Op 15 juli zal het exact een eeuw geleden zijn dat de in 2013 aan een longontsteking overleden Vlaamse kunstschilder Roger Raveel geboren werd in Machelen-aan-de-Leie. Reden voor Bozar om een retrospectieve te houden. Verspreid over 13 zalen toont de puike expo maar liefst 150 werken. Wie in coronatijden op zoek is naar perspectief komt hier dus ruimschoots aan zijn trekken.

Voor het eerst is er in België een overzichtstentoonstelling te zien van Margaret Harrison. Daarvoor moet je naar het BPS22 in Charleroi. De titel van de expo ‘Danser sur les missiles’ verwijst naar haar sociaal engagement. Samen met  30.000 andere vrouwen omsingelde ze op 12 december 1982 de 15 kilometer lange omheining van de luchtmachtbasis Greenham Common in het Zuiden van Engeland waar kernkoppen opgeslagen waren. De vrouwen stonden hand in hand. 18 dagen later zouden ze over de hekken klimmen en urenlang op de silo’s waar het gevaarlijke materiaal zich bevond, dansen. De solidariteitsbeweging Women’s Peace Camp pleitte voor burgerlijke ongehoorzaamheid, vrede, en voerde een anti-raketcampagne.

Het Nationaal Museum van de Speelkaart in Turnhout focust op verschillende aspecten: de geschiedenis van speelkaarten, de industriële revolutie en het ontstaan van de grafische industrie in Turnhout via Pieter Corbeels en Philippus Jacobus Brepols. Zij zijn de eerste drukkers in Turnhout op het einde van de achttiende eeuw. Maar Corbeels zal al snel concurrentie in eigen stad ondervinden wanneer medewerkers die het vak bij hem leerden zelf bedrijfjes uit de grond stampen en elkaars klanten proberen af te snoepen.

In 2009 opende het Hergé museum in Louvain-la-Neuve. Een gloednieuw gebouw werd daarvoor neergepoot door de Franse architect Christian de Portzamparc. Het gebouw refereert naar de vakjes die in de strips te vinden zijn. Het strakke ontwerp oogt nog steeds erg modern. Door de grote ramen en de kleurrijke inkomhal komt er niet alleen veel zonlicht in het gebouw, het ademt ook door de grootte van de ruimte die in verschillende volumes is onderverdeeld. Volumes die telkens voor een grote exporuimte staan. In maar liefst acht zalen wordt het ganse verhaal van Kuifjes bezieler uit de doeken gedaan. Voor alle duidelijkheid: het Hergé museum is dus niet louter een museum dat rond de wereldberoemde reporter Kuifje draait en zijn trouwe viervoeter Bobbie. 37 jaar na het overlijden van Hergé zou het grote publiek immers bijna vergeten dat hij meer is dan de geestelijke vader van Kuifje. Kwik en Flupke, de Brusselse ketjes die allerlei kwajongensstreken uithalen en Jo, Suus en Jokko, een opdracht voor het Franse jongerenweekblad Cœurs Vaillants, zijn bijvoorbeeld ook van zijn hand. De tekenaar was echter zelf nooit tevreden over die laatste reeks omdat de karakters (en dus ook zijn geestelijke vader) niet dezelfde vrijheid genoten waar Kuifje wel van kon profiteren.

Nog tot 24 januari kan je naar Louvain-la-Neuve om de hedendaagse kunsttentoonstelling Staged Bodies te zien in Musée L. Dat museum, van de katholieke universiteit in deze stad, is ondertussen drie jaar oud en is gehuisvest in een gebouw dat ontworpen is door de Belgische architect André Jacqmain. Op het werk van Jean-Marc Bodson dat in 2017 te bezichtigen was na, is het de eerste keer dat Musée L dat een dubbel statuut van universitair en openbaar museum heeft, een fototentoonstelling organiseert. Hoewel Staged Bodies inhoudelijk interessant is, valt ze qua kwantiteit wat licht uit. Hoewel de brochure stelt dat een bezoek gemiddeld zo’n twee uur zou duren, waren wij – weliswaar op een rustige dag – op een uurtje rond. En dan moet je weten dat we bij elk werk voldoende lang hebben stilgestaan, de bijschriften gelezen en al. Samen met de permanente collectie (waaronder enkele Picasso’s en een interessante Delvaux zitten) – die je met je toegangskaart gratis kan bekijken – kom je weliswaar wél aan een tweetal uur.