schitterende wijze naast een uitstekend acterende Roy Aernouts als Leos.

Op onze honger laat Nachtwacht Het Duistere Hart ons zitten. En we zijn lang niet alleen. Ook Wilko (Giovanni Kemper) komt als weerwolf niet aan zijn trekken in deze prent. Keelin en de andere elfen blijken – het verklaart wellicht waarom ze zo bleek zijn – vegetariërs. Verder doen ze aan rituelen die doen denken aan hindoeïsme. Het recente Midsommar als je wil is nooit ver weg. Met dat verschil dat koningin Melisande zich hier niet van een rots gooit om haar hoofd helemaal te zien uiteenspatten wanneer ze tegen een steen ketst om haar leven te beëindigen, en neen, er zit ook – helaas voor de kinky papa’s en mama’s - geen ritueel met groepseks in waarbij bijvoorbeeld Vladimir of Wilko hun gangen zouden kunnen gaan met Aurel en co als middel tegen de inteelt binnen het elfenrijk. Verder laten elfen, ergens hebben we dat altijd al wat geweten, hun tieten blijkbaar gewoon hangen. Bye bye bh. Laat die uiers maar lekker bengelen, dames! Hulde aan de kostuumafdeling van Studio 100! Hulde!

Viva Bab Buelens! Viva Ann Tuts! Mijn gedacht. Die twee actrices maken van FC De Kampioenen 4 Viva Boma - die na zijn openingsweekend met 131.500 betalende bezoekers meteen al goed is voor de best bekeken Vlaamse film van 2019 - een waar feest. Tuts omdat ze als Doortje met stip de meest hilarische scènes mag spelen. Ze gelooft niet dat Boma dood is – hij zou aangevallen geweest zijn door een dolle kudde kangoeroes in Australië - en haar ‘Boma leeft!’-overtuiging krijgt op den duur zo’n proporties dat het op ‘Jezus leeft!’ begint te lijken. Bab is de nieuwe welgekomen frisse verschijning tussen een bende oude knollen – zelfs Niels Destadsbader begint stilaan wat kraaienpootjes te krijgen merken we op het grote scherm – en toont hier wat voor een cadeau ze is voor regisseur Jan Verheyen. Met haar kan ie ongegeneerd de romantische toer opgaan, ook al beweert haar personage Dominique (die als ‘Niki’ wil aangesproken worden) niet te houden van romcoms, en zeker geen Vlaamse: Verheyen integreert het genre meermaals in deze Kampioenenfilm. Het levert dan wel geen Lady en de Vagebondscène op tussen Bab en Niels met spaghettislierten, de aantrekkingskracht tussen Niki en Ronaldinho marcheert blijkbaar ook met frieten en frituursnacks.