Wanneer heb jij voor het laatst nog zo hard gelachen dat je het aan je buik voelt? Voor mij is het antwoord simpel, tijdens de tweede voorstelling van Heroes van Laika, de dag na de première in deStudio. Want wat een heerlijke voorstelling heeft Michai Geyzen geconcipieerd en geregisseerd nadat ie er eerder al hoge ogen mee wist te gooien in het jeugdtheater Schauburg in München. Daar heette de voorstelling: Superheroes - Letzte Schlacht. En nu mag Vlaanderen als een blok vallen voor deze ronduit geniale voorstelling.

De. heet de jongste voorstelling van Theater Artemis die in hetpaleis in première ging. De volledige titel van De. is ‘De voorstelling die moet overleven met het allerlaatste dat nog over is’. De. gaat over kapitalisme, (over)verwend zijn, willen uitpakken met het nieuwste snufje tegenover je buren, maar dan kei hard geconfronteerd worden met de wetten van de natuur. Een reality check ondergaan de dorpelingen allemaal wanneer aanhoudende droogte tijdens de zomer (een verwijzing naar de klimaatverandering) ervoor zorgt dat de oogst mislukt. Of om het met de woorden van het personage van Goele Derick zelf te zeggen: De. is een ‘triestig stuk.’

Met het fenomenale Werken en dagen legt FC Bergman de lat al meteen zeer hoog voor het theaterseizoen 2024-2025 in het Toneelhuis. Het theatercollectief vond inspiratie voor haar voorstelling bij de Griekse dichter Hesiodos. Die schreef rond 700 voor Christus een brief voor zijn broer Perses waarin hij hem moraliserend advies gaf over hoe ie moet landbouwen maar bovenal ook leven. FC Bergman ging met dat idee aan de slag om te kijken naar het leven, hoe we als mensen in goede en in slechte zin evolueerden en welke impact dat heeft op onze omgeving. Het kinderlijke, de verwondering maar ook een erotische laag komen als leidmotieven terug.

Zusje! van Johnny Mus werd - terecht - geselecteerd voor het Theaterfestival als een van de beste voorstellingen van het afgelopen seizoen. Een gedeeltelijke staande ovatie kreeg ze in de Arenberg en wat ons betreft mocht dat gerust wat meer zijn. De tekst van Peter De Graef zit namelijk bijzonder ingenieus in elkaar. Als een thriller bouwt de dialoog tussen hem en Mieke Laureys zich op. Hij kruipt in de huid van 8 personages (waaronder die van de psycholoog) om zo een trauma bloot te leggen. Zij speelt Hildegard, die soms een loopje neemt met wat er écht gebeurd is als ze vertelt over Herbeumont bijvoorbeeld. Het is die fictie in de fictie die dan even voor een interessant spanningsveld zorgt. ‘Wat en waarom heeft die vrouw iets te verbergen?’ vraag je je dan af. Terwijl de personages die Peter neerzet dan weer zachtaardig tot ronduit kwaadaardig zijn, en we onder andere chantage belichaamd zien.

‘Wie zijn eigen weg gaat, kan door niemand worden ingehaald’ klinkt het op het einde van Diarree is mijn lievelingskleur dat geselecteerd werd voor het Theaterfestival. De voorstelling kan je dus beschouwen als een van de beste van het afgelopen seizoen. Niet meer dan terecht, want ze voelt heel goed de tijdsgeest van nu aan, en geeft kritiek op de kunstensector zelf. En wanneer ‘de vorm’ in het begin nog zo mooi blijkt, wordt die gaandeweg ingeruild voor pure anarchie, rebellie waar Theater Artemis zo om gekend is.