Met de allerlaatste voorstelling in een circustent zit Zomer van Antwerpen er nu helemaal op. Terwijl de zomerbar al enkele dagen geleden sloot, was het Tempo d’Eole die met A bois een prachtig orgelpunt mocht neerzetten na een meer dan geslaagde 29ste editie van Antwerpens fijnste cultuurfestival. Zeer benieuwd wat programmator Patrick De Groote volgend jaar uit zijn hoed gaat toveren.

Met Décrochez-moi ça keert Bêtes de foire terug naar Zomer van Antwerpen. 8 jaar geleden stond het Franse gezelschap al op het festival met een eerdere voorstelling waar wij laaiend enthousiast over waren. Vraag was dan ook of hun nieuwste poëtische voorstelling die theater mengt met circustechnieken, ons opnieuw in vervoering zou brengen. En of ze dat deed! De kleren maken misschien wel de man, maar op zijn minst ook een voorstelling, blijkt. En het universum dat ze ook nu weer vakkundig traag opbouwen intrigeert van begin tot einde. Chapeau.

Een jonge tienerdochter horen we bij het verlaten van park Groot Schijn aan haar ouders zeggen: “Ik snap het concept niet en waarom deze circusvoorstelling Sabotage heet.” Ze slaat daarmee de nagel op de kop want dat is krak wat wij er ook van denken. Veel verder dan dat men erin de gevestigde orde wil uitdagen, komen we dan ook niet. Haar mama heeft het dan weer over dat het toch wel wat cliché is om een kleine man in de piste op te laten draven. Daarmee heeft ze zeker ergens een punt maar slaat ze de bal toch ook enigszins mis omdat Sabotage voornamelijk draait om diversiteit. Door iemand met een beperking te tonen die ondanks die fysieke beperking wel in staat is een knap staaltje hand-op-krukken acrobatie te leveren bijvoorbeeld, krukken die hij later inzet als kalasjnikovs om het thema terrorisme en migratie aan te boren. Naar het einde van de voorstelling blijkt ie evengoed ook behoorlijk behendig te zijn met een voetbal. Verder zien we in deze voorstelling NoFit State Circus pleiten voor de lgbtqia+-gemeenschap in een knap duet tussen twee mannen in zwarte jurken, en een black lives matter en anti-seksisme standpunt maken. Maar het is net als de acts (die soms even kort/lang duren als de change overs) zo fragmentarisch, nauwelijks uitgewerkt, dat het wat banaal overkomt, niet onder de huid gaat, en de antipolitieke boodschap zelfs wat populistisch aanvoelt.

De 35ste productie van Cirque du Soleil heeft haar tenten opgeslagen in Knokke en ging gisteren in première. Kurios verwijst naar het rariteitenkabinet, de voorloper van de musea zeg maar waar eigenaardigheden te zien waren. Niet zelden werden die ook tentoongesteld op rondtrekkende foren. Kurios stelt dat er een verborgen, onzichtbare wereld is. Geen idee is er te gek of een droom te groot. Een plek waar de rariteiten die een man al die jaren verzamelde tot leven komen.

Een mooie circusvoorstelling die ook de kaart trekt van dans. Dat is Surface van het circusgezelschap Familiar Faces. Helaas werd de stille voorstelling – enkel het geluid van stromend water is erin te horen – op een schandalige manier gestoord door de repetitie van Camille in de Stadsschouwburg ernaast.