10 Ensors voor 1985 en 7 voor Wil, dat zijn meteen ook belangrijkste winnaars van de veertiende editie van deze awardshow die series en films in de kijker zet in Oostende. Wat die twee met elkaar gemeen hebben? Ze gaan allebei over een donkere bladzijde in de Belgische geschiedenis. Bij 1985 mag er dan wel een link zijn met justitie, en je Fatma Taspinar als presentatrice naast Xavier Taveirne een logische keuze vinden, maar dat ze nauwelijks voeling heeft met de sector werd helaas meermaals pijnlijk duidelijk toen ze op het podium aan sommige winnaars gewoon moest vragen wie er precies wie was. Toen ze een interview mocht doen met de winnaars voor beste geluid: Arne Winderickx en Matthias Hillegeer voor 1985 was het al van dat. Kennelijk had de journaliste daar géén of op zijn minst onvoldoende research naar gedaan. Goed, dat kan één keer voorvallen denken we dan, maar toen ze ook de mist in ging bij een gesprekje omdat Zeevonk met de publieksprijs aan de haal ging, werd het wel erg gênant. Xander De Rycke haalde Lieven Van Gils eind vorig jaar als ‘filmkenner’ bij de VRT al serieus door de mangel, maar Fatma’s presentatie was gewoon beschamend én bovenal het merk van de openbare omroep géén eer bewijzen. En dan hebben we het nog niet over andere pijnlijke momenten toen ze de categorie ‘Beste acteerprestatie in een ondersteunende rol (fictie-serie)’ als ‘beste ondersteunende serie’ aankondigde of de verontwaardiging van het publiek die ze zich – terecht - op de hals haalde toen ze stelde dat ze de leeftijd van een bepaalde winnaar anders ingeschat had. Eén advies beste Fatma: schoenmaker blijf bij uw leest en laat cultuurjournalistiek over aan mensen die er wél wat van kennen.

5 MIA’s won Pommelien Thijs tijdens de zestiende editie van de MIA’s. Je zou daar gelukkig om kunnen zijn maar tegelijkertijd mogen er ook een paar alarmbellen afgaan bij haar en haar entourage.

1. Camille weet als solo artieste dit jaar géén Gouden K of MIA te winnen.
2. Camille, die hoogstwaarschijnlijk de bui al zag hangen voor de MIA’s, stuurde haar kat naar het Antwerps Sportpaleis terwijl ze ook ter plekke haar collega Pommelien Thijs had kunnen steunen.
3. Camille koos om het vliegtuig te nemen naar Londen om daar studiowerk te doen. Voor iemand die deel uitmaakt van de generatie klimaatjongeren is dat niet bepaald de meest duurzame mobiliteitsoplossing. Liever hadden we haar een foto op haar Instagramstories zien publiceren vanuit de Eurostar.

Een verbindend volksfeest moest het worden, dat openingsfeest van het Vlaamse luik van het Belgische voorzitterschap van de EU, gecureerd en gedirigeerd door Dirk Brossé. Uiteindelijk werd het gekaapt door een spoken word artieste die met haar asociale, egoïstische actie, dirigent, orkest, andere artiesten, het publiek en ondergetekende in de kou gijzelde met een politiek statement dat op het verkeerde moment en op de verkeerde plaats gebracht werd. Zo’n actie kunnen we dan ook niet anders dan veroordelen.

Lieven Scheire‘s stage production, aptly titled “A.I.,“ is a mesmerizing journey into the heart of artificial intelligence that seamlessly blends education, entertainment, and sheer wonder. As an avid enthusiast of both science and the performing arts, I found myself utterly captivated by Scheire‘s ability to weave complex technological concepts into a compelling and accessible narrative.