Met Boze geesten komt Lazarus aan het einde van haar Dostojevski-cyclus. En dat werd tijd. Niet dat de voorstelling niet onderhoudend is, maar ook al hebben wij bewust het gezelschap een tijdje links laten liggen, hun signatuur is erg herkenbaar geworden maar ook voorspelbaar. Daarnaast mocht hun première, en dat zijn lang niet alleen onze eigen woorden, strakker wat ook niet de eerste keer is dat we dat opmerken. Lees: in het begin hadden ze het publiek op hun hand en de lachers aan hun kant. Maar na verloop van tijd verslapte de spanningsboog en ook het enthousiasme van de toeschouwers.

Over schaamte en voortschrijdend inzicht gaat Arme tante Danni. De tekst is van de hand van Johan Petit en Janne Desmet. Die laatste speelt ook de maar liefst twee uur en twintig minuten durende monoloog die van live muziek voorzien wordt door Ephraim Cielen en Linde Carrijn. Het straffe is dat Desmet maar al te goed beseft op het einde dat haar voorstelling te lang duurt, ze zou moeten schrappen maar door haar uitstelgedrag is ze daar nog niet toe gekomen. Ze kadert dat dus perfect. De toeschouwer krijgt mee waarom, wat doet uitschijnen dat die lengte geoorloofd is. Maar de spanningsboog staat niet altijd even strak als net gewaxt schaamhaar in een kleine driehoek. Op dat vlak mag er dus vooral in gesnoeid worden, eerder dan dat er iets aan de lengte op zich hoeft te gebeuren van deze productie. Het neemt niet weg dat de toeschouwers, deStudio was tot de nok gevuld, volledig weg waren van deze voorstelling en de makers een volledige staande ovatie bezorgden.

Ghurba wil zo veel zeggen als heimwee of verwijderd zijn van huis in het Arabisch. Centraal in deze voorstelling naar een tekst van Rimah Jabr die Nathalie Tabury vertaalde en Atta Nasser regisseerde, staat de bloem Iris (Jef Hellemans), een nieuwkomer tussen de bijzonder enthousiaste Blue (Ellen Sterckx) en bazige Red Velvet (Patricia Kargbo). Die staan al enkele weken langer dan Iris in de serre waar het veilig vertoeven is, want buiten is het gevaarlijk: ‘Hier zitten geen ratten die onze wortels opgraven, of geiten die onze bladeren willen opeten, of honden die op onze mooie bloemblaadjes komen plassen.’

Een gedeeltelijke staande ovatie ontving de Belgische première van I believe in the legend of love van Jan Fabre, een monoloog die over zelfmoord gaat, gedanst en gezongen op het podium en gespeeld voor de camera door Ivana Jozic. Leven, liefde en dood zijn de terugkerende thema’s in het Love and Beauty Are the Powers Supreme festival dat nog op 26 en 27 februari 2025 doorgaat, ook in deze voorstelling waarin het hoofdpersonage Lancelot er tegen opziet om af te takelen. Het contrast kan niet groter zijn, de beladen thematiek enerzijds die Jozic prima op scène neerzet en anderzijds het gegeven dat ze dat net op de dag van haar verjaardag doet, dat het leven dus gevierd wordt. Ook zo vormen leven, liefde en dood dus een geheel.

Een heerlijke voorstelling waarin een romcom gerepeteerd wordt maar de eigen verlangens, fantasieën en perversies van de spelers boven komen drijven, leveren Goele Derick, Sara Haeck, Bart Hollanders en Chloë Onyinye met Waarover ik fantaseer als ik over de liefde fantaseer af. Een complete voorstelling ook die dans (op de instrumentale tonen van Tony meets Maria uit de Dance at the Gym-scène uit West Side Story waarbij beide hoofdpersonages dansen, inclusief vingergeknip), muziek (Goele mag Barts fluit in de mond steken, verder horen we onder andere ‘This will be’ van Natalie Cole in een instrumentale versie) en bovenal een hilarische tekst die volledig het DNA van Stan uitademt.