Nostalgie is een hardnekkig virus. Dat weet viroloog Steven Van Gucht als geen ander. Guga Baul en Jonas Van Thielen blijken er duidelijk mee besmet. In Badje vol met stroop eren ze hun comedy-icoon: Urbanus, en rijgen ze het ene weetje na het andere over tv-programma’s uit hun jeugd met hetzelfde gevoel voor detail dat een archivaris heeft. Dat Samson en Gert en Urbanus (die laatste in Koko Flanet-outfit) te zien waren in de begrafenisspecial van Florke (Ann Petersen) in Thuis bijvoorbeeld. Dat Gert Verhulst de inspiratie vond voor het personage van Alberto (Koen Crucke) bij Koko Flanel waar die laatste ook een homoseksueel personage speelde, zijn maar enkele ervan. Hun gevoel voor detail? Dat ze zagen dat Urbanus bij Thuis zijn iconisch jasje uit Koko Flanel droeg. De twee doen tijdens hun voorstelling aan publieksparticipatie. Zo mogen de toeschouwers kiezen tussen de films Hector en Koko Flanel die ze zullen naspelen. Tijdens de première in Schouwburg Noord werd het Koko Flanel, al moet gezegd dat er tussendoor ook bijzonder veel uitgeweid werd.

Niet op een wei in Werchter of all places maar wel in Antwerpen, waar anders, ging Alex Agnews jongste voorstelling Wake me up when it’s over in première. Een show waarin de stand up comedian vooral zijn publiek centraal zette en het bedankte dat hij dankzij hen ongepaste zaken mocht vertellen die wél grappig zijn. Want zo had ie tijdens corona ondervonden, twee vrouwen (zijn vrouw en dochter Amy) in huis hebben die groter zijn dan jezelf en zowel letterlijk als figuurlijk op je kunnen neerkijken, het zorgt voor een deuk in het ego, een reality check. Zijn zucht naar erkenning werd zelfs zo groot dat ie om acht uur ’s avonds het applaus in ontvangst nam toen iedereen buiten de handen op elkaar zette voor de zorg. Met zijn fietsje reed ie dan in de straten ‘Dankuwel Sportpaleis’ daaraan toevoegend.

Met Welcome to the rebellion is stand up comedian Michael Van Peel terug nadat ie de eindejaarsconferences voor bekeken liet. In Schouwburg Noord bracht ie bij 30 graden buiten in een donkere zaal de voorlaatste show van zijn eerste reeks voorstellingen. Ook volgend seizoen tourt de Schotenaar, ondertussen een veertiger, namelijk met deze productie. Een die gaat over ouder worden (‘niet alle lichaamsdelen worden tegelijkertijd wakker’, ‘vanaf 50 wordt het leven één grote quiz’ … ), extreme wokers, influencers (‘marktkramers’, ‘die hebben we niet nodig’), ouders die hun kinderen over beschermen en inpakken in de fluo (‘Als je vroeger een reflector aan je velo had, was je al en jeanet’) en mensen die als hobby verontwaardigd zijn op social media (‘If you are not paying for the product, you are the product’) op zijn plaats zet, maar ook het absurde aankaart van pakweg een beker koffie waarop een waarschuwing gedrukt staat dat de inhoud ervan heet kan zijn. Welcome to the rebellion is een goeie en voor een veertiger als ondergetekende best wel herkenbare voorstelling geworden, al flirt Van Peel soms met de houdbaarheidsdatum als ie bijvoorbeeld een onderwerp aansnijdt als de eerste lockdown en de avondklok, die toch alweer ruim twee jaar achter ons liggen.

Toen we Theater Elckerlyc verlieten, hoorden we een vrouw tegen haar partner zeggen: “Vroeger waren zijn mopjes wel grappig, maar nu …” En daarmee leverde ze eigenlijk de perfecte samenvatting van de nieuwste zaalshow van Urbanus: ‘Bis, Bis, Bis!’ De nieuwe grappen van Urbanus missen al te vaak hun doel en de voorstelling mist ritme. Tussen twee grappen door moet Urbanus spieken wat hij nu moet gaan vertellen en dat remt de op zich al trage voorstelling verder af. Tussendoor zit er ook een grap tussen die al zo oud is als de weg naar Jeruzalem en dus ook daar kan hij qua originaliteit niet echt meer scoren. De éminence grise van de Vlaamse comedy klinkt net iets te vaak als een oude opa die vanuit zijn zetel ziet dat het vroeger allemaal beter was dan als de overtuigende peetvader die aan haar wieg stond. Liedjes als ‘Madammen met een bontjas’ kunnen een zaal dan weer wel in de juiste feestsfeer brengen. ‘Bis, Bis, Bis!’ moet het dan ook vooral hebben van de oude songs van Urbanus.

“De realiteit is een flutverhaal.” Daarom neemt Wim Helsen in zijn nieuwe show ‘Niet mijn apen, niet mijn circus.’ zijn publiek opnieuw mee in een realiteit die lijkt op de onze, maar die een geheel eigen logica kent. Wim Helsen loodst de toeschouwers langs herkenbare frustraties over wachtmuziekjes en bureaucratie, via het onbekende fenomeen van stadsgeiten en de vergeten groente brokkel, naar de fundamentele vraag van de voorstelling: “En waar is hier de clou van die mop?”. De weg leidt via Kafkaiaanse situaties naar een kort citaat van de meester van de absurditeit zelf. Wim Helsen toont zich als vanouds een doemdenker eerste klas en ziet achter elke schijnbaar onschuldige uitspraak of ervaring een heel uitgebreid en ingewikkeld plot dat vaak zo absurd is dat een normaal denkend mens er nooit op zou komen. En toch … Toch weet Wim Helsen zijn hersenspinsels zo weer te geven dat je haast probleemloos meegaat in deze ‘nieuwe logica’. Maar wanneer het totaal onlogische plots toch zeer plausibel lijkt, doorprikt hij zijn eigen verhaallijn en zet hij zijn publiek weer op het verkeerde been. Zoals altijd bij Wim Helsen, is ook ‘Niet mijn apen, niet mijn circus.’ doorspekt van de humor waar je best even je verstand bij houdt.