De kleine gedragingen van mensen een podium geven en zo in de spotlight zetten. Dat doet Theater Artemis met hun jongste kleutervoorstelling De grote ik heb hier geen zin in show die inzoomt op de verlegen, schuchtere mens want extraverten krijgen al zo vaak een podium. Na de Man die alles weet en de Onzichtbare man is dit de derde show voor kleuters die Jetse Batelaan regisseerde. Gastheer en muzikaal leider is Keimpe de Jong die plaatsneemt achter alle instrumenten en daarbij de kartonnen bordjes van zijn eigen beeltenis een voor een vervangt door zelf achter zijn uitgespaarde hoofd te gaan zitten, net zoals je bij attractieparken ziet. De alt- en baritonsax, sax, de drums, percussie, toetsen, klokkenspel en bas neemt ie onder andere daarbij voor zijn rekening zodat stap voor stap de muziek ontstaat, refererend naar de showorkesten van weleer die deze voorstelling begeleiden terwijl de kinderen en hun ouders mogen meezingen of in de vingers knippen.

Acht acteurs willen iets aankaarten in Framed dat Karolien Verlinden regisseerde. Dat ze meer zijn dan hun lichaam. Dat hun lichaam weliswaar mee maakt wie ze zijn (geworden). Maar vooral ook hoe ze zichzelf leerden aanvaarden. Een bijzonder actueel en relevant onderwerp dus, zeker als je weet dat jongeren op sociale mediaplatformen onrealistische schoonheidsidealen voorgeschoteld krijgen. Op dat vlak lijkt er niets te veranderen, wat de covers van de boekskes (mannen- en vrouwenbladen) met generatie X deden, doen nu social media kennelijk met Generatie Alfa en Z. Aanvankelijk valt Framed, waarin 8 acteurs bewegen en dansen terwijl we hun anekdotes op tape horen op een live muzikaal bedje van synths (Hantrax) en trombone (Nabou Claerhout) wat licht uit wegens wel erg oppervlakkig. Gaandeweg boort Framed dan toch enkele thema’s aan zoals fatshaming en racisme. Maar meer dan die aanstippen doet de voorstelling helaas niet. Dat had meer uitgewerkt mogen worden, verdiept zeg maar. Vormelijk zit Framed ironisch genoeg dan weer wat gevangen in het eigen kader.

Tou dou, de jongste voorstelling van Eva Binon, Lieselotte de Keyzer en Tina Heylen voor drieplussers met livemuziek van Ferre Marnef ging in hetpaleis in première. Een feestje van zelfherkenning voor de kleuters vormt deze productie wellicht. Maar waarom ook niet voor de ouders? Want hebberigheid is ook hen wellicht niet vreemd net zoals uitpakken tegenover een ander. Dat je de langste hebt. De grootste. En de sterkste bent bijvoorbeeld.

Met Paris was a woman zetten Bibi van Lieshout en Khalid Koujili El Yakoubi in een cabaret de queergeschiedenis van de Franse hoofdstad in het spotlicht. Hun eigen verhalen komen aan bod en hoe ze zelf in 2023 kijken naar hoe het is om tot de queergemeenschap te behoren met hun verworven rechten in het Westen die lang niet/niet langer evident blijken te zijn elders. Het mag duidelijk zijn, de vrijheden die men bekwam, blijken nog steeds fragiel.

Een bijzonder boeiende exploratie van het lichaam. Dat brengt Charlotte Goesaert in de dansvoorstelling Whatchamacallit. Goesaert liet zich inspireren door de negentiende eeuwse freakshows die mensen te kijk zetten omdat ze afweken van de norm. Omdat ze veel kleiner, groter, dikker, of weet ik wat, kortom anders waren dan de rest. In deze voorstelling kaart ze dat objectiveren van lichamen aan, door ze voor alle duidelijkheid te tonen. Met als boodschap: iedereen mag gezien worden, of je nu iemand met een fysieke beperking bent, een oudere man die zich al voorstelt hoe zijn oude dag er zal uitzien, een man van kleur of een vrouw bent met een bijzonder strak lichaam.