Wat een filmfeest is de apocalyptische actiefilm Furiosa: A Mad Max Saga in een regie van George Miller. De prent, die als een spin-off én prequel geldt voor Mad Max: Fury Road (2015) komt helemaal tot zijn recht dankzij de dynamische cameravoering en montage in de 4DX-zalen wanneer daar extra effects zoals fel bewegende stoeltjes aan toegevoegd worden. De film bevat dan ook heel wat achtervolgingsscènes en actie. In die mate dat de bijna twee uur en een half durende prent aan een razend tempo voorbijvliegt, op een klein inkakmoment na rond de twee uur. Neem daarbij nog eens een uitstekende cinematografie, geluid én geweldige acteerprestaties van Anya Taylor-Joy (Furiosa), Chris Hemsworth (Dementus) en Tom Burke (Praetorian Jack) en je begrijpt waarom wij zo laaiend enthousiast zijn.

Kingdom of the Planet of the Apes, de vierde film uit de Planet of the Apes-reeks staat op zich als sequel van het zeven jaar oude War for the Planet of the Apes. De sci-fi film die Wes Ball regisseerde bevat tamelijk weinig actie op een geweldige finale na dan. Dat voel je ook als je kiest voor de 4DX-ervaring die dan pas helemaal tot zijn recht komt.

Challengers, de jongste film die Luca Guadagnino (o.a. Bones and All en Call Me by Your Name) regisseerde en Justin Kuritzkes schreef, wordt als een romantische sportfilm beschreven. Daar valt zeker iets voor te zeggen. Maar bovenal vinden we de prent niet zelden de psychologische kaart trekken, die van mentale oorlogsvoering, wat deel uitmaakt van het tennis. De film die twee uur en elf minuten duurt dienen we echter een strafpunt wegens tijdsoverschrijding te geven. Dit kon echt wel gebalder.

Er was al heel wat negativiteit rond Back to black, het biopic drama rond het leven van Amy Winehouse die in 2011 aan een alcoholvergiftiging stierf, nog voor de prent in de bioscoop te zien was. Dat het veel te vroeg was om dat soort film uit te brengen over een artieste die nog geen 13 jaar dood is bijvoorbeeld, lazen we. Het moet zijn dat die mensen de voorbije jaren op een andere planeet geleefd hebben want ondertussen zijn er o.a. boeken verschenen en liep er ook een tentoonstelling in Londen over haar leven, werk, invloeden én jurken. Om maar te zeggen dat er nog steeds behoorlijk wat onnozele meningen online te vinden zijn.

Een compleet van de pot gerukte romantische actiekomedie. Dat is het Amerikaanse The fall guy geworden van David Leitch. De prent zet stuntmannen centraal, mensen die actief zijn in de filmindustrie maar die niet of nauwelijks anders onder de aandacht komen. Als een grote aaneenrijging van stunts voelt deze prent dan ook aan met een flinterdun romantisch verhaal als rode draad erdoorheen verweven maar vooral ook de intriges op de set zelf die tot achtervolgingen, explosies en diens meer leiden. Bij zo veel drukte laat je het geheel gewoon over je heen komen zonder dat het narratief wat met je doet. Liefhebbers van metalagen en -humor, verwijzingen naar quotes uit andere films (zo passeert onder andere ‘You shall not pass’ uit Lord of the Rings) komen echter wellicht meer dan voldoende aan hun trekken. Maar een goeie film zou meer moeten zijn dan een hoop Easter Eggs bij elkaar.