Het vierde en laatste seizoen van Sex Education, de hit op Netflix, is meer dan bevredigend. Enkele jaren geleden kwam de serie ons ter ore. Heel wat onze vriendinnen bleken laaiend enthousiast. Toch is het er pas dit voorjaar van gekomen om de reeks te beginnen bingewatchen. Daar komt nu een einde aan nu we het ganse vierde seizoen uitgezeten hebben. En hoewel heel wat fans het einde maar niks vinden (het verhaal voor sommige personages is dan ook niet afgerond) en de centrale vraag hoe het nu afloopt tussen Maeve (Emma Mackey) en Otis (Asa Butterfield) beantwoord wordt, vonden wij het allemaal erg realistisch overkomen.

Een rollercoaster van emoties. Dat levert de nieuwe taboedoorbrekende achtdelige tragikomische fictiereeks De club (waar je niet wil bijhoren). Die werd geschreven door het Vlaams-Nederlandse schrijfteam Leander Verdievel, Sara Theunynck, Zita Theunynck, Hilde Pallen en de Nederlandse Astrid Van Keulen. De regie was in handen van Toon Slembrouck. Het centrale thema van deze serie is onvruchtbaarheid.

‘Ge gaat moeten kiezen, Anton;  zij of gij’ klinkt het al meteen in het begin van de eerste aflevering van de achtdelige dramareeks De twaalf: de Assepoestermoord. Het is het dilemma dat advocaat Frank Dedoncker (Peter Van den Begin) aan zijn cliënt, de 48-jarige Anton Bergman (Koen De Graeve) voorlegt. Samen met zijn 20-jarige stille, kwetsbare introverte dochter Julie (Lou Miller die bijzonder overtuigend een complex personage weet neer te zetten dat stil en introvert lijkt, maar wel degelijk kan uitbarsten) wordt Anton beschuldigd dat ie de 44-jarige Marianne Coens (Katrien De Ruysscher) gruwelijk om het leven gebracht zou hebben. Zij was brasseriehoudster. Hij een caféuitbater die aan de rand van het faillissement stond en daarnaast ook een functie bekleedde als Schepen van Cultuur en Sport. ’12 pipo’s’ zullen over hun leven beslissen en de kijker kan nu tijdens 8 zondagen op VRT 1 zich mee buigen over de schuldvraag.

Een van de meest opmerkelijke Vlaams-Nederlandse series die het zowel bij ons als in Nederland goed doet. Dat is Knokke Off die Tom Goris regisseerde. De serie ontsproot uit het brein van Anthony Van Biervliet en werd geschreven door Luk Wyns en Nele Vandael.

Platte emo-tv. Daar is Liefde voor muziek op vtm in vervallen, blijkt aan de start van het negende seizoen dat in het teken stond van K3. Hoogtepunt van de aflevering was het moment waarin we de toen nog zwangere Hanne – die kort na de opnames zich liet ontvallen (zwaar) te twijfelen of ze haar contract bij Studio 100 wou verlengen - volgende quote hoorden optekenen: ‘OMG. Ik ben zo’n lelijk kind!, in de keuken met een melkfles zagen en Metejoor suggereerde dat ze goed gekolfd had. Dat beeld van die melkfles vormt trouwens dé perfecte samenvatting van het ganse programma waar ook nu weer veel te veel in gemelkt wordt en vooral K3 - ‘het mooie driekoppige monster’ aldus Stef Bos - in hun keurslijfje veel te infantiel, bij momenten wat puberaal afstak ten opzichte van de andere artiesten. Dus neen, wat er ook beweerd werd in het programma: wij zagen vooral drie giechelende jonge vrouwen een rolletje spelen. In haar expressie bleek Julia bijvoorbeeld opnieuw ronduit grotesk met haar wijd opengesperde mond waarmee ze duidelijk verbazing veinsde. Jezus! Wanneer wordt zij vervangen?